Welzalig hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is; welzalig de mens
wie de Here de ongerechtigheid niet toerekent, en in wiens geest geen bedrog is.
Want zolang ik zweeg, kwijnde mijn  gebeente weg onder mijn gejammer de ganse dag; want dag en nacht drukte Uw hand zwaar op mij, mijn merg verdroogde als in
zomerse hitte. Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid verheelde ik niet; ik zeide: Ik zal de Here mijn overtredingen belijden, en Gij vergaaft de schuld mijner zonden. Daarom bidde iedere vrome tot U ten tijde dat Gij U laat vinden; zelfs bij een stortvloed van geweldige wateren zullen die hem niet bereiken. Gij zijt mij een verberging, Gij bewaart mij voor benauwdheid, Gij omringt mij met jubelzangen van bevrijding. Psalm 32:1-7.

Als ik hierbij aan het verhaal van Adam en Eva denk, dan zie ik dat zij probeerden zich te verbergen voor God nadat zij gezondigd hadden.Ook in onze tijd is dat nog zo,  zonde maakt dat wij ons willen verbergen. We schamen ons en zouden het liefst in een hoekje wegkruipen.

Boven deze Psalm staat: De zegen der schulbelijdenis. 

Het kan best gebeuren in ons geestelijk leven dat we ons blijven schamen. We hebben iets verkeerd gedaan en voelen ons er heel lang schuldig over. En net als bij Adam en Eva, zijn we geneigd ons zélfs voor God te verbergen. Maar weet je wat ik nou zo mooi van dit stukje vind? als ik zondig, dan is dat atijd tegen God. En dan staat er ook dat David hier zegt dat hij zich behoorlijk naar voelde zolang hij zweeg, zolang hij dus de zonden voor zich hield. Hij schrijft dat zijn gebeente wegkwijnt, en dat zijn merg verdroogde. Kortom, het ging hem niet goed. Maar dan beschrijft hij dat hij God zijn overtredingen bekend maakte, dat hij zijn zonden zou belijden. Vervolgens zegt hij: Gij vergaaft de schuld mijner zonden. En dan zegt hij dit: Gij zijt mij een verberging, Gij bewaart mij voor benauwdheid, Gij omringt mij met jubelzangen van bevrijding. En dát vind ik nou zo mooi aan dit stukje. Als wij onze zonden belijden, dan hoeven we ons verder niet te verbergen voor God, maar dan creeërt Hij zelfs een schuilplaats bij Zichzélf. Maar waarom moeten wij ons dan uberhaupt nog verbergen? Als we dan tóch al onze schuld bij Hem beleden hebben, dan is er toch niets meer om ons voor te verbergen?

Ja, toch wel, want wij hebben een aanklager, de duivel wil niets liever dan dat wij ons schuldig blijven voelen, dat we elk stukje blijdschap dat we hebben, door hem laten roven en dat we ons daar diep ongelukkig bij voelen. En dan is de Here God zó liefdevol om Zélf een schuilplek voor ons beschikbaar te stellen. Dát plekje waar we veilig zijn, dicht bij Hem, dáár waar Hij ons kan beschermen en bewaren. Daar waar de duivel ons niet kan pakken, dáár wil Hij ons graag hebben.

Als je een stukje verder in de Psalmen komt, dan is daar die mooie Psalm 91. Een verhaal over die schuilplaats die we hebben bij de Here God en dan staat er o.a. in
vers 4 : Met Zijn vlerken beschermt Hij u, en onder Zijn vleugelen vindt gij een toevlucht; Zijn trouw is schild en pantser. Deze hele Psalm is zo mooi en bemoedigend, vol van prachtige beloften.

We weten, als christen, heus wel dat we onze zonden moeten belijden, dat we onze overtredingen bij God bekend moeten maken. Maar dat Hij zó liefdevol is om ons dan die plaats aan te bieden, dát vergeten we nog weleens. En dan laten we ons te pakken nemen en we laten ons nog veel te lang aanklagen, waardoor we ons schuldig blijven voelen. Laten we dat plekje, zo heel dicht bij onze hemelse Vader maar opzoeken en van Zijn bescherming genieten.

Bij U vind ik bescherming
in tijden van gevaar,
bij U vind ik een schuilplaats
en U zelf bent altijd daar.
Uw vleugels zijn gevouwen
over mijn leven heen,
U Here bent mijn toevlucht,
U laat mij nooit alleen.