Ik wil alleen zeggen dat ik blij ben dat ik erheen geweest ben en dat ik ook zeer zeker heb gemerkt dat mijn zoon en zijn vriend erg blij waren dat ik, en ook mijn andere kinderen en nog verdere familie, aanwezig waren. Ik hoop ook dat we hiermee een stukje liefde aan hen hebben mogen bewijzen, dat we een stukje warmte en belangstelling hebben mogen geven aan deze twee mooie mensen.

Ik had afgelopen week nog een gedicht voor hen gemaakt en dat heb ik voor hen voorgelezen, waardoor mijn zoon heel erg ontroerd werd. Dat was een mooi moment waar ik dankbaar voor ben.

Hij wil met jullie delen,
in de blijdschap, of in pijn,
en elke dag opnieuw wil Hij
steeds dicht bij jullie zijn.

Mijn gebed, en niet alleen het mijne maar ook het gebed van vele andere mensen om deze twee mannen heen is, dat zij heel persoonlijk geraakt mogen worden door de liefde van God de Vader, en wij leggen deze twee mooie mensen iedere dag opnieuw in Gods hand, en ons vertrouwen is op Hem, dat Hij hun weg zal leiden en hun leven mag besturen.

Op dit moment moet ik denken aan een grappig voorval: Mijn hondje, Toby, heeft een poosje terug een voetbal kapot gebeten. De kleine Sanne was ermee aan het spelen in de tuin, ze schopte ertegen en Toby vindt het geweldig om achter ballen en balletjes aan te rennen en hij greep de bal en beet hem meteen lek met zijn scherpe tandjes. Sanne keek er onthutst naar (zij heeft inmiddels een nieuwe bal van oma gekregen)
maar Toby vindt deze bal geweldig. Ze kan hem in haar bek nemen en dan slingert ze hem heen en weer en als je hem weggooit gaat ze er meteen weer mee vandoor, prachtig. Maar vorige week, na een aantal regenbuien, was het even lekker weer en ik zat buiten in de tuin met een paar mensen en we zeiden tegen Toby dat ze haar bal maar moest pakken. Ze liep erheen maar pakte hem niet, pas nadat we een paar keer gezegd hadden dat ze hem moest pakken deed ze het eindelijk. Maar terwijl ze de bal tussen haar tanden nam, kwam er een hele sloot water uit vallen. Ze legde hem weer nee, dronk er zelfs iets van en pakte hem weer op en daarmee kwam er nog meer water uit vallen. Wat was er gebeurd? De lekke bal was door het gestoei van Toby ingezakt, de lucht was eruit en de bal was niet meer rond van vorm, doch nog slechts halfrond en vormde als het ware een kommetje dat al het regenwater keurig had opgevangen………….

De les uit dit verhaal? Soms hebben wij in ons leven ook nog zoveel “lucht” en dan zijn we ook nog arrogant genoeg om te denken dat we wat van deze lucht aan anderen kunnen geven. Maar pas wanneer alle “lucht” eruit is, en we misschien door het leven beschadigd zijn, en (naar ons eigen idee) misvormd zijn geworden, ja, als we eigenlijk “hérvormd” zijn, pas dán kan er zoiets moois uit voortkomen. Zoals die ronde bal, nog slechts de helft van zijn vorm was overgebleven, maar deze vorm bood hem wél de mogelijkheid om dat water op te vangen en vast te houden, waardoor Toby zelfs haar dorst ermee kon lessen.

Ik heb járen geleden, toen de kinderen nog maar heel erg klein waren, ooit een gedicht voor hen geschreven, en één klein stukje daarvan is het volgende: