Er is mij gevraagd om op een kerstfeest ergens, een gedicht voor te dragen, ik heb daar uiteraard ja op gezegd en ik heb een gedicht gemaakt. Het heeft zes coupletten en vanaf vandaag tot aan de eerste kerstdag wil ik iedere dag één daarvan op de site zetten, mét een klein beetje van de gedachte eráchter die ik had toen ik het maakte. Op de eerste kerstdag is het dan kompleet en ik hoop dat het óók onze beleving van kerst, een beetje mag beïnvloeden.

We leven met elkaar weer toe naar het kerstfeest. Dit is een tijd die voor velen heel gezellig is, voor anderen is het een moeilijke en verdrietige tijd. Het is een tijd van voorbereiding, van verlangen, van uitzien naar….Maar de vraag is, naar wát? Voor kinderen is het een uitzien naar kadootjes, hele wenslijsten zijn er al gemaakt en het wachten tot het zover is dat je ze mag uitpakken, kan soms erg lang duren. Voor volwassenen is het het verlangen naar gezellig samen eten, samen naar de kerk, elkaar ontmoeten. Voor de eenzamen is het een tijd van terugkijken, een tijd van herinnering, pijn, verdriet…………Maar dan is er óók nog dat andere, dát waarvan wij steevast beweren dat dát natuurlijk het belangrijkste van kerst is, niet die kerstboom, niet die kado’s, niet dat vele eten of die vrije dagen, nee, de geboorte van de Here Jezus, dáár gaat het om met kerst. We leven er naartoe en bereiden alles voor om er een heerlijk feest van te maken. Met kerst vieren we Zijn geboorte, Zijn verjaardag dus eigenlijk.

Maar nou moet je je eens even het volgende voorstellen: Ik ben inmiddels 48 jaar, volgend jaar vier ik mijn 49e verjaardag. Dan is de dag aangebroken en ik ben er helemaal klaar voor, verwachtingsvol zie ik dat de eerste gasten zich aankondigen, ze komen binnen met kado’s onder de arm en mijn ogen lichten al op bij het idee van wat dáár nou wel allemaal in zou zitten. In eerste instantie ben ik nog een beetje in afwachting, want meer en meer mensen komen binnen, maar inplaats van mij te feliciteren, wensen ze elkáár een fijn feest………? Hm, beetje vreemd, maar misschien begrijp ik het straks wel? Vervolgens ontspint er een gesprek “over” mij… de één verteld hoe lief ik toch wel als baby was, de ander haalt zelfs nog foto’s tevoorschijn waar ik te zien ben in mijn wiegje, de woorden “ach wat lief” en “ach wat klein” echoën door mijn kamer. Ik hoor iemand zeggen: ik ben blij dát ze ooit geboren is hoor, waarop een instemmend gemompel door de kamer golft. Maar al met al zit ik nog steeds te wachten totdat iemand nou eens het woord rechtstreeks tot mij richt. Niemand! Ze gaan voor me zingen, nou komt het denk ik nog blij…. Huh ’t gaat alwéér over mijn geboorte? Hallo!!! ik ben al 49 hoor!!!! Joehoe, ik zit hier!! Het lijkt wel alsof in onzichtbaar ben zeg. Waarom vrágen ze mij niet wat ik nou eens graag zou willen???

Here Jezus, lief klein kindje
slapend in dat warme hooi,
hoe heerlijk om aan U te denken
want U maakt mijn leven mooi.
Vertederd laat ik U maar slapen
heel zachtjes, sluip ik rond U heen
en ga mijn weg zo door de dagen,
in een stilte, zacht, sereen……

Hoe gaat dat verder? Komt het nog goed? Morgen meer……..