1e vervolg : 

Mijn verjaardag dus…… Als ze gezongen hebben, is er iemand die begint te praten, hij memoreert allerlei feiten uit mijn leven. Dingen die ik heb gedaan, wat ik heb mogen betekenen in het leven van hem en zoveel anderen (lekker, het lijkt wel of ik dood ben). Dan eindelijk, ja hoor, men richt het woord speciaal tot mij…….alleen ehh……zo raar, ze praten tégen mij, maar ze doen hun ogen erbij dicht, alsof ze me niet willen zien ofzo. Maar als ze beginnen te praten begrijp ik het al, ze schámen zich natuurlijk…..Want heus, als je hoort wat ze zeggen: Ingrid dankjewel dat je ooit geboren bent, door jou is mijn leven veranderd, en jij hebt veel van mijn problemen opgelost. En ik weet zéker dat je óók de rest nog voor me op gaat lossen. Dankjewel dat ik aan jou mijn wensen door mag geven, hier is mijn lijstje, zorg je ervoor alsjeblieft? En ook als de anderen iets tegen mij zeggen, het begint met een bedankje, maar steevast loopt het uit op allerlei wensen en verlangens……..terwijl ik toch dacht dat het mijn (?) verjaardag was? Ik heb allerlei lekkers klaargezet en iedereen valt erop aan en er is niemand die mij bij de tafel laat, ik kom er gewoon niet tussen, nou ja, dan wacht ik maar of er misschien straks wat overblijft voor mij….

Ha, eindelijk dan, de kado’s………hier heb ik op gewacht, maar wat is dát nou? Ze geven die kado’s helemaal niet aan mij, ze geven ze aan elkaar??? Nou snap ik er toch écht niks meer van hoor, wat komen ze eigenlijk dóén hier op mijn verjaardag? Zal ik je eens wat vertellen? Niet één woord heb ik met ze gewisseld, niet één keer heb ik de gelegenheid gehad om iets te zeggen. Ze lopen langs me en om me heen, praten óver me en tégen me, maar niet mét me!! Ze kijken me niet eens aan, kussen me niet, niks. En zo gaat dat al 49 jaar lang, ieder jaar wordt wéér die foto van dat wiegje getoond, ieder jaar wéér die “ach’s en “oh’s” en dat bedankje omdat ik ooit geboren ben………maar wat doe ik dan nú nog hier? Ik had er netzogoed niet kunnen wezen hoor, geloof me.

Here Jezus, lief klein kindje
ook vandaag brengen wij eer,
we zingen zacht over de kribbe
en leggen onze lofzang neer.
Hoe geweldig, hoe verlangend
klinkt het lied óók in mijn hart,
vrede, vrede, hier op aarde
weg met oorlog, weg met smart…..

Tja, toch een beetje triest hè? Dit is “slechts” een verhaaltje, maarre…..doet het je ergens aan denken? Aan een ándere verjaardag misschien? Eentje die we élk jaar met elkaar vieren? Het klinkt misschien allemaal wat cynisch en hier en daar is het wellicht wat aangedikt, maar heus……….het is gebaseerd op ware feiten!!!!! Maar het is nog niet uit, er is nog hoop…………..lees er morgen meer over……..