Doordat ik gisteren bezig was met één van de teksten voor de cd, moest ik terugdenken aan een poos geleden, het is nu ruim 3 jaar geleden dat ik op een avond hier achter mijn buro zat en zomaar mijn gedachten en gevoelens van dat moment op papier heb gezet. En ik wil ze hier nog eens opschrijven:

Soms lijkt het alsof het gevoel van mijn hart mijn hoofd niet kan bereiken en andersom ook niet. Ik wil of kán niet voelen wa ik denk en niet denken aan wat ik voel.Het is alsof er een stroom van tranen zit vastgevroren die een blokkering veroorzaakt. En heel af en toe is er een vlammetje dat het ijs bereikt waardoor er een klein beetje van smelt. Waar komt dat ijs toch vandaan? Het is een kilte die me verbaasd, dit ben ik niet! Ik heb het al vaker gevoeld en gezegd, er zit vanbinnen veel wat er niet uitkomt, mogelijkheden die wel gevangen lijken te zijn.
Gedachten die op vleugels aanvliegen en geen plaats vinden om te landen, ze zijn alweer weg voor je ze grijpen kunt, een gevoel van weemoed achterlatend, alsof je iets mist wat nooit van jou geweest is, maar het wel had kunnen zijn.
Vragen waarop geen antwoord komt, of ligt misschien het antwoord allang klaar, slechts wachtend op de juiste vraag? Ik weet het niet, moet ik zoeken naar het probleem? of naar de oorzaak of de oplossing ervan? Moet ik de fout bij mezelf zoeken, of bij een ander? Of moet ik alleen maar het aangezicht van God zoeken?

En ik moet je zeggen, op het moment dat ik deze woorden opschreef, en ik ze naderhand nalas, begreep ik ze zelf niet eens, en ik heb het boekje dichtgedaan en er niet meer naar gekeken en niet meer aan gedacht, totdat het een jaar later was, en ik door allerlei omstandigheden geconfronteerd werd met dingen in mijn leven die gebeurd waren en die verwondingen veroorzaakt hadden. En ik heb destijds pas voor het eerst begrepen dat ik die dingen niet verwérkt had, maar dat ik ze als het ware weggestopt had, ik had ze bevroren, ze konden me niet meer raken. Maar al deze dingen hadden wel voor een blokkering in mijn leven gezorgd, waardoor ik geestelijk niet kon groeien. En toen ik opnieuw met deze dingen werd geconfronteerd, was het best moeilijk, en ik heb er weleens eerder iets over gezegd, maar ik heb samen met de Here, deze dingen opnieuw de revu laten passeren, opnieuw de diepe pijn ervan gevoeld, maar ik heb daarna deze dingen ook heel bewust uit de diepte van mijn hart opgevist en ze in de handen van de Heer gegeven, waardoor er vanbinnen een ruimte leeg kwam, en ik heb Hem gevraagd om die leegte op te vullen met Zijn liefde en Zijn warmte en dat was zo’n mooi gevoel en ik heb daarover ook een gedicht gemaakt en één stukje daarvan wil ik hier opschrijven:

U opende mijn blinde ogen
zodat ik zien kon wat ik zag,
‘k werd in de diepte meegezogen
naar daar waar al dat oude lag.
Ik mocht het aan U overgeven
mijn diepste diepte gaf ik leeg,
Uw trouw is groot over mijn leven
’t was Uw vreugdeolie die ik kreeg.

En misschien herken je dit wel uit je eigen leven, zijn er in jouw leven ook dingen gebeurd die wonden hebben geslagen en je hebt het weggestopt, omdat je de pijn ervan niet kunt verdragen, en je hebt een ijsmuurtje rondom je hart gebouwd, omdat je bang bent opnieuw gekwetst te worden. Maar het voelt niet goed, diep vanbinnen weet je dat er bij jou óók dingen op de bodem van je hart liggen die je zou moeten overgeven aan de Here. Ik zou zeggen, doe het maar, haal het maar naar boven en ook al doet het nog wel pijn, leg het maar in Zijn handen en laat Hij Zijn helend werk in jouw leven mogen doen, ik verzeker je, je wordt er zó blij van!!

Hoe kan ik nu nog langer zwijgen,
van alles wat U heeft gedaan?
Ik wil U loven en U prijzen
ja, ik mag in Uw vrijheid staan.
Mijn hart loopt over van aanbidding
van liefde Heer, voor wie U bent,
van dankbaarheid voor Uw genade
en van blijdschap, omdat U, mijn “diepste diepten”…
…altijd heeft gekend!