Wat is het jammer dat wij ons soms zo snel met een kluitje in het riet laten sturen. Zo had ik de afgelopen dagen te maken met iemand die een ander zou bezoeken, een ervaren hulpverlener die bij een eenzame man langs zou gaan. Ik had Contact gehad met de mensen van de hulpverlening en het ging om iemand die hier nogal uit de buurt woont en die er meer bij gebaat zou zijn om in zijn eigen omgeving mensen te hebben die hem een beetje zouden kunnen steunen of helpen. 

Nu kreeg ik gisteren een e-mailtje met de mededeling dat de hulpverlener langs was gegaan bij deze man, maar dat de man had aangegeven geen hulp te willen, en ook geen Contact met een kerk of gemeente te willen. Hij had het altijd in zijn eentje uit moeten zoeken dus nu ook, en deze man was nogal bot uit de hoek gekomen. De hulpverlener was vrij snel weer weggegaan en ik kreeg te horen dat ze niets konden uitrichten. Jammer. Ik dacht eraan dat we allemaal geneigd zijn om veel te snel het bijltje erbij neer te gooien als we op een aanvallende manier bejegend worden. En toen schoot me het verhaal van de kater Dikkie weer in gedachten, ik heb weleens eerder over hem verteld, maar om dit verhaal een beetje te illustreren wil ik toch in het kort dit verhaal er nog een keertje bijhalen omdat het zoveel verduidelijkt.

Dikkie was een kater die niet van ons was, hij was op een dag komen aanlopen en sindsdien vertoefde hij nogal eens in mijn tuin of in die van de buren. Een enorm bange kater die in het begin niet eens in de buurt dúrfde te komen, hij had duidelijk negatieve ervaringen met mensen opgedaan. Als ik eten voor hem neerzette dan wachtte hij tot er niemand in zijn buurt was en dan rende hij naar het bakje, viste er een hapje uit en rénde terug achter een struik om het daar op te eten. Ook aaien kon je hem niet, dan grauwde hij naar je en probeerde te krabben. Maar toen we (de buurvrouw en ik) toch volhielden en Dikkie de kans gaven om heel voorzichtig wat vertrouwder met ons te worden, veranderde zijn gedrag. Zachtjes aan mochten we hem aaien, eerst heel kort en later steeds langer. Hij kreeg eten en drinken en een beschut warm hokje in de tuin om in te wonen, omdat hij te bang was om binnen te komen. Maar van lieverlee werd Dikkie zó aanhankelijk en zó vertrouwd met ons, dat hij ’s morgens al zat te wachten tot de deur openging en dan kwam hij gelijk kopjes geven en liep elke stap met ons mee. Een trouwere kat heb ik nog niet gezien. Uiteindelijk is Dikkie van ouderdom gestorven, maar hij had onze liefde in zijn leven toegelaten en dat had hem zichtbaar goedgedaan.

Weet je, van zulke dingen kun je leren, veel mensen zijn ook beschadigd door het leven, door dingen die zij hebben meegemaakt, of door dingen die hen door anderen zijn aangedaan, daar kunnen zoveel oorzaken voor zijn. Maar dikwijls zie je dat zij van zich afbijten, dat zij proberen je op afstand te houden, en dan is het vaak de angst om opnieuw bezeerd te worden die hen hiertoe aanzet. Ieder mens, hoe hij of zij zich ook gedraagt, heeft behoefte aan warmte en het is een uitdaging, om achter de facades, het hart van de mens te zoeken én te vinden om daar wat warmte te brengen. Laten we ons niet met een kluitje in het riet laten sturen maar door de dingen heen proberen te zien, en het beschadigde hart te zoeken om daar met de liefde die God ons geeft en die wij mogen uitdelen naar anderen toe, een stukje heling te brengen. Het is zó de moeite waard!

                  Een grauw een snauw, blijf uit mijn buurt
ik heb je niets te zeggen,
maar voor je mij je rug toedraait
heb ik toch iets uit te leggen.
Het is de pijn, de angst, de nood
die deze woorden spreekt,
want eigenlijk is ’t verlangen groot
naar liefde die mijn muur doorbreekt.