Zoeken wij de hand van God, óf zoeken wij Zijn hart……..?

Afgelopen zondag was ik in de samenkomst en na afloop van de dienst werd er een oproep gedaan voor mensen die gebed nodig hadden. Die mogen dan naar voren komen en dan is er gelegenheid voor gebed. Aangezien ikzelf deel uitmaak van het gebedsteam werd ik ook naar voren geroepen om mee te bidden voor mensen. We doen dat dan twee aan twee en er kwamen twee zussen naar ons toe die gebed wilden hebben voor hun ongeboren kindje, Ze waren alletwee zwanger en ze wilden graag dat de zwangerschap en de bevalling voorspoedig zou verlopen. Mijn gebedspartner stelde zo een paar vragen aan deze vrouwen en toen kwam naar voren dat ze geen man hadden, ze wilden gewoon een kind. Ze vertelden wel gelovig te zijn maar geen kerk of gemeente te bezoeken en nu waren ze bij familie en waren meegekomen naar de samenkomst. De vrouw waarmee ik samen zou bidden vertelde deze vrouwen dat dit niet is zoals God het bedoelt, zonder overigens beschuldigend of veroordelend te zijn, want ze wilde dit gewoon duidelijk maken aan deze vrouwen. En terwijl we aan het bidden waren voor deze vrouwen en voor hun ongeboren kindjes werd me iets zo duidelijk en dat heb ik ook aan hen doorgegeven. Wat deze vrouwen zochten was “de hand” van God, ze wilden graag dat Hij hen en hun kindjes zou zegenen en alles voorspoedig zou maken en eigenlijk was hun vraag of God hen dat wilde aanbieden zodat zij het uit Zijn hand konden nemen. En weet je, God wil dolgraag mensen zegenen, Hij wil zeer zeker Zijn hand aan mensen aanbieden en helpen waar Hij maar kan. Echter is het wel zo dat wanneer Hij Zijn hand uitstrekt, Hij ernaar verlangt dat we niet alleen de dingen úít Zijn hand nemen, maar dat wij diezelfde hand vastgrijpen zodat Hij ons daarmee aan Zijn hárt kan trekken. Het is Zijn grote verlangen dat wij, mensen, Hem beter leren kennen, dat we Zijn hart leren kennen, dat we Zijn liefde ervaren en voelen en dat we dan deze liefde gaan beantwoorden. Dat we júíst uit liefde voor Hem gaan onderzoeken wat voor Hém belangrijk is en dat we dan naar Zijn geboden gaan leven, niet vanuit een dwang maar vanuit een allesoverstijgende liefde voor Hem.

Eenmaal thuis ben ik voor mezelf nagegaan in hoeverre ikzelf de dingen doe of juist nalaat uit liefde voor mijn hemelse Vader. Ik hou zoveel van Hem en ik mag Zijn liefde zó ervaren in mijn leven en toch gaat het nog zó dikwijls verkeerd en zoek ik óók eerst Zijn hand omdat ik in moeilijkheden zit. Ik bedacht me dat we nog zó dikwijls ándere goden voor Zijn aangezicht hebben. Klinkt misschien heftig maar het is wél waar. Denk maar eens aan simpele dingetjes, bijvoorbeeld televisieprogramma’s die we niet willen missen, of verslavingen waar we aan vastzitten? Sommige verslavingen lijken erger dan andere, bijvoorbeeld drugs en alcohol lijken veel erger dan dat simpele sigaretje of die extra zakken chips die je móét hebben. Eetverslaving, koopverslaving, sexverslaving, computerverslaving, werkverslaving, ach en dan zijn er nog véél meer “verslavingen” te noemen die niet zo erg lijken maar het in feite wél zijn want élke verslaving is een god, een áfgod welteverstaan. Je kunt jezelf daar ook in testen, ga maar eens na of je ook zonder  datgene (en vul het voor jezelf maar in) zou kunnen, of dat je daar chagrijnig van wordt, van het idee alleen al om het niet meer te “mogen” hebben of doen.

Misschien een simpel voorbeeldje, vroeger had ik van die doktersromannetjes, en voordat ik ging slapen las ik altijd nog een stuk uit zo’n boekje en viel dan al lezend in slaap. Totdat ik me ging realiseren dat het veel beter zou zijn om zo vlak voor het slapen te gaan te bidden en de dingen met de Here God door te spreken. Nou, ik zat er alleen nog maar over te dénken en voelde al zo’n soort paniekgevoel van, oh nee, niet meer die boekjes, hoe moet ik dán in slaap komen????? Te belachelijk voor woorden eigenlijk maar zo was het wel. Weer later kregen wij een computer thuis en zat ik heel veel achter die computer en als er dan een dagje storing was was ik niet te genieten en wist me geen raad want wiens mail zou ik allemaal missen nu en kon iedereen me wel bereiken en weet ik wat voor gedachten ik nog meer erover had, maar dan was ik echt stikchagrijnig en dan kon ik de hele dag nergens anders aan denken.

In Matth.6 staat op een gegeven moment Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn. En dan kun je dit ook omdraaien, wat is er in mijn hart, waar zijn mijn gedachten mee bezig, wat zou ik niet in kunnen leveren op dit moment? De bijbel zegt inSpreuken 4:23 : Behoed uw hart boven al wat te bewaren is, want daaruit zijn de oorsprongen des levens. Hier wordt in meervoud gesproken “de oorsprongén” des levens, zowel het goede alsook het verkeerde. Wanneer wij dingen toelaten in ons hart dan zal dat leiden tot een vorm van leven. Leven houdt o.a. “groei” in. Zo is het ook met al die afgoden, die verslavingen, ze gaan meer en meer bezit van ons nemen, van ons voelen en denken, het gaat een eigen leven leiden.

Weet je, een verslaving geeft een stuk in- op- vulling van ons leven, van ons denken, van ons voelen. Wanneer je nu probeert om van zo’n verslaving af te komen is het vaak zo dat het lijkt alsof je in een gat valt, alsof er een enorme leegte is waarvan je niet weet hóé je die nu weer kunt vullen. En dáár ligt nou eigenlijk het geheim. Wanneer wij de uitgestrekte hand van de Here God vastgrijpen en ons aan Zijn hart laten trekken, wanneer we Zijn liefde in ons leven laten groeien, wanneer we Hem beter en beter leren kennen door te lezen in Zijn woord, door met Hem te spreken, door simpelweg tijd met Hem door te brengen, dan groeit in ons een liefde die iedere leegte vult. Wanneer wij Gods liefde een prominente plaats geven in ons hart dan zal dat gaan groeien en groeien en meer en meer bezit van ons gaan nemen en ons hart zal die liefde beantwoorden. En dan zóú het zo moeten worden dat we júíst uit liefde voor Hem een grondige hekel zouden moeten krijgen van alles wat ons bindt, iedere verslaving hóé klein ook zou ons met grote afkeer en walging moeten vervullen, of zoals David het in zijn Psalmen zegt, we zouden het moeten haten met een volkomen haat!  Niet, zoals ik weleens eerder gezegd heb, dat we ons voelen alsof we afscheid van een dierbare moeten nemen, nee we zouden er zo van moeten gruwen dat we het zover als mogelijk van ons af willen smijten…………

Ik moet eraan denken hoe je je voelt wanneer je verliefd op iemand bent, je bent dan in staat om álles voor zo iemand te doen, je vindt het totaal geen punt om jezelf weg te cijferen zodat je die ander ter wille kunt zijn. Je vervult het liefste al zijn of haar wensen en je gedachten zijn voortdurend bezig om te bedenken hoe je de ander blij kunt maken en hoe je de ander in zijn of haar wensen tegemoet kunt komen, waarom? Nou gewoon, omdat je van die ander houdt. Je bent er helemaal “vol” van. Openbaring 2:2-4 zegt: Ik weet uw werken en inspanning en uw volharding en dat gij de kwaden niet kunt verdragen en hen op de proef gesteld hebt, die zeggen dat zij apostelen zijn, maar het niet zijn, en dat gij hen leugenaars hebt bevonden; en gij hebt volharding en hebt verdragen om Mijns naams wil en gij zijt niet moede geworden. Maar Ik heb tegen u, dat gij uw eerste liefde verzaakt hebt. 

Als ik dit dan lees denk ik: Wat is mijn excuus……wat is jouw excuus……?

Ik zeg van U te houden
maar hoe is de praktijk?
Wat zeggen dan mijn daden
wanneer ik daarnaar kijk?
Is heel mijn doen en denken
van U vervuld mijn Heer,
of is er óók bij mij
geen eerste liefde meer……..?