De laatste tijd werd ik nogal geconfronteerd met perfectionisme. Ik zal daar niet over uitweiden want dat vind ik niet netjes, maar het is iets wat ik ook wel vanuit mijn eigen leven ken en ik heb daar ooit, een paar jaar geleden, weleens iets over geschreven en dat heb ik nog eens opgezocht omdat het best wel iets is wat je in veel mensen terugziet. Ikzelf heb (tot een paar jaar geleden dus) altijd gedacht dat het iets positiefs was, iets waar je je eigenlijk best een beetje op kon laten voorstaan……..maar…….

Iemand zei tegen mij dat ik ook wel wat perfectionistisch ben en toen ben ik er eens echt over na gaan denken of dat nou een négatieve of juist een pósitieve eigenschap is? Om iets perfect te doen moet je vantevoren een bepaald beeld of idee hebben, zó precies moet het worden en anders is het niet goed. Maar het is jóúw idee, jóúw denkbeeld. Perfectionisme kan ook gemakkelijk leiden tot manipulatie om toch maar gedaan te krijgen wat jij wilt, altijd tot jouw doel willen komen. Perfectionisme is zelfgericht, jij weet precies hoe het moet zijn of moet worden en daar wil je zelf naar handelen, maar je probeert ook die ander zover te krijgen ( vaak onbewust en met de beste bedoelingen ) om met jouw ogen te zien en om met jouw oren te horen, want jij wéét immers wat goed is? Perfectionisme is negatief gericht, het ziet altijd dat, wat
( nog ) niet goed is, het breekt af en maakt moedeloos.

Perfectionisme is ook: denken dat jij nodig bent om de dingen in goede banen te
leiden, want anders komt het niet goed. ( laat mij dat maar liever doen…….) Het ontneemt anderen de moed om initiatief te nemen, want het is tóch nooit goed genoeg. Iets wat perfect is, is mooi, prachtig, volmaakt, geweldig, het einde…………..

Inderdaad, het einde, het einde van tevredenheid, want je bent ontevreden met jezelf
en met die ander, die niet doet wat jij het beste voor hem vindt. Het einde van blijdschap, want je kunt niet blij zijn met iets waar je ontvreden over bent. Het einde van relaties, want je ziet meer de fouten dan de goede dingen in die ander. Het einde van innerlijke rust, want je maakt je constant bezorgd over alles waarvan jij vindt dat het niet goed gaat. Perfectionisme brengt veroordeling van jezelf en van die ander.
Als je dit woord trouwens uit elkaar haalt en in het Engels leest dan krijg je dit:
“perfection-is-me”, vertaald staat er: perfectie, dat ben ik…………is dat zo?

Als er íémand perfect en volmaakt is, dan is dat God, maar Hij veroordeelt ons niet,
Hij zegt juist dat we mogen komen zoals we zijn. Hij accepteert ons mét al onze fouten en gebreken en het is uit liefde voor Hem dat wij uiteindelijk gaan veranderen, ongedwongen, uit eigen vrije wil. Liefde, Gods liefde, geeft ons vrijheid, Hij heeft ons mensen gemaakt, en ons een eigen wil gegeven, óndanks dat Hij wist dat we fouten zouden maken. In Psalm 18:37 zegt David: Gij hebt mij ruimte gegeven voor mijn schreden, en mijn enkels wankelden niet. God geeft ons ruimte, laten wij onszelf én die ander toch ook de ruimte geven en al gaat er dan weleens iets fout, dan mogen we troost vinden in de Romeinenbrief, waar in vers 28 van hoofdstuk 8 staat dat God álle dingen voor ons laat medewerken ten goede. Hóé fout de dingen voor ons vaak kunnen lijken en hóé totaal kansloos iets er uit kan zien, God ziet áltijd lichtpuntjes en mogelijkheden om úít de puinhopen iets nieuws te doen oprijzen. En dát goede mogen we zoeken en leren te gaan zien in elke ( onvolmaakte ) situatie.

Eens zal ik écht volmaakt zijn
dat ben ik nu nog niet,
ik maak nog zoveel fouten
en dat doet mij soms verdriet.
Maar mijn liefdevolle Vader,
De meest perfecte die ik ken,
die geeft mij alle ruimte
om gewoon te mogen zijn, wie ‘k ben.