Vertrouwen…….

Vertrouwen is iets wat je alleen een ander kunt schénken, géven. Het is niet iets dat we kunnen ontvangen. Ja, wel in de zin dat een ander óns het vertrouwen schenkt, maar niet in die zin dat ik kan vragen om vertrouwen in iets of iemand. Vertrouwen is een bewust gebaar van overgave. En vertrouwen is ook dátgene dat het meest beschaamd wordt door ons mensen onderling.

Toen ik ruin 16 jaar geleden met de kinderen alleen kwam te wonen, was mijn oudste dochter 7 jaar. En iedere avond als de kinderen naar bed gingen, dan waren de jongste drie snel in slaap, maar mijn oudste dochter bleef elke keer maar roepen. Ik had beneden de deur van de kamer altijd openstaan zodat ik in de gaten kon houden wat er gebeurde, en steevast klonk het dan “ma-am”. Dan gaf ik antwoord en vroeg wat er was, maar verder had ze niets te vragen. Ze wilde alleen maar controleren of ik er nog wel was. En dat ging avond aan avond tot laat zo door. En als ik dan een keer geen antwoord gaf, dan kwam ze in paniek naar beneden rennen. Ook op de donderdagavond was dat zo, dan hadden we een bijbelstudieavond en dan kwam één van mijn jongere broertjes, of mijn zusje oppassen. Mijn jongste broertje, die destijds 13 jaar was, deed altijd de deur van de kamer dicht als hij aan het oppassen was. Als ik dan ’s avonds laat thuiskwam was mijn dochter nog wakker en helemaal van streek. In eerste instantie begreep ik niet waarom ze altijd zo lang wakker bleef en almaar controleerde of er nog wel iemand thuis was. Maar al snel kwam ik erachter dat dat puur kwam omdat haar vader weg was gegaan en ze nu bang was dat ik óók nog weg zou gaan en niet meer terug zou komen. Haar vertrouwen in haar ouders was op dat punt beschadigd. Ik heb haar uiteraard gezegd dat ik haar écht nooit alleen zou laten en dat stelde haar wel gerust, maar toch heeft het nog een hele poos geduurd tot ze met een gerust hart durfde te gaan slapen.

Overigens had mijn broertje, nadat ik hem dit had uitgelegd, dé ultieme oplossing voor mijn dochter gevonden, de deur deed hij nog steeds dicht, maar als ik dan thuiskwam zaten ze samen in de kamer lekker chips te eten. Tja, dát was ook een manier natuurlijk :-).

Maar feit is, dat vertrouwen moet groeien. Toen mijn dochter uit ondervinding zag en merkte dat ik inderdaad niet wegging, is dat vertrouwen gegroeid en kon ze zich uiteindelijk totaal overgeven. Dat bracht haar rust en zodoende kon ze lekker inslapen ’s avonds, ze kon de controle loslaten omdat ze wist, mama blijft hier.

Veel mensen zijn, in de loop van hun leven, beschaamd geworden. Hun vertrouwen is op een dusdanige manier beschadigd geraakt dat ze óók moeite hebben om God te vertrouwen. En misschien zijn er dan wel kleine puntjes waar we Hem wél durven vertrouwen, maar als het om andere dingen gaat (en dat is bij een ieder weer verschillend) dan durven we niet ons hele vertrouwen weg te schenken. Die volledige overgave is er nog niet echt. We mogen echter weten dat de Here God geduld met ons heeft en dat Hij ons begrijpt en ons ook te hulp wil komen.

I Petr.2:6b: wie op Hem zijn geloof bouwt, zal niet beschaamd uitkomen. Hier zie je  dat het geloof, het vertrouwen, “gebouwd” mag worden. Hoe liefdevol is dit toch ook weer. Hoe begripvol gaat de Here God met ons om en hoe geduldig. Zoals mijn dochter elke keer weer die controle wilde houden, zo is het ook met ons. Als de omstandigheden moeilijk zijn, dan zijn we al snel geneigd om te proberen de controle in eigen hand te houden. Maar zodra wij de moed hebben om Hem te vertrouwen, al is het in het begin maar met hele kleine stapjes, dan zullen we ook zien dat we niet beschaamd worden. En daardoor zal ons vertrouwen opgebouwd worden, netzolang tot we alle touwtjes uit handen durven geven en Hem volkomen durven te vertrouwen.

Ze kon niet meer vertrouwen
mijn eigen kleine meid,
want papa was al weg
en straks was mama óók nog kwijt?
Soms wordt je iets ontnomen
en wát je dan nog rest,
dát houdt je stevig vast
want dat kun je zélf, het allerbest…………..of toch niet…….?

Ik kom er morgen nog even op terug.