De wet des Heren is volmaakt, zij verkwikt de ziel; de getuigenis des Heren is betrouwbaar, zij schenkt wijsheid aan de onverstandige. De bevelen des Heren zijn waarachtig, zij verheugen het hart, het gebod  des Heren is louter, het verlicht de ogen. De vreze des Heren is rein, voor immer bestendig; de verordeningen des Heren zijn waarheid, altegader rechtvaardig. Kostelijker zijn zij dan goud, ja, dan veel fijn goud; en zoeter dan honing, ja, dan honingzeem uit de raat. Ook laat uw knecht zich daardoor ernstig vermanen; in het houden ervan ligt rijke beloning. Psalm 19:8-12.

Die volmaakte wet verkwikt de ziel, met andere woorden, als wij ons daaraan houden zal het ons op alle gebied wélgaan. Maar, dat gold natuurlijk voor die tijd, nu is dat anders, wij leven toch niet meer onder de wet? wij leven onder de genade, dus wat hebben wij nog met de wet van doen? Als we fouten maken dan belijden we ze, krijgen er vergeving voor en klaar is het weer. Maar zo werkt het toch niet echt, natuurlijk leven we onder de genade, en natuurlijk mogen we onze fouten en zonden belijden en er vergeving voor ontvangen. Maar de wet is nóóit bedacht om nou persé God te plezieren, de wet is bedacht tot heil en zegen van óns. Wanneer wij ons houden aan de regels die God gaf, dan mogen wij daar ons voordeel mee doen. David zegt dat de bevelen des Heren het hart verheugen. Ze brengen blijdschap, en zo is het ook. Klein voorbeeldje, vroeger hamerde ik er altijd op dat de kinderen hun kamer opgeruimd moesten houden, want ze hadden er een handje van om er een puinhoop van te maken. Nou ja, met veel gemopper en gesteun ruimden ze dan eens in de zoveel tijd een beetje op, en als ze niet opruimden dan waarschuwde ik, en bij niet luisteren volgde er een straf. Toen ze ouder werden ben ik er maar mee opgehouden, want het hielp toch niet echt en ik heb gezegd dat ze het verder zelf mochten bepalen of ze al dan niet op wilden ruimen. Straf kregen ze er ook niet meer voor, ze kregen “genade”. Tja, in het begin vonden ze het heerlijk, lekker niet meer opruimen, tótdat het toch wel heel erg de spuigaten uit ging lopen, ze konden niets meer vinden, trapten dingen kapot die ze zomaar op de grond hadden gegooid, en op een gegeven moment kon je de vloer niet meer zien van de rotzooi. En dan kwam er een vriendje of vriendinnetje op bezoek en dan gingen ze uit zichzelf tóch maar opruimen. Na een tijdje hard werken was de kamer dan schoon en opgeruimd en dan stonden ze verbaasd te kijken hóé gezellig dat toch eigenlijk was. Ze verheugden zich daarin, en van lieverlee gingen ze zélf uit eigen vrije wil, hun kamer bijhouden. En hun beloning bestond daarin, dat ze hun spullen terug konden vinden, dat ze gezellig bezoek konden ontvangen, dat ze geen dingen kapottrapten die overal rondslingerden en zo dus ook geen kostbare dingen vernielden. Kortom, ze hadden er alleen maar winst mee.

David zegt ook dat hij zich laat vermanen door de regels, de verordeningen van God, en dat in het houden ervan, een rijke beloning ligt. Het is niet alleen de wet, maar ook de andere verordeningen die in de bijbel staan, zo staat er bijvoorbeeld dat, als je je tienden in het huis van God brengt, Hij de hemelvensters zal openen, Hij zal ons daar rijkelijk voor zegenen. Ergens anders staat dat je een lang leven zult hebben als je je vader en moeder eert. Weer ergens anders staat dat als wij een ander vergeven, God óók ons zal vergeven. Dit zijn slechts een paar voorbeelden, en hier zie je dat iedere verordening zijn eigen beloning heeft, anderzijds kun je het óók omdraaien……

David heeft ervaren dat het luisteren naar wat God van hem verlangt, júíst voor hemzélf positief uitwerkt, en daarom hóúdt David van Gods regels. Hij ziet er de liefde van God voor hem in. Én hij ervaart ook de zegeningen die er uit voortkomen, zoals we dat hier kunnen lezen. Wanneer wij op zo’n manier onze bijbel lezen en onze lering daaruit trekken, zullen we heel anders ertegenaan kijken en óók de oneindige liefde van God érkennen en hérkennen in alles wat Hij zegt.

Toen mijn oudste dochter drie jaar was, had ik onder haar nog een zoon van 2 en een dochter van één jaar. Ik had destijds een tweeling wandelwagen gekocht en als we dan naar het dorp liepen zaten de twee jongsten in de wagen en de oudste móést persé de stang van het wagentje vasthouden. Loslaten werd onmiddellijk bestraft, ze mocht onder géén voorwaarde die stang loslaten. Deed ik dat nou omdat ikzélf er plezier in had om haar te drillen? Welnee, ik deed dat om haar voor ongelukken te behoeden, om te voorkomen dat ze in een onbewaakt moment kwijtraakte, én ook omdat ik haar wilde leren hóé ze zich in het verkeer diende te gedragen. Zo leerde ik haar bij de stoepjes om goed links en rechts te kijken, ik leerde haar om te luisteren als ik riep, ik leerde haar dat ze nooit zomaar de weg op mocht lopen om bijvoorbeeld iets te pakken dat ze uit haar handen had laten waaien, en nog veel meer dingen. Maar al deze dingen zorgden er wél voor dat ze van lieverlee meer en meer vrijheid kreeg en ook begréép dat het voor haar eigen bestwil was. En zo kwam er een moment dat ik niet meer hóéfde te roepen: “wacht bij het stoepje”, maar dat ze uit zichzelf stopte en links en rechts keek omdat ze wist dat er anders ongelukken konden gebeuren. De handelingen waren hetzelfde gebleven, maar de houding was anders. Zo is het met Gods verordeningen, “ze verheugen het hart”, ze verheugen mijn hart!

Uw regels maken mijn hart blij
ze zijn voor mij bedacht,
dat heb ik ook wel ingezien
en ik houd ze Here, in acht.
Ik wéét dat U het beste wilt,
het beste Heer, voor mij,
ik heb Uw regels nódig Heer,
pas dán voel ik mij vrij.