Nou, gisteren was het weer vrouwenochtend en heb ik ook meteen voor de eerste keer de oude zuster bezocht waar ik een paar weken terug over geschreven heb. 

Ik was ongeveer om iets na half één bij deze vrouw en toen ik bij haar binnenkwam was ze zeer verrast dat ik er zomaar was. Ze had net haar eten op en zat nog in haar stoeltje, een beetje scheefgezakt, want de nieuwe, aangepaste stoel, was er nóg niet, maar ze had hoop dat hij snel zou komen want ze waren al bij haar geweest om de maten op te nemen. Ik ben bij haar gaan zitten en we hebben zo eventjes gepraat met elkaar en ik zei tegen haar dat we al zoveel jaren met elkaar hadden opgetrokken en dat ik het nu fijn vond om haar dan elke tweede zaterdag van de maand zo eens te komen bezoeken. Ze was daar heel erg verheugd over en zei: dat moet ik dan goed onthouden, en misschien kan ik je dan tussendoor ook weleens een keertje opbellen zodat ik dan nog even kan vragen wanneer je ook alweer komt.
Ik heb tegen haar gezegd dat ze ook gerust tussendoor mocht bellen als ze iets nodig had, of ergens heen wil, en dat ik dan zal komen, ik weet dat zij daar geen misbruik van maakt.  Ik zei dat ik ook bereid was om er eens met haar uit te gaan als ze dat leuk vindt, of om eens een boodschapje te doen als dat nodig was en toen vertelde ze dat haar vrijwilliger vrijdag had afgesproken te komen, maar dat hij niet geweest was, en ze had niets meer in huis, geen cup a soupjes, geen biskwietjes, geen koekje voor eventuele visite, haar tissues waren op (ze zat met een toiletrol naast zich om haar neus te snuiten) en er was geen fruit meer. En ze had zich een beetje zorgen gemaakt of de vrijwilliger dan gisteren nog op tijd zou komen om de boodschapjes te doen en nu was ze zo blij dat ik gekomen was en aanbood om dan even die boodschappen voor haar te halen. Ze zei: nou, zo zie je maar, de Heer geeft dan toch weer een oplossing. Mooi vond ik dat.

Weet je, het is niet zo dat ik nou zo vreselijk enthousiast was vantevoren om mij
voor te nemen elke maand deze zuster te bezoeken. Want tja, om in zo’n piepklein  en erg warm kamertje op een ongemakkelijk klein bankje te zitten, zonder de gelegenheid te hebben gehad om te lunchen. En dan om kwart over negen het huis uit te gaan, na de vrouwenochtend gelijk door en om 3 uur thuis te komen…….nee,
dat is niet écht een aantrekkelijk idee voor mij. Maar ik moet eerlijk zeggen, wat bén ik ontzettend dankbaar dat de Here God Zijn ontferming in mijn hart heeft gelegd aangaande deze zuster en wat bén ik blij dat ik in gehoorzaamheid aan Hem deze beslissing heb genomen. Want wat heb ik er zelf een blij hart aan over gehouden toen ik daar geweest was. Ik heb boodschappen voor haar gedaan, we hebben een hele poos gepraat, oude herinneringen opgehaald, gezellig een bakje koffie gedronken (ik dan, en zij iets anders) en we hadden het goed met elkaar. Op een gegeven moment hadden we het over onze wekelijkse ritjes, als ik haar ophaalde voor de samenkomst en later ook weer thuisbracht, en ze zei: Ja, dat was altijd zo fijn en als dat dan ophoudt dan is het ineens zo stil, ik heb dat wel gemist hoor.

Ja, ik kan echt zeggen dat ik dit met een heel blij hart heb gedaan en dat de blijdschap die ik zélf hierover mocht ervaren, mij ook des te meer heeft gemotiveerd om deze bezoekjes met blijdschap voort te zetten. Dit is zó een waardevolle tijdsbesteding, ik kan het iedereen aanbevelen.

            Here, wat een grote blijdschap
heb ik in mijn hart gevoeld,
toen ik, gehoorzaam aan Uw stem,
deed hetgeen U had bedoeld.
Door Uw liefde in mijn hart,
mocht ik in haar eenzaamheid
een stukje van Uw warmte brengen,
wát een welbesteedde tijd!