Als je zo de geschiedenis van Jozef leest, dan vallen er toch wel een aantal dingen op en één van die dingen is het volgende: Jozef wordt door zijn broers als slaaf verkocht naar Egypte, waar hij in dienst komt van ene Potifar. 

Gen.39:26a : En de Here was met Jozef, zodat hij een voorspoedig man werd, en hij woonde in het huis van zijn heer, de Egyptenaar. Toen zijn heer zag dat de Here met hem was, en dat de Here alles wat hij ondernam onder zijn hand deed gelukken, won Jozef zijn genegenheid en hij mocht hem bedienen; hij stelde hem aan over zijn huis, en alles wat hij had, gaf hij in zijn hand. Van het ogenblik af, dat hij hem over zijn huis en over al wat hij bezat had aangesteld, zegende de Here het huis van de Egyptenaar om Jozefs wil: de zegen des Heren rustte op alles wat hij had, zowel in huis als op het veld. En hij liet al het zijne aan Jozef over, en met hem naast zich, bemoeide hij zich enkel met het brood dat hij at.

Als je dit leest dan is dat weer zo’n wonderlijk verhaal, een verhaal over hoe God alle dingen kan laten medewerken ten goede. Jozef is gewoon door zijn broers verkocht, ze hebben hem weggegeven, ze hebben hem van zijn vader afgenomen, en andersom hebben ze ook zijn vader van hém afgenomen, en hem voor geld verkocht zodat een ander nu het eigendomsrecht op hem had. Maar ondanks dit alles heeft God hem nooit verlaten. Er staat geschreven dat de Here met hem was en dat hij een voorspoedig man werd. Dwars door alle negatieve omstandigheden heen, kan God nog op een geweldige manier zegenen. En zelfs zódanig, dat deze Potifar aan Jozef kan zíén dat God met hem is. Jozef wint hierdoor de genegenheid van Potifar. Is dat niet mooi? Jozef had ook dwars kunnen zijn, mopperig en boos. Maar niets is minder waar, Jozef’s hart is open voor de Here zodat Hij daar Zijn werk in kan doen, en zodat Jozef die zegen uitdraagt en uitstraalt, waardoor hij deze Egyptenaar tot in het hart kan bereiken. Hij won letterlijk het “vertrouwen” van Potifar, want deze laat al snel alles aan Jozef over, Jozef krijgt de gehele verantwoording over alles wat Potifar bezit, en zelfs op een dusdanige manier, dat Potifar zich alleen nog bemoeit met zijn eigen eten. Met andere woorden, hij is absoluut niet weifelend, hij heeft totaal geen bedenkingen, hij gaat hem niet op zijn handen kijken, niets van dat alles, Jozef mag het allemaal zelf doen. Wát een positieve zegening van God.

Wát een getuigenis ook, wat Jozef hier afgeeft. Jozef was in een omgeving waar hij eigenlijk niet thuishoorde, hij had er ook zelf niet voor gekozen, het was hem aangedaan door anderen. Maar óók in die omgeving is de Here bij hem, dat wil zeggen dat hij ruimte bleef houden voor de Here in zijn leven. Hoe vaak zien we niet gebeuren dat mensen dingen overkomen, waardoor hun hele geloofsleven op een klein pitje komt te staan, of zelfs totaal verdwijnt. Maar zo niet bij Jozef, God had alle ruimte in zijn leven. Dat wil dus óók zeggen dat hij God niets kwalijk nam, en dat is een hele mooie karaktertrek van Jozef. Dán zie je in dit stukje dat Potifar aan Jozef kan zíén dat de Here met hem was. Hij was dus, temidden van al zijn ellende, een getuigenis voor Potifar. Ook dat vind ik zo opvallend, want als ik tegenwoordig kijk, is het dan niet vaak in ons geestelijk leven zo, dat we zeggen, ja áls ik daar of daar wordt aangesteld, of als ik op díé plaats kom, dán kan ik pas ten volle voor de Here werken en bruikbaar zijn. We spreken heel vroom over onze “daar” plaats. Weleens van gehoord? Nou, laat ik je uit de droom helpen, óf je ooit op een “daar” plaats komt? Ik zou het niet weten, wat ik wél weet is, dat wij allemaal op dit moment een “HIER” plaats hebben en dat we op deze plaats tot een voorbeeld, een getuigenis én een zegen voor anderen zouden moeten zijn!

Als ik dit stukje verhaal van Jozef lees, dan was hij dusdanig tot een voorbeeld en een getuigenis dat hij het volle vertrouwen van Potifar won, waarop hij vervolgens de totale controle over Potifars gehele bezit kreeg. En Potifar werd gezegend om Jozefs wil. Wij kunnen ervoor zorgen dat anderen gezegend worden om “onze” wil, als wij een voorbeeld en een getuigenis zijn voor de mensen om ons heen, want dát is nou juist de kern van dit verhaal, Jozef wóónde in Potifars huis, Potifar kon precies zien hoe hij was. Wij kunnen wel een lief en mooi masker opzetten voor anderen, maar juist als het om mensen gaat waar je mee samen moet wonen en leven, of werken iedere dag, dan zien die nogal eens onze “andere” kant, nietwaar? Daarom is het zaak om écht te zijn, zodat we nog maar één kant hebben en altijd en overal dezelfde kunnen zijn. En dáármee kunnen we mensen winnen voor God. Voorál in onze eigen gezinnen en families, en bid dan niet alleen of de Here ze wil zegenen, maar heb er zélf een actief deel aan, laat God zíén, door jou heen!

Voor vandaag wil ik het hierbij laten, maar ik wil nog wel op Jozef terugkomen, want er was nog veel meer in zijn leven waar wij van kunnen leren.