Gisteren heb ik het verhaal van David en Batseba aangehaald. Dit is zo’n belangrijke boodschap dat ik er nog even op wil doorgaan. Wat wij hieruit kunnen leren is: dat er nooit iets goeds kan voortkomen uit een samengaan van ons (kinderen van God) met de werken van de duisternis, de zonde.

Natan had tegen David gezegd dat zijn zoon moest sterven, en als hij dan ook inderdaad ziek wordt, dan staat er in II Sam.12:16-18a : Toen zocht David God ter wille van de jongen, hij vastte en telkens, als hij naar binnen gegaan was, bracht hij de nacht door, liggend op de grond. En de oudsten van zijn huis kwamen bij hem om hem van de grond te doen opstaan, maar hij wilde niet; ook at hij niet met hen. Op de zevende dag stierf het kind….

Natan had al voorzegd dat de zoon van David zou sterven, God had, door Natan heen, Zijn vonnis geveld, David werd vergeven, hij hoefde niet te sterven, maar zijn zoon wel. Maar hoewel hij dat dus wist, had hij toch nog de hoop dat hij God zou kunnen vermurwen en op andere gedachten brengen. Maar niets is minder waar, hóé David ook bidt en vast en hele nachten op de grond ligt, tóch moet zijn kindje sterven. Als David vantevoren de gevolgen van zijn daad had kunnen overzien, dan denk ik dat hij zich nog wel tien maal bedacht had vóórdat hij dit gedaan had. Maar nu was het te laat.

Nu gaat het in dit geval om het leven van zijn eigen kindje, en is het heel goed te begrijpen dat David echt alles probeerde om hem in leven te houden. Maar wat hij hier doet is, proberen om de vrúcht, het resultaat van de zonde, levend te houden. Er staat ook dat David God zocht “ter wille van de jongen”. Hij zocht God niet om nieuwe dingen van Hem te ontvangen, maar hij zocht God om het oude te mogen vasthouden. Al die dagen dat hij daar op de grond ligt en vast, is hij gefocust op het in leven blijven van zijn kind. Maar op de zevende dag sterft toch zijn kind. En pas dán is hij in staat om het helemaal los te laten, vers 20-23a : Toen stond David op van de grond, wies zich, zalfde zich en verwisselde zijn klederen; hij ging het huis des Heeren binnen en boog zich neder. Daarna ging hij naar zijn huis terug, en op zijn verzoek zetten zij hem brood voor en hij at. Toen zeiden zijn dienaren tot hem, Waarom hebt gij dit gedaan? Terwijl het kind nog leefde, hebt gij ter wille daarvan gevast en geweend, maar nu het kind gestorven is, zijt gij opgestaan en hebt brood gegeten. En hij zeide: Zolang het kind nog leefde, heb ik gevast en geweend, omdat ik dacht; misschien is de Here mij genadig, zodat het kind in leven blijft. Maar nu is het dood, waarom zou ik dan vasten? Kan ik het nog doen terugkeren? 

Pas toen het kind echt dood was, kon David het los laten en als het ware schoon schip maken, hij kon opnieuw beginnen. Hij waste zich en trok andere kleren aan, hij reinigde zichzelf en ging toen het huis des Heren binnen. Dat kindje, dat hem zeven dagen en nachten aan de grond gekluisterd had, was gestorven en nu kon David opstaan, hij richtte zich op en na zich gereinigd te hebben gaat hij in gesprek met de Here. Hij kan nu zijn blik en zijn aandacht los maken van zijn kind, hij beseft dat hij het kwijt is en dat niets het kan doen terugkeren…David had een groot verlies geleden, maar uit dit alles mag dan toch een nieuw begin ontstaan. Als wij datgene, dat ontstaat vanuit zondig gedrag, weg doen uit ons leven, dan zal het ons niet langer op de grond, in het stof, kunnen houden. Dan mogen ook wij opstaan en met Hem opnieuw beginnen. Soms is het niet mogelijk om op onze schreden terug te keren, om dingen ongedaan te maken, hóé graag we het ook willen, soms kun je alleen maar het oude afsluiten, begraven, en een nieuw begin maken, waardoor je vérder kunt.

En hoewel dit natuurlijk een hele verdrietige en pijnlijke geschiedenis is, is er één ding dat toch wel óók hierin zeer duidelijk wordt, namelijk, dat God zich absolúút aan Zijn woord houdt, hoe hard soms ook, Hij wijkt daarvan niet af, een ernstige boodschap, iets om ons ter harte te nemen. Maar wel een boodschap waar dan toch ook een andere kant aanzit, want dit bevestigt ééns te meer dat Hij in álle dingen te vertrouwen is, en dus óók in de goede en positieve dingen.