Misschien herken je het volgende wel, je hebt kinderen en op een dag herken je in één van je kinderen een minder positieve eigenschap. Je vraagt je af, hóé komt je kind eraan. Vervolgens bedenk je dat in jouw familie óók dit gedrag voorkomt, je vader had óók van deze trekjes en daarom heeft jouw kind het ook. “Het zit in de familie”. Je had er vroeger bij je vader al een hekel aan en nu je het opnieuw in je kind tegenkomt erger je je er opnieuw verschrikkelijk aan. Maar je hebt niet in de gaten dat jij precies diezelfde nare eigenschap bezit waar je je in die ander zo aan ergert. Want onbewust is dat nou juist de oorzaak waaróm je je eraan ergert. Maar als je naar je kind kijkt, zie je níét jezelf, maar je vader!

Er wordt ons vaak ongemerkt een spiegel voorgehouden, ongewild maar toch……en het frappante is dat het gros van de mensen, áltijd de weerspiegeling van een ánder zien, nooit zichzelf. Ik denk aan het verhaal van David, hoe hij op zulke slinkse wijze tot Batseba was gekomen, hoe hij er later voor gezorgd had dat haar man naar het front gestuurd werd, waarvan het bij voorbaat al vaststond dat deze man zou sneuvelen, zodat David deze vrouw tot de zijne kon maken, dan is dat erg. Maar dan zendt God de profeet Natan, en deze Natan vertelt David een gelijkenis, je zou kunnen zeggen dat hij via een omweg een hint probeert te geven aan David, maar David pikt dat niet op. Hij hoort het verhaal van Natan aan, hoe een rijk man, die veel vee had, het enige lam van een arme man neemt om voor zijn gasten te slachten. Dan reageert David op dit verhaal en zegt in II Sam.12:5 : Toen ontbrandde de toorn van David zeer tegen die man en hij zeide tot Natan: Zo waar de Here leeft: de man die dit gedaan heeft, is een kind des doods.

Wonderlijk, David had een grote fout gemaakt, een geweldige misstap begaan, hij had iets gedaan dat “kwaad was in de ogen des Heren”. Maar schijnbaar had hij zichzelf wijs gemaakt dat het allemaal niet zo erg was, hij probeert de dood van Uria (de man van Batseba) ook met een onverschillig air weg te wuiven, zo laat hij zijn bode vertellen dat het allemaal niet zo erg is, want och, dan valt de ene door het zwaard en dan de andere, met andere woorden, dit kan nou eenmaal gebeuren. En als dan die profeet komt en deze gelijkenis vertelt, houdt hij David in principe óók een spiegel voor, maar wat ziet David? Niet zichzelf, die ándere man, díé mag zijn straf niet ontlopen. Dan zegt Natan in vers 7 : Gij zijt die man! Oeps… dat komt hard aan, verder spreekt Natan woorden in opdracht van God tot David en dán gaan zijn ogen pas open en ziet hij zichzelf op een onaangename manier, hij schrikt er enorm van. Hij belijdt ook onmiddellijk zijn zonde en daarop zegt Natan dat de Here hem vergeven heeft en dat hij niet hoeft te sterven. Maar de gevolgen hiervan zijn nochtans verschrikkelijk. David en Batseba (die overigens door Natan, in opdracht van God, steeds wordt benoemd als “de vrouw van Uria”), wat nog een extra schrijnend tintje aan deze geschiedenis geeft, krijgen een zoon en deze zoon wordt door God met een ziekte geslagen en sterft na zeven dagen. Al deze zeven dagen heeft David gevast en gebeden in de hoop dat God hem genadig zou zijn en toch de jongen zou sparen, maar het mocht niet baten, de jongen stierf, precies zoals God, door Natan heen al tot David gesproken had.

Wat hier gebeurt, is nog steeds actueel. Doordat David had toegegeven aan zijn eigen (zondige) verlangens, is hij in een valstrik van de duivel terechtgekomen. Pasgeleden heb ik nog die tekst uit Jakobus 1 aangehaald, vers 15, waar gesproken wordt over begeerte, die als zij bevrucht wordt, zonde baart, die dan uiteindelijk de dood voortbrengt.

God zélf had ervoor gezorgd dat dit kind stierf, dat zie je heel duidelijk in dit hoofdstuk, en hoewel David vergeving had ontvangen was dit tóch het gevolg van zijn zonde. De vrucht die ontstaat vanuit zonde, is gedoemd te sterven, omdat uit zulk een vrucht niets goed kan voortkomen. Waarmee ik niet bedoel dat er uit dit kind niets goeds had kunnen voortkomen, ik bedoel het in overdrachtelijke zin, voor ons, voor de dingen die wij doen. Het is een waarschuwing voor ons. Wij kunnen hier een stevige les uit leren, en dat is altijd goed.

In Hosea roept God het uit en zegt: Mijn volk gaat te gronde door gebrek aan kennis. Deze woorden zijn op ons van toepassing, wij gaan te gronde als wij een gebrek aan kennis hebben, en dan vooral “zélf-kennis”!! Wanneer wij weigeren om onszelf daadwerkelijk te “zien” dan gaat het mis. Wij hebben het nodig om onszelf te zien in de spiegel die Gods woord ons voorhoudt.