Ik heb, lang geleden al, ontdekt dat geloven in God, geloven in de bijbel, geloven in het offer dat de Here Jezus voor mij heeft gebracht en Hem aannemen als mijn persoonlijke Verlosser, eigenlijk helemaal niet zo vrijblijvend is als ik in het begin dacht. 

Op het moment dat ik mijn hart aan de Here gaf, ging er een nieuwe weg voor mij open, en dan wil ik er wel meteen bijvertellen dat dat de beste keuze is die ik ooit gemaakt heb hoor, en dat ik er nooit één moment spijt van gehad heb! Maar het is geen weg die zomaar gemakkelijk te begaan is, het is een weg die allerlei obstakels en hindernissen in zich bergt waar ik van tijd tot tijd lelijk tegenaan loop. Eén voorrecht heb ik echter wel, en dat is dat de Here Jezus op precies deze zelfde weg met mij mee wandelt en áls er dingen op mijn weg komen, Hij me ook wil helpen om op dat moment de juiste beslissingen te nemen. Wat ik er wel bij moet zeggen is, dat Hij niet voor mij de kastanjes uit het vuur haalt, maar dat ik dat wel degelijk zelf moet doen. Hij helpt me met het overleggen, Hij kan me de juiste handelswijze aanraden, Hij wil me ook tonen hoe of wat, maar ik moet het zélf doen..

Ja….maar hoe zit dat dan met dat verhaal over die voetstappen in het zand bijvoorbeeld? Dat gaat over mensen die gedragen worden als het moeilijk is. Dat klopt, en ik geloof zeker dat er momenten kunnen zijn in ons leven dat we een stukje gedragen worden. Maar die voetstappen gingen wel zij aan zij dezelfde kant uit, en dát is natuurlijk wel een eerste vereiste en een keuze die we zelf maken, om dezelfde kant uit te gaan, ja om te wandelen op de weg die de Here ons wijst. Ach weet je, soms kun je gewoon zelf eventjes niet meer verder en wat is het dan heerlijk om te mogen ervaren dat er Één is die je begrijpt, Één die jouw zorgen en jouw verdriet met je wil delen, Één die sterk genoeg is om jou in Zijn armen te nemen en je door dat moeilijke stukje heen te dragen. In de christelijke boekwinkel, waar ik als vrijwilligster gewerkt heb, lagen kaartjes met de tekst van dat verhaal over die voetstappen erop. Ook heb ik een poster hiervan in mijn toilet hangen en telkens als ik het zie en lees is het weer een bemoediging en vertroosting en daarom wil ik deze woorden hier ook opschrijven, zodat jij, die wellicht ook op een punt bent gekomen waar je éventjes niet meer verder weet of kunt, ook hierdoor bemoedigd mag worden. Het is geschreven door een meisje dat op zesjarige leeftijd haar moeder verloor en samen met haar 7 broers en zussen door haar vader is grootgebracht. Op haar 14e schreef zij dit gedicht.

VOETSTAPPEN IN HET ZAND

Ik droomde eens en zie ik liep aan ’t strand bij lage tij. Ik was daar niet alleen, want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen ’t leven door en maakten in het zand, een spoor van stappen, twee aan twee; de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd, van diepe smart en hoop.

Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan.

Ik zei toen: “Heere, waarom dan toch?” Juist toen ‘k U nodig had, juist toen ik zelf geen uitkomst zag op ’t zwaarste deel van ’t pad…

De Heer keek mij vol liefde aan en antwoordde op mijn vragen: “Mijn lieve kind, toen ’t moeilijk was, toen heb Ik jou gedragen”.

Geschreven in 1936 door Mary Stevenson (1922-1999)

Psalm 68:20: Geprezen zij de Here, dag aan dag draagt Hij ons, die God is ons heil.