Iemand zei laatst tijdens een bidstond eens: ik wil de Here zo graag enkel en alleen maar iets brengen, zó vaak zijn we aan het vragen. Ze zei, ik heb zelf ook twee kinderen en als ze mij alleen maar opbellen of langskomen om iets te willen ontvangen, dan is dat voor mij erg verdrietig, ik ben juist zo blij als ze ook eens gewoon komen of opbellen voor de gezelligheid, of om te vragen hoe het met mij gaat. En zo is het ook, daar had ze volkomen gelijk in. Ik denk ook wel dat het te maken heeft met volwassen worden. Als je kleine kinderen hebt, dan verwacht je niet anders dan dat ze komen om te vragen, dat is heel gewoon. Maar als ze ouder worden en de volwassenheid bereiken, is het niet meer dan logisch dat ze ook meer gaan beseffen hoe goed het is om goede ouders te hebben en hoe fijn het is om zomaar eventjes langs te kunnen gaan voor de gezelligheid. Toen mijn oudste dochter ging trouwen, kreeg ik op de avond voor de bruiloft een mooi langwerpig spiegeltje waarop geschreven stond hoe belangrijk haar moeder voor haar was en is, hoe ze nu terug kon kijken en dankbaar kon zijn voor al die mooie en fijne dingen. Dat is nu ruim tien jaar geleden en al die jaren heeft het spiegeltje in mijn huis gestaan, soms op de ene en soms op een andere plaats, maar nog steeds staat het op een plankje en kijk ik er nog weleens naar. Ik was daar erg ontroerd over en ik denk dat onze hemelse Vader ook ontroerd en blij is als we gewoon zomaar iets komen brengen, omdat ons hart vol is van liefde voor Hem.

Ik moest denken aan mijn poesje, Ricky, misschien heb ik ooit weleens over haar verteld, hoe ik haar als pasgeboren poesje met een pipetje heb grootgebracht. Dit poesje was heel aanhankelijk naar mij toe en dat is altijd zo gebleven. Maar toen we het laatst zo hadden over het feit dat we onze Vader iets wilden brengen, schoot me zo Ricky te binnen. Toen ze wat groter geworden was ging ze naar buiten. En wij hadden vlak in de buurt een weiland waar een paard stond. Ricky was ooit op een boerderij geboren en waarschijnlijk trok haar toch dat buitenleven, want ze was altijd in de wei bij het paard, en in de zomer ook ’s nachts. Maar wat ik nou zo lief vond, is, dat het een paar maal gebeurd is dat ik ’s morgens vroeg wakker werd van Ricky’s gemiauw. Heel vroeg al, om voor zessen, maar omdat het zo vroeg licht was, zag ik dat het Ricky was die, naar boven kijkend, naar mij stond te mauwen. Dan ging ik naar beneden en zodra ik de deur open had gedaan, kwam ze aanstuiven en legde, al miauwend, een dode muis aan mijn voeten, en gaf dan kopjes langs mijn benen. Ik griezelde van die muis, maar ik had weleens gehoord dat dit een teken van aanhankelijkheid en liefde is van zo’n poes, dus ik aaide haar en bedankte haar voor de liefde die zij mij bewees. Want het feit dát ze mij die muis bracht vond ik zo lief.

Dit was maar een simpel poesje dat mijn hart kon raken door haar liefde, hoeveel temeer kunnen wij het hart van onze hemelse Vader raken als we Hem onze liefde brengen. Het maakt niet uit op welke manier wij dat doen, God ziet ons hart aan, Hij waardeert de liefde waarmee wij Hem willen danken en het ontroert Hem als wij onze dank aan Zijn voeten neerleggen. Ik heb weleens een lied gemaakt waarvan ik het eerste stukje op wil schrijven:

Aan Uw voeten dierb’re Heer
kniel ik vol aanbidding neer,
en ik breng U al de liefde van mijn hart.
Ik heb U lief, U, Die mij kent
omdat U mijn Vader bent,
en elke dag met U is een hele nieuwe start.

Ik heb geen woorden genoeg
om U te danken.
Ik kan alleen maar zeggen:
groot bent U Heer.
Mijn hart is vol van liefde,
vol van vreugdeklanken.
Ja, U bent alles voor mij
voor U is alle eer.