Jawel, lonkend naar alle kanten loopt hij naast me, af en toe is hij haast niet te houden en moet ik hem echt weerhouden om contact te leggen. Zijn het de hormonen? Ik heb geen idee, ik weet alleen dat het zeer vermoeiend is om elke keer weer alert te zijn en hem op slinkse wijze, soms ook puur door brute kracht, op andere gedachten te brengen en op andere paden te leiden. Ik voel me soms oud naast al die bruisende mannelijkheid…Haha, ik zou háást zeggen : “Ik heb altijd nog wel een man gewild maar niet bepaald deze man!”.

De man over wie ik het heb is natuurlijk…? Nou…? Ja, Simon. Ondeugende, puberende, ondernemende Simon die onderweg toenadering zoekt tot elk van zijn soortgenoten waarbij mijn arm haast uit de kom getrokken wordt als ik er geen erg in heb dat er weer zo’n exemplaar in de buurt komt en hij uit enthousiasme een sprintje trekt om de ander te besnuffelen. Ach ja, het hoort erbij zullen we maar denken. Anderzijds geniet ik ook van deze doerak hoor, en hij heeft ook genoeg momenten dat hij heerlijk ligt te slapen op het kleed of in zijn mand, of dat hij even gezellig een knuffel komt halen.

Van de week liep ik met hem een rondje en op een gegeven moment zag ik aan zijn lichaamstaal dat er weer een hond in aantocht was, dan gaat hij half kruipend verder, wachtend tot de ander dicht genoeg genaderd is en dan zoekt hij contact. Deze keer was de andere hond nog een aardig eindje weg en de baas van de hond nam een andere weg zodat ze een andere kant op gingen. Ik zag Simon met verlangende blikken de hond na staren en ik zag hoe die andere hond eveneens bleef omkijken, net zolang tot ze elkaar niet meer konden zien. Grappig. Doordat wij (de baasjes) de honden beiden aan de lijn hadden konden de honden niet bij elkaar komen en moesten ze mee met ons. Die lijn, weet je, als ze los gelopen hadden waren ze zonder bedenken naar elkaar toe gerend. Nu kon dat niet. Maar die lijn inspireerde me.

Eergisteren was ik met mijn middelste dochter, Stefanie, op pad om een high tea te gaan genieten in de Euromast. Nou, het was geweldig!! Enorm goed verzorgd, prachtig uitzicht en we hadden het supergezellig. Op de terugweg in de auto, richting ’s-Gravendeel, kwam het gesprek op de moeilijke jaren die achter ons liggen en alle complicaties daarvan die er nog steeds zijn. En toen zei ik op een gegeven moment tegen haar: “Weet je Stef, als moeder zou je je kinderen het liefste in een veilige cocon stoppen zodat geen pijn en geen verdriet hen kan treffen, maar dat kun je niet, je kunt je kinderen niet beschermen tegen alles, hóé graag ik dat ook zou willen”. Ze begrijpt dat, ze heeft zelf óók kinderen die ze graag zou willen beschermen en ik denk dat iedere ouder dit gevoel kent.

Zolang je kinderen klein zijn kun je ze nog sturen, je kunt ze leren wat wel en niet goed is, je kunt ze normen, waarden en manieren bij brengen, je kunt de lijn strak houden zodat ze wel kunnen kijken naar allerlei dingen maar er niet bij kunnen komen. Toch komt er onherroepelijk een dag dat je ze los moet laten. Ze komen op een leeftijd waarop ze hun eigen keuzes gaan maken en hun eigen wegen gaan kiezen. Dat is een proces, een periode waarin je merkt dat je de lijn steeds meer moet gaan laten vieren, net zolang tot je beseft dat het tijd wordt om te ontkoppelen. En dan is het voor ons, ouders, een zaak van vertrouwen dat het goede zaad dat wij gezaaid hebben in onze kinderen, ook op zal komen. Ik weet nog dat mijn jongste dochter, Joyce, als enige nog thuis woonde. Ook zij werd ouder en wilde uitgaan. Ik vond het maar niks, maar zoals gezegd, het werd tijd om de lijn meer en meer te laten vieren en zo ging ze uit. Toen ze haar rijbewijs had gehaald ging ze zelfs met mijn auto en ik bleef maar vragen: “Hoe laat ben je thuis? Je drinkt toch niet als je moet rijden? Als je een drankje hebt laat je het toch niet onbeheerd op tafel staan want ze kunnen er wel wat ingooien”, bladiebladiebla, zo klonk het voor mijn dochter. Op een avond, toen ze weer weg zou gaan, zei ze tegen me: “Mam, wat heb je me nou geleerd? Heb nou toch eens een beetje vertrouwen in me”. Ze had gelijk, maar o wat is dat moeilijk. Je wilt als het ware iedere verkeerde keuze voor zijn, elke mogelijke fout uitsluiten, maar uiteindelijk zijn dat tegelijk ook de leermomenten.

Toen Joyce pas haar rijbewijs had was er geen groter sport dan hard rijden, de grenzen opzoeken, en aangezien ze mij heel wat keren naar het oogziekenhuis gereden heeft heb ik haar meermaals gewaarschuwd, zonder veel succes. Totdat er op een dag een bekeuring kwam voor te hard rijden. Net zo was het met haar mobiel, ze had er een handje van om dat ding onder het rijden te bekijken en dan zei ik dat dat levensgevaarlijk is. Toch deed ze het nog wel af en toe, maar ook daar heeft ze een keer een behoorlijke boete voor gekregen en nu laat ze het wel uit haar hoofd. Nu reed ik donderdag met haar mee naar Stefanie, ze reed keurig binnen de maximumsnelheid en ik heb haar niet één keer naar haar mobiel zien voelen of kijken en daarbij had ze óók nog es een preek van Wilkin van de Kamp bij zich om te luisteren in de auto, hahaha, hoe mooi.

Loslaten is een lastig proces, je wilt het lijntje vasthouden, je wilt sturen en controle houden, maar als we dan kijken naar hoe Vader God dit met ons doet dan zie je dat ook Hij het lijntje losgemaakt heeft, Hij is niet van onze zijde geweken, wij soms wel van de Zijne, maar toch, heeft Hij vertrouwen in ons.

Ik heb alle vertrouwen in mijn kinderen maar meer nog  in Hem en ik weet dat het gebed een machtig wapen is en dat het gebed veel vermag, daarom is het zo belangrijk dat we voor onze kinderen (blijven) bidden, ook als ze al lang volwassen zijn. Er zit meer kracht achter onze gebeden dan wij soms denken.

Ik dacht aan een gedicht dat ik zo’n 25 jaar geleden gemaakt heb, en als ik nu naar dit gedicht kijk dan zie ik daarin de levens van mijn kinderen weerspiegeld.

Voor mijn kinderen.

Als ik jullie zo zie slapen
veilig in je warme bed,
moe gespeeld en schoongewassen
na een dag vol lol en pret,
dan kan ik alleen maar zeggen:
Vader, U krijgt alle eer,
alle dank en alle blijdschap
leg ik aan Uw voeten neer.

Dank U wel, voor al mijn kinderen,
zo verschillend, zo uniek.
Dank U dat ze kunnen kijken,
kunnen luisteren naar muziek.
Dank U dat ze mogen leven,
onbezorgd en zo gezond.
Dank U dat ze kunnen lopen,
woorden vormen met hun mond.

Dank U dat ze mogen leren
wat er kan en wat niet mag,
dank U voor de goede dingen
van elke mooie, nieuwe dag.
Dank U dat ze mogen worden
zoals U ze ‘t liefst zou wensen,
dank U dat U ze wilt maken,
liefdevolle, warme mensen.

Mensen die bewogen zijn
met de nood in andermans leven
en die zich, als ‘t nodig is
voor die ander willen geven.
Heer, ik geef ze in Uw hand
en wilt U ze maar gaan vormen.
Niet zoals ik het zou willen
maar naar Uw hemelse normen.

Laat hun leven waarde hebben
voor U en voor hun medemensen,
laat ze, Here, bruikbaar zijn
dat is wat ik voor hen wil wensen.
Nu zijn ze nog zo heel erg klein
en ze kennen nog geen zorgen,
neemt U ze maar, Here, in Uw hand,
want U bent de toekomst, U bent morgen.