Ik weet niet of je het zelf ooit meegemaakt hebt dat er niet naar je geluisterd werd? Dat je hierdoor het gevoel hebt gekregen dat je op zo’n moment eigenlijk totaal niet serieus genomen werd? Natuurlijk komen zulke situaties voor als je contact opneemt met instanties of bedrijven en dat is vervelend genoeg, maar het heeft een enorme impact  als je over je pijn en verdriet wilt praten met mensen van wie je verwacht- en gedacht had dat ze van je hielden en naar je wilden luisteren. Als je diepe gevoelens die je hebt wilt delen, als je vertelt over verwachtingen en teleurstellingen en je dan constateert dat er niet naar je geluisterd wordt.

Ik zit hier heel alleen en zwijg,

er is geen oor dat mij wil horen

geen oog dat mij wil zien,

ik zit in mijn ivoren toren.

—

Van buiten lijk ik rustig en relaxt

maar binnenin mij woedt een storm,

ik wil er zijn maar ’t mag niet

mijn glimlach is alleen maar vorm.

—

Ik wil hier weg, maar waarheen?

is er een vluchtweg naar buiten?

Mijn hart is zwaar en overvol

van woorden die ik nooit mag uiten…

Menselijke gedachten, menselijke gevoelens, er zijn veel mensen die zich soms of vaker zo voelen.

Mijn gedachten gaan dan door naar de Here God. En dan kijk ik eerst naar mezelf en moet dan constateren dat er zovele malen geweest zijn dat ik Hem niet zag of hoorde. Dat ik Zijn woord las en dat het niet tot me doordrong, het gleed langs me heen. Dat er zovele keren zijn geweest dat ik wilde bidden en dat er allerlei onzinnige (of minder onzinnige) gedachten in me op kwamen die me belemmerden bij het bidden. Dat er zovele keren waren dat mijn gebed eenrichtingsverkeer was, ik was aan het woord en had een hele waslijst vol en die kreeg Hij te horen, maar tijd om te luisteren of de Here God zelf misschien nog iets tegen mij te zeggen had nam ik niet. Hij was degene die niet gezien en niet gehoord werd door mij…

Maar toen werd het leven donker en zwaar voor mij en soms wist ik geen uitweg meer en als vanzelf zocht ik de Here God en Hij liet Zich vinden, hoe liefdevol is Hij en als ik nu terugkijk op die tijd weet ik dat ik ben geworden wie ik ben júíst door die zware stormen heen, en dat ik daardoor gevormd ben en ik mijn houvast in Hem gevonden heb. Ik heb daar mijn wortels uitgeslagen die er nu voor zorgen dat ik soms wel buig in een storm maar niet breek.

Ja ik heb de Here God mogen ontmoeten, Hem tastbaar ervaren op een dieptepunt in mijn leven en sindsdien is het nooit meer hetzelfde geweest. De relatie met Hem heeft zich alleen maar meer en meer verdiept en nu vind ik het zo ontroerend en fijn om dicht bij Hem te mogen zijn, alles met Hem te mogen delen, maar zeer zeker om te luisteren naar wat Hij mij te vertellen heeft.

Aan het einde van dit blogje trek ik twee conclusies, namelijk dat het zo belangrijk is dat we oprechte aandacht en liefde hebben voor onze medemensen en dat het goed is om tijd te nemen als iemand ons nodig heeft, en ten tweede dat ook de Here God Zijn hart met ons wil delen, wat een voorrecht, wat een rijkdom en wat kan ik daarvan genieten.

Ik wens je een hele mooie en gezegende dag toe!