Vanmorgen was ik al vroeg klaar om naar de dienst te gaan en toen kwam ik in gesprek met een lieve vriend en daarbij vergat ik de klok en was bijna te laat geweest als hij me niet op de tijd gewezen had. Zo kwam ik toch nog bijtijds in de samenkomst. Ik geniet altijd van de zangdiensten, van de lofprijs en de aanbidding, en ik ben iemand die de tekst van wat ik zing altijd wel heel bewust en met mijn hele hart meezing. Maar gisteren was er iets bijzonders, iets wat ik zelf als bijzonder ervoer. Op een gegeven moment zongen we het volgende lied uit Opwekking:

De zon komt op.

De zon komt op, maakt de morgen wakker;
mijn dag begint met een lied voor U.
Heer, wat er ook gebeurt
en wat mij mag overkomen,
laat mij nog zingen als de avond valt.

Refrein:
Loof de Heer, o mijn ziel.
O mijn ziel, prijs nu zijn heilige Naam.
Met meer passie dan ooit;
o mijn ziel, verheerlijk zijn heilige Naam.

We zongen dit lied en ik zong het van harte mee, maar terwijl ik dit zong werd ik heel intens bepaald bij de woorden die ik zong en dan vooral deze regels:

“Heer, wat er ook gebeurt
en wat mij mag overkomen,
laat mij nog zingen als de avond valt”.

Het was alsof ik gedwongen werd om mij heel bewust af te vragen of ik echt met heel mijn hart achter deze woorden kon staan. En terwijl iedereen verder zong was ik stil en liet de woorden diep in mijn hart doordringen en terwijl ik dat deed wist ik dat ik er echt helemaal achter wilde staan, ja, dit wilde ik, en bij  het refrein heb ik mijn handen opgeheven naar de Here God en met overgave de Here de dank en de eer van mijn hart gebracht. Ik weet het nog zo goed omdat het een ongewoon maar heel dierbaar moment voor mij was.,,,

Vanmiddag was ik even bij mijn moeder geweest en terwijl ik met de hond naar huis liep kreeg ik, van het ene op het andere moment, weer een bloeding in mijn oog. Ik heb de laatste paar jaar voortdurend bloedingen gehad in dat oog en even zovele behandelingen in het oogziekenhuis. Injecties, laserbehandelingen, talloze keren op de spoedeisende hulp gezeten en nu had ik in Juli nogmaals een hele uitgebreide laserbehandeling gehad waarbij ze gezegd hadden dat het oog daarmee tot rust gebracht zou worden. Ik was daar blij mee en omdat het zo goed ging ga je er dan steeds meer van uit dat de bloedingen weg zullen blijven. Die bloeding kwam dus als een donderslag bij heldere hemel en in eerste instantie is er ongeloof, gevolgd door paniek! Niet weer! Ik was er echt helemaal door van slag. Ik heb het oogziekenhuis gebeld en die wilden dat ik meteen weer zou komen, dus ik mijn dochter gebeld en die heeft me gebracht. Joyce is al zo dikwijls meegeweest en ik ben haar zo dankbaar dat ze dat ook nu weer meteen, zonder aarzelen, heeft gedaan.

Terwijl we onderweg waren naar het oogziekenhuis kwam elke keer dit lied weer in mijn gedachten en daarbij heel specifiek dat gevoel van ’s morgens. Ik had daarmee een statement gemaakt en ondanks alle ellende wist ik dat ik hoe dan ook nog steeds met heel mijn hart achter dit statement stond! In gedachten heb ik het lied, zonder geluid, in mijn hart gezongen en de Here de dank van mijn hart gebracht. Ook al waren de omstandigheden er niet naar want het is gewoon horror als je elke keer die bloedingen hebt. Je hele zicht is weer voor een poos vertroebeld, dan moet je weer wachten tot het bloed naar beneden trekt. Je wordt erdoor beperkt in je dagelijks functioneren en daarbij,  wie weet wat voor behandelingen ze nu weer op je los willen laten. En toch, het was of iets (of moet ik zeggen Iemand?) binnenin mij vroeg: “Kun je nu nóg achter die woorden van vanmorgen staan?” En weet je, ik kon met mijn hele hart Ja zeggen, ondanks de omstandigheden wist ik dat dit mijn enige antwoord kon zijn.

Inmiddels wás de avond gevallen en wist ik dat ik niet voor niets ’s morgens toch nog op tijd in de samenkomst was, en dat die indringende vraag tijdens de zangdienst, een reden had gehad. En temidden van alles ben ik de Here God gaan danken en ik weet dat Hij ook verder hiermee klaar komt. Oh, ik ben heus niet zo’n dappere hoor, ook dit is slechts pure genade en ook daar dank ik de Here God voor uit het diepst van mijn hart. Onze Vader God is een God van trouw en Hij is mijn dank en mijn liefde meer dan waard! Ik weet dat mijn leven geborgen is in Zijn hand en dat geeft rust.

Inmiddels is het laat op de avond en voor ik naar bed ga wil ik graag eindigen met nog een paar regels uit ditzelfde lied, regels die in mijn hart gegrift staan:

Van al Uw goedheid wil ik blijven zingen;
tienduizend redenen tot dankbaarheid!