Vandaag is mijn kleindochter Noa jarig. 5 jaar is ze vandaag geworden. Daarnet zag ik een paar foto’s op internet. Slingers in de kamer. de ontbijttafel met croissantjes, kadootjes, een blije Noa en Boaz (haar broertje), en nog 1 extra bordje op tafel, het bordje van mijn dochter…….

Hier hadden nog 2 bordjes moeten staan, hier  had mijn schoonzoon nog bij moeten zijn, hier had Noa haar papa horen te zitten. Het doet me pijn ernaar te kijken. Pijn om mijn dochter, pijn om mijn kleinkinderen, pijn omdat dit al de tweede verjaardag van Noa is zonder haar papa. Ruim anderhalf jaar geleden is het dat hij overleed en nog elke keer als ik langs de foto in de gang loop, waar dit kleine gezinnetje nog compleet is, doet het me verdriet. Mijn dochter had onder de foto’s gezet “mama’s prinses”. Ja, kleine Noa is een lief prinsesje maar Stefanie, mijn dochter, is mijn prinsesje, en als moeder en oma is het verdriet van je kinderen en kleinkinderen ook jouw verdriet. Ik sprak mijn dochter gisteren nog en ze had helemaal geen zin in deze verjaardag, maar voor haar kleine  meisje maakt ze er toch een feest van! Wat houd ik van deze kostbare dochter!

Mijn gebed deze morgen is dat de Here God Zijn armen om dit kostbare gezin heenslaat, dat ze Zijn liefde en warmte mogen ervaren, júíst op een dag zoals vandaag en dat dit kleine prinsesje, zo jong als ze nog maar is, die nabijheid zal mogen ervaren. Vooral Noa is altijd aan het zingen over de Here God en zij en haar broertje hebben vaak van die mooie opmerkingen over de Here God waaruit je merkt dat ze echt met Hem bezig zijn. Laatst luidden de kerkklokken in het dorp, waarschijnlijk vanwege een bruiloft of een begrafenis maar Boaz  hoorde die klokken en zei tegen zijn moeder: “Mam, ik hoor de klokken van de kerk, dan is hij vast open, gaan we erheen mam? Ik wil zo graag naar de kerk”. Ook Noa vroeg, toen ze een poosje terug hier kwam logeren, als eerste of we toch op zondag wel naar de kerk gingen? Uiteraard hebben we dat gedaan maar je merkt bij deze kinderen een honger naar God. Ik vind dat zo mooi en als je ze hoort bidden dan merk je dat ze Hem betrekken bij hun leven, zo klein als ze nog maar zijn. Daar geniet ik van.

Hun papa mag al bij de Here God zijn, voor hem is dat fijn maar voor dit gezin is dat moeilijk en verdrietig, vooral op zulke speciale dagen.

Er zullen veel mensen en veel gezinnen zijn die ook met een groot verdriet of gemis moeten leven en er is geen mens die je het gemis kan vergoeden. Toch is er één die ieder mens door en door kent, en dat is Vader  God die ons mensen stuk voor stuk gemaakt heeft. Hij kent het verdriet, de pijn, de nood in ieders leven en Hij wil de grote trooster zijn. Hij komt niet met een air van: Hier ben Ik en Ik zal weleens even alle pijn en zorg wegvegen, nee, Hij komt als Vader van een Zoon die Hij ooit los moest laten, over moest geven in de dood. Hij ként het gemis, Hij ként de pijn, Hij ként de worsteling en de wanhoop, Hij ként de intense stilte en leegte…..Hij komt heel stil naderbij, legt Zijn arm om je schouder en laat je huilen. Hij begrijpt het immers? Hij wil alleen maar heel dichtbij je zijn, temidden van de nood en de pijn in je leven, Hij wil er samen met jou doorheen, zodat je het niet alleen hoeft te doen.

Ik bid eenieder die het moeilijk heeft vandaag toe, dat je de liefdevolle nabijheid van de Here God heel persoonlijk zult mogen ervaren en dat je mag voelen dat je er niet alleen voor staat. Moge de Here je heel bijzonder vertroosten, zegenen en bemoedigen, Hij houdt van je!!

Lieve kleine prinses van oma, heel veel kusjes voor je verjaardag XXXXXXX