Ik weet niet of ik het al eens verteld heb hier, maar dit verhaal kwam in mijn gedachten deze morgen, of misschien kan ik beter zeggen: De Here God legt deze dappere vrouw vandaag op mijn hart. Zij was een cliënte die bij ons kwam in de tijd dat ik werkte in de verslavingszorg. Een vrouw met een ernstig verslavingsprobleem waar ik verder niet over uit zal wijden omdat dat niet belangrijk is voor dit moment. Het was in ieder geval zo dat deze vrouw heel erg in de ellende zat door haar verslaving en dat ook haar gezin hier ernstige schade van ondervond. Het was voor mij de eerste cliënte die ik meemaakte, ik werkte nog niet echt daar maar ik was gevraagd om te komen en ik zat erbij terwijl een meer ervaren medewerker met haar in gesprek ging. De bedoeling was dat ik zo’n gesprek zou observeren en zo een beetje een idee zou krijgen van het werk. Het verhaal van deze cliënte was zo indringend en zo ontroerend. Wat had deze vrouw al veel meegemaakt en wat was ze dapper om toch te komen en om hulp te vragen. Ik was heel erg onder de indruk van haar levensverhaal en toen ze daarna vaker kwam voor gesprekken, en ik er inmiddels wél werkte, heb ik een aantal keren ook met haar mogen spreken.

Omdat haar probleem te groot was voor ambulante hulp is zij doorverwezen voor opname. Ze werd opgenomen in een christelijke kliniek en daar is ze vele maanden geweest, Ze heeft geknokt maar toen ze op een gegeven moment weer weekendjes naar huis mocht viel ze toch terug in haar oude verslavingsgedrag. Ze zag ook het verdriet dat ze haar omgeving hiermee deed en toen ze weer van zo’n mislukt weekend terugkeerde naar de kliniek had ze voor zichzelf besloten dat ze niet meer wilde knokken en dat ze niet meer wilde leven. Ze besloot niet meer te eten en te drinken en dan zou ze vanzelf wel dood gaan. Dat was haar plan. Zo gezegd, zo gedaan, ze at en dronk niet meer en al snel lag ze op bed en zonk meer en meer weg. De hulpverleners probeerden haar te bereiken maar konden niet tot haar doordringen. Haar vaste begeleidster kwam op haar kamer en probeerde met haar te spreken maar ze was té ver weg. Deze, nog jonge vrouw, vertelde later dat de schaduw van de dood al in haar ogen lag maar deze vrouw deed dat wat haar hart haar op dat moment ingaf. Ze pakte de bijbel van het nachtkastje, sloeg hem open en legde hem, zonder te lezen wat er stond, opengeslagen op de deken, op het hart van deze cliënte. Ze bad een eenvoudig gebed en zo verliet ze de kamer.

De andere morgen kwam de vrouw van de directeur van de kliniek de kamer van de cliënte binnen. Deze was enigszins aanspreekbaar en de vrouw van de directeur begon een gesprek met haar waarop ze heel minimaal reageerde. Ze zag de opengeslagen bijbel liggen en pakte hem. Ze begon hardop voor te lezen wat er stond:  Waarheen zou ik gaan voor uw Geest, waarheen vlieden voor uw aangezicht? Steeg ik ten hemel – Gij zijt daar, of maakte ik het dodenrijk tot mijn sponde – Gij zijt er; nam ik vleugelen van de dageraad, ging ik wonen aan het uiterste der zee, ook daar zou uw hand mij geleiden, uw rechterhand mij vastgrijpen. Zeide ik: Duisternis moge mij overvallen, dan is de nacht een licht om mij heen; zelfs de duisternis verbergt niet voor U, maar de nacht licht als de dag, de duisternis is als het licht. Psalm 139:7-12. Terwijl de vrouw van de directeur deze regels voorlas veranderde er iets in de blik van de cliënte. Later vertelde de vrouw haar dat op dat moment de dood uit haar blik terugweek. De cliënte, die mij dit verhaal persoonlijk heeft verteld, zei dat er op dat moment één regel voor haar uitsprong en dat was “maakte ik het dodenrijk tot mijn sponde – Gij zijt er”. Deze woorden drongen diep door in haar hart en dat was voor haar een moment van ommekeer. De wil om door te vechten en verder te leven keerde terug en ze wist dat ze het niet alleen hoefde te doen maar dat de Here God bij haar was en aan haar zijde stond. Na die dag ging het met sprongen vooruit en kon ze in vrij korte tijd haar interne tijd afronden. Daarna volgde nog een deeltijd behandeling en ook daarin is ze trouw doorgegaan. Het was zéker niet makkelijk, het was een gevecht, maar samen met de Here God kon ze dit gevecht aan!

Dapper, zó dapper!! Ik heb diep respect voor deze vrouw en hoewel we contact hebben gehouden, ook nadat ik gestopt ben met het werk, hebben we nu, door de omstandigheden bij haar en bij mij, elkaar al een poosje niet gesproken maar ik weet dat ze regelmatig ook een kijkje op mijn site neemt en mocht je dit lezen lieverd, weet dan dat ik je zéker niet vergeten ben, dat ik voor je bid, dat ik je zó dapper vind en dat ik met heel mijn hart wens en bid dat het goed met je gaat!!

De boodschap van vandaag? Dat het soms door een simpele handeling, een eenvoudig gebed is, dat de Here grote dingen kan uitwerken in mensenlevens. Laten we open zijn voor de innerlijke stem van Gods Heilige Geest en doen wat onze hand vindt om te doen. En als dat inhoudt dat je niets anders kunt dan je handen  vouwen, weet dan dat dit absoluut zijn uitwerking zal hebben!