Doordat ik een schotel heb kan ik een heel aantal christelijke zenders ontvangen en zo zat ik laatst te kijken naar een programma waar mensen hun getuigenis gaven. Ik zag een man van een jaar of 30 of daaromtrent en hij had een ongelooflijk verhaal te vertellen wat ik zal proberen zo goed mogelijk na te vertellen maar het kan zijn dat ik hier en daar de details niet helemaal goed onthouden heb maar de strekking klopt in ieder geval wel.

Toen zijn moeder zwanger was van hem is zij tot geloof gekomen. Dit was in de ogen van haar man, een medicijnman, een doodzonde en zij is daarvoor ook afgeranseld maar heeft wel het kind aan de Here opgedragen al voordat hij geboren werd. Tijdens of net na de bevalling is de moeder overleden en bleef het jongetje alleen achter met zijn vader de medicijnman van de stam. Deze liet de jongen in totale afzondering opgroeien, hij leefde,sliep en at buiten ergens in de rimboe, van elk menselijk contact afgesneden en zijn vader bracht hem dan elke dag zijn eten. De vader mengde dagelijks wat slangengif door het eten van de jongen, iets wat hijzelf niet merkte, maar wat zich wel in zijn lichaam ging vastzetten. Toen hij nog heel jong was, nog een kind, werd hij door zijn vader en wat handlangers meegenomen op rooftocht. Hij kreeg dan de opdracht om mensen te krabben of te bijten en die mensen overleden door het gif wat zo totaal bezit van deze jongen had genomen. Hij werd ouder en werd gewoon misbruikt door deze criminele volwassenen, daarbij was iedereen bang van hem omdat hij zo giftig was als de slangen zelf. Toen hij een jaar of 13 oud was begon het gif in zijn lichaam zich tegen hem te keren en hij werd doodziek. Vreselijke pijnen leed hij en niemand wist er raad mee, ook zijn vader de medicijnman niet. Hij werd door zijn vader uiteindelijk naar het ziekenhuis gebracht maar de artsen wisten zich er ook geen raad mee, ze hadden geen tegengif en geen medicijn en uiteindelijk stelden ze de vader voor om de jongen maar “in te laten slapen” omdat hij een gevaar voor zichzelf en ieder ander was. Inmiddels was de jongen al een paar jaar (dacht ik) zo vreselijk ziek. De vader was radeloos en terwijl hij daar in het ziekenhuis zat kwam er iemand naar hem toe en begon een gesprek met hem. Hij hoorde van de grote nood en vertelde deze man dat hij wel iemand wist die zijn zoon wél zou kunnen genezen, de Here Jezus. Dit herinnerde de medicijnman aan zijn overleden vrouw en hij liet toe dat de man meeging naar zijn zoon en voor hem bad. De jongen genas en kwam tot bekering en ook zijn vader, de verstokte medicijnman, kwam door dit wonder tot bekering. Ik weet niet of hij nog vervolgd is geworden voor de vele misdaden, maar toen deze man zijn getuigenis dus vertelde was hij een prediker geworden die overal vertelde over de Here Jezus. Het gebed van zijn moeder had een geweldige uitwerking gehad al had zij het zelf niet mee mogen maken.

Twee dingen kwamen voor mij naar voren toen ik dit verhaal hoorde. Ten eerste het feit dat ook de duivel in ons leven probeert om op slinkse wijze telkens wat gif in ons leven naarbinnen te krijgen zonder dat wij dat nou meteen zo opmerken. Maar het zet zich wel vast in ons leven en op een dag zal het sterk genoeg zijn om er anderen mee te beschadigen en uiteindelijk ook onszelf. Er staat in Jak.3:8-11: maar de tong kan geen mens bedwingen. Zij is een onberekenbaar kwaad, vol dodelijk venijn. Met haar loven wij de Here en Vader en met haar vervloeken wij de mensen, die naar de gelijkenis Gods geschapen zijn: uit dezelfde mond komt zegening en vervloeking voort. Dit moet, mijn broeders, niet zo zijn. Doet soms een bron uit dezelfde ader zoet en bitter water opwellen? Dit is een reden om op te passen, alert te zijn dat wij dat gif niet binnenlaten in ons leven. Laten wij zuiver zijn en blijven en altijd eerst toetsen waar het voedsel dat ons aangeboden wordt, op welke manier of door wie dan ook, vandaan komt.

Ten tweede vond ik het, ondanks de tragische weg die deze moeder en zoon moesten gaan, toch zo geweldig hoeveel kracht er ligt in het gebed. Er kunnen soms dingen in ons leven zijn waar we al zo lang voor bidden en we zien nog steeds geen verandering, maar dan mogen we dit in gedachten houden en weten dat God op Zijn tijd zál verhoren en dat een gebed dat door ons is uitgesproken nooit verloren gaat! En ook al begrijpen wij de dingen soms niet, mogen wij toch onze handen en ons gebed in vol vertrouwen in de liefdevolle handen van de Here God leggen.