2. Oog in oog.

augustus 3rd, 2014

Welzalig de mensen wier sterkte in U is, in wier hart de gebaande wegen zijn. Als zij trekken door een dal van balsemstruiken, maken zij het tot een oord van bronnen; ook hult de vroege morgen het in zegeningen. Zij gaan voort van kracht tot kracht en verschijnen voor God in Sion. Psalm 84:6-8.

Gisteren heb ik erover geschreven hoe je een weg kunt banen en Gods heil kunt zien in je leven. Maar hier gaat het erover hoe góéd het is als die gebaande wegen in je leven aanwezig zijn. Een weg die gebaand wordt, moet wel bijgehouden worden want anders zal hij in no time, weer dichtgroeien. Dus dat wil zeggen dat het loven en prijzen, het “lof offeren” een gewoonte, “a way of life”, zou moeten worden. Bij alles wat mis gaat, tegenzit, moeilijk is, God ervoor danken dat Hij allang een oplossing voor ons heeft. Maar dat is verschrikkelijk moeilijk, want juist als je zo in de put zit, dan zie je het haast niet zitten om eruit te komen. Je hebt daar vaak geen moed voor omdat je van beneden als het ware naar die steile wand omhoog kijkt met het idee, dáár kom ik nooit meer tegenop. En je focust totaal op die klim, waartoe elke kracht je ontbreekt.

Maar ik heb in mijn eigen leven ervaren, dat als ik mij soms in zo’n put bevond, het helemaal niet nodig was om die steile klim naar boven te maken, als ik de moed greep om God te gaan danken óndanks alles, dat Hij mij gewoon via beneden, opnieuw, zachtjes aan, langs een zachtglooiende weg, tóch weer naar boven heeft gebracht, gewoon geleidelijk aan, wij zouden vaak het liefste met één sprong weer uit die put zijn en weer bovenaan staan, maar dat werkt niet altijd zo, en God wil ons daarmee ook dingen léren, leren dat het goed is om Hem te danken, leren ook om vol te houden, leren om Zijn leiding te zoeken en te aanvaarden. En met Hem samen, die nieuwe wegen te banen.En in dit bijbelgedeelte staat dan dat het dal ( de moeite ) zal veranderen in een oord van bronnen en “een bron aanboren” wil zeggen, een vat vol mogelijkheden, vol rijkdommen opendoen. Onze zorgen en moeiten en problemen, veranderen in een rijkdom van onbeperkte mogelijkheden.

En dan uiteindelijk staat er dat we van kracht tot kracht verder mogen gaan en voor God verschijnen in Sion. Die krachten verzamelen we door de wegen te banen en vrij te houden en ze zullen alleen maar steeds groter worden en we zullen tot grotere en grotere dingen in staat zijn en dan mogen we het einddoel van ons leven bereiken, God te ontmoeten in Zijn woonplaats en dáár zijn we toch allemaal naar onderweg? Dát is toch het grootste verlangen van ons hart?

Oog in oog met U te staan dat is mijn verlangen, door lof te “offeren” telkens weer, mag ‘k Uw heil zien, en ontvangen. Soms lijkt de diepte grondeloos en ’t hart zo kil en droog, maar U bent daar, en voert mij weer langs een nieuwe weg omhoog.