Gisteren kreeg ik een bericht dat mij schokte. In de tijd dat ik in de verslavingszorg werkte hadden we een cliënte met een alcoholprobleem. Zij werd een tijdje begeleid maar op een gegeven moment koos ze ervoor om niet met het traject door te gaan. Ik wil verder niet in detail treden maar gisteren hoorde ik dat zij kortgeleden haar zoon op bezoek had en ze zaten te praten en zij zat te drinken (of hij meedeed weet ik niet) en op een gegeven moment zei hij dat hij het benauwd had en ze had hem iets gegeven en praatte en dronk verder maar hij bleef stil…en toen haar andere zoon thuis kwam en zijn broer een hug wilde geven was hij al helemaal koud en stijf. Hij was voor de ogen van zijn moeder overleden en ze had het niet eens gemerkt.

Het raakte me zo diep toen ik dat hoorde. Ten eerste dat zo’n jongen daar op zo’n manier dood gaat en dan die moeder die, mijns inziens, toch helemaal gek moet worden van schuldgevoel nu? Ik heb diep medelijden met deze vrouw, kun je nog met jezelf leven nadat er zoiets gebeurd is? Niet zonder God! Ik denk dat dit twee kanten op kan, of dit is zo’n enorme eye-opener dat ze er nu écht helemaal voor wil gaan om deze verslaving te overwinnen, of ze zakt nu helemaal weg hierin…

Ik bid tot God dat ze hulp zal zoeken, dat ze tot God zal roepen om uitredding en verder hoop ik dat deze zoon, die destijds geïnteresseerd was in het geloof, inmiddels daadwerkelijk een keuze had gemaakt voordat hij overleed.

Ik weet dat er veel mensen zijn (ook in christelijke kring) die op de ene of andere manier vastzitten aan bepaalde dingen, aan verslavingen in welke vorm dan ook, en ik wil een tweeledige oproep doen. Als jij zo iemand bent die worstelt met een probleem, een verslaving, blijf er toch niet mee zitten, zoek hulp, ga naar een voorganger, een vertrouwenspersoon, maar zoek alsjeblieft hulp. Ik weet dat er altijd een diepere oorzaak ten grondslag ligt aan een verslaving en het is zo bevrijdend als je dit kunt delen met iemand anders. En alle andere medechristenen wil ik oproepen om rond te kijken in je straat, je familie, je gemeente, en Gods Geest te vragen of Hij wil laten zien wie er jouw hulp kan gebruiken. Misschien alleen door een bemoedigend woord, een arm om iemand heen, een stukje troost of een kopje koffie…

Ik heb ooit dit onderstaande gedicht gemaakt naar aanleiding van een eveneens schokkende gebeurtenis en ik werd hier zo bij bepaald. Misschien heb ik ze hier al eerder gedeeld maar deze woorden komen recht uit mijn hart en ik wil ze zo hier vandaag opschrijven.

Wanhopig mensenhart.

O wanhopig mensenhart
wie kent toch jouw gedachten?
Wie kent de oorzaak van jouw pijn,
wié stal jouw dag en bracht alleen nog nachten?
Ik bid met heel mijn hart tot God;
“Heer kóm toch met Uw redding, met Uw leven,
als U mij gebruiken kunt, dan graag,
ik wil mijzelf hiervoor graag geven”.

O wanhopig mensenhart
wie kan jou nog helpen?
wie kent de diepte van jouw nood,
wie kan jouw tranen stelpen?
Ik weet dat er geen mensen zijn
die aan jouw pijn kunnen raken,
maar ik geloof dat er een Vader is
die alles nieuw kan maken.

O wanhopig mensenhart
wie kan jou helpen hopen?
wie kan voor jou de lasten dragen
en zo naast je lopen?
De Here Jezus droeg jouw pijn
Hij droeg jouw zonden en je nood,
Hij kent jouw diepste leed en rouw,
maar Zijn liefde is zó groot.

O wanhopig mensenhart,
vat weer nieuwe moed,
neem die grote liefde aan
die zo warm is en zo goed.
God geeft nieuwe kansen,
nieuwe toekomst, nieuwe hoop,
Hij geeft nieuwe vreugde
onbetaalbaar, voor geen geld te koop.

O wanhopig mensenhart,
ik geef je reden om te leven,
God sprak woorden uit van hoop
die ik aan jou graag door wil geven.
Hij houdt van jou zoals je bent
dat is genoeg voor Hem,
jouw hart, dat is wat Hij verlangt,
kom, luister naar Zijn stem.

O wanhopig mensenhart,
toon me jouw gezicht,
opdat ik jou kan vinden
en je brengen in het licht.
Ik wil je zien en horen,
‘k wil biddend naast je staan
en dan ook met jou samen
naar Vader God toegaan.