Mijn filmheld.

Ik krijg warempel inspiratie van mijn smokkelaarsverleden. Zo herinner ik me een keer dat we in een heel klein dorpje in voormalig Joegoslavië waren, dicht bij de grens met Albanië. We waren er ‘s middags aangekomen en zoals gezegd mochten we overdag nooit spullen afleveren dus gingen we bij een plaatselijk restaurantje naar binnen om iets te eten. We hadden een lijstje gekregen met adressen waarvan gezegd was dat we die het beste uit ons hoofd konden leren zodat we bij eventueel dreigend gevaar het lijstje door de wc konden spoelen of iets dergelijks. Ik had het lijstje wel bekeken maar er stonden iets van 4 adressen op en die kende ik nog niet allemaal uit mijn hoofd. We hadden wel al de spullen uit de geheime vakken gehaald en die lagen in de achterbak van de auto, bedekt met wat jassen en tassen. Het was een station wagen en dus was de kofferruimte zichtbaar van buitenaf.

We bleken de enige gasten te zijn in het dorpslokaaltje en we zaten aan een tafeltje waarvan je de halve klapdeurtjes naar de keuken kon zien. Je kon ook de kok in de keuken zien heen en weer lopen. Hij kwam met zijn hoofd boven de deurtjes uit en bekeek ons indringend. Even later zagen we dat hij aan het bellen was en nog weer een klein poosje later zagen we ineens 2 agenten die vanuit de keuken, over de klapdeurtjes heen, ons stonden te bekijken. Pffff, we kregen het er benauwd van. Het woord “schuldig” moet welhaast op onze voorhoofden te lezen zijn geweest. Maar ja, om nu weg te lopen zou natuurlijk nog meer argwaan opwekken dus bleven we zitten, krampachtig proberend gewoon te doen. Mijn man, och heden, die had teveel films gekeken, echt hoor, hij siste me toe dat we iets moesten doen met het lijstje. Ik zei dat er nog niets aan de hand was en dat het misschien wel helemaal niet om ons te doen was, misschien waren ze wel verrast om in hun kleine dorpje gasten te ontvangen. Maar nee, de paniek straalde uit zijn ogen en tot mijn ontzetting maakt hij van het lijstje een propje, pakt een zakkammetje uit zijn zak en terwijl hij die naar zijn haar brengt stopt hij en passant het lijstje in zijn mond en eet het op!!! Wat doe je nou?!! sis ik hem toe, we kennen de adressen nog niet eens uit ons hoofd! Zo ongemerkt mogelijk kauwt hij verder (wat blijkbaar nogal taai was, hahaha) en zegt dat hij wel iets onthouden heeft. Echt, alsof we in een film zaten. Dat eten duurde ook nogal lang en die agenten bleven maar over die deurtjes koekeloeren…

Enfin, uiteindelijk kregen we ons eten maar inmiddels was de trek ons vergaan want wij hadden echt het idee dat ze het op ons gemunt hadden en hadden al allerlei scenario’s bedacht. Eigenlijk verwachtten we dat we gearresteerd zouden worden als we zouden proberen het lokaal te verlaten. Je begrijpt dat we met trillende handjes afrekenden en serieus dachten elk moment die hand in onze kraag te voelen… Niets bleek echter minder waar, de agenten waren blijkbaar gewoon bij de kok komen buurten en waren aan het “aapjes kijken” (dat waren wij dus Maar ja, mijn filmheld had dus de adressen opgeknaagd, lekker dan! Hahaha, al met al hebben we nog 2 adressen bij elkaar kunnen terughalen uit onze herinnering en daar hebben we toen de spullen maar verdeeld. Dat was overigens oké met de zending hoor.

Toch frappant hè? Je doet iets wat dus eigenlijk niet mag, hoewel het een misdaad voor het goede doel is, en je vóélt je gewoon schuldig, alsof iedereen het aan je kan zien dat je iets verbodens doet. Zo is het op geestelijk gebied soms ook wel hè? Mijn broer zei het een keer zo: “satan zet je eerst een verkleinbril op en zegt dan dat het niet zo erg is wat je wilt doen, maar oh wéé als je het dan gedaan hebt, dan zet hij je een vergrootbril op en zegt: heb jij dát gedaan?? Wat erg!!” Waardoor je een schuldgevoel krijgt waarmee je soms zelfs niet meer naar de Here God durft te gaan want ja, tenslotte heb je willens en wetens iets verkeerd gedaan en verwacht je eerder daarvoor gestraft te worden. Schuldig!! Zo staat het met grote letters in ons hart gebrand. Toch mogen we weten dat óndanks onze fouten, we altijd naar de Here mogen gaan en vergeving mogen vragen én ontvangen.

Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid. I Joh.1:9. En als we vergeving hebben ontvangen dan is het weg… toch? Zeker weten en dus is het ook belangrijk en noodzakelijk dat we onszélf vergeven want dát kan nog weleens een lastig dingetje zijn hè? Maar als de Here God ons vergeeft en, zoals er in een ander Bijbelgedeelte staat, er niet meer aan denkt, wie zijn wij dan om ze elke keer weer naar boven te halen? Jezelf vergeven is lastig, maar wél doen hoor, dat “mag” gewoon!