De boodschap die ik vandaag met jullie wil delen is er één die ikzelf in de eerste plaats al een poosje aan het leren ben (en waar ik, geloof me, mijn diploma nog niet voor gehaald heb) maar die me deze week opnieuw met een enorme kracht, diep in mijn hart, trof.

Wat deze boodschap inhoudt? Dat zal ik vertellen. Dat is het oordeel, het oordeel van ons mensen onder elkaar, óver elkaar. De roddels die verspreid worden, veroordeling in het hart over wat iemand zegt, doet, of hoe hij eruit ziet, het jezelf hoger achten dan een ander, beter denken te zijn dan die ander, want dát doe je als je iets negatiefs over een ander denkt of zegt. Het kwaad verspreidt zich als een lopend vuurtje, van mond tot mond, vaak in mooie jasjes gestoken, maar daardoor niet minder vernietigend.  Gods woord waarschuwt ons daarvoor en geeft duidelijke regels. Het doodt namelijk niet alleen “die ander” maar het komt als een boomerang op jezelf terug. Het veroorzaakt geestelijke sterfte omdat men, inplaats van met Gods liefde, geconfronteerd wordt met afwijzing en veroordeling.

Ik heb eens een vraag: Als wij ons “geroepen” voelen om te bekritiseren, te roddelen en te veroordelen, naar wie luisteren we dan…………………….?

Een paar dingen die Gods woord erover zegt: Mattheüs 7:1-5:  Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt; want met het oordeel, waarmede gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden, en met de maat, waarmede gij meet, zal u gemeten worden. Wat ziet gij de splinter in het oog van uw broeder, maar de balk in uw eigen oog bemerkt gij niet? Hoe zult gij dan tot uw broeder zeggen: Laat mij de splinter uit uw oog wegdoen, terwijl, zie, de balk in uw oog is?  Huichelaar, doe eerst de balk uit uw oog weg, dan zult gij scherp kunnen zien om de splinter uit het oog van uw broeder weg te doen.

Lucas 6:36-37: Weest barmhartig, gelijk uw Vader barmhartig is. En oordeelt niet en gij zult niet geoordeeld worden. En veroordeelt niet en gij zult niet veroordeeld worden; laat los en gij zult losgelaten worden.

Rom.2:1: Daarom zijt gij, o mens, wie gij ook zijt, niet te verontschuldigen, wanneer gij oordeelt. Want waarin gij een ander oordeelt, veroordeelt gij uzelf; want gij, die oordeelt, bedrijft dezelfde dingen.  Dit zijn uitspraken die aan duidelijkheid  niets aan de verbeelding overlaten.

Met innerlijke ontferming bewogen.

Het was de priester en het was de leviet die voorbijliepen aan die man die aan de kant van de weg lag. Ze zagen hem liggen maar deden niets. Het was de Samaritaan (en Samaritanen werden destijds door de Joden geminacht) die stopte en de man verzorgde. Er staat van hem geschreven dat hij met innerlijke ontferming werd bewogen. Nu is dit een gelijkenis die de Here Jezus zelf vertelt en Hij benadrukt hier dus die innerlijke ontferming. Hij geeft aan dat dát het juist is wat belangrijk is in onze omgang met elkaar en anderen. Wie is er tegenwoordig nog met innerlijke ontferming bewogen? Wie kan er in alle eerlijkheid nog tegen een ander zeggen dat hij hem of haar “van harte” liefheeft? En dan denk ik hierbij niet aan onze geliefden, maar juist aan die vervelende buurman, of aan die opgeschoten jongens die in je straat lopen te vervelen, of de eigenaar van die auto die nou nét altijd op jouw plekje gaat staan. Hoe reageer je als je op het station in Rotterdam wordt aangesproken door verslaafden die je om geld vragen om iets te eten te kopen? Wat doe je als men met de zóveelste collectebus voor je deur staat? Wat denk je bij het zien van alweer een straatkrant verkoper bij de ingang van de supermarkt? Het zijn maar kleine voorbeeldjes maar ze zorgen voor de irritaties van elke dag. Hoe is het om te werken met collega’s die, naar jouw idee, achter je rug om kletsen over jou? Wat voel je als je ziet dat een buurkind jouw kind lastig valt? Ben je in staat om bij al deze dingen de liefde van God in je hart te bewaren en vanúít die liefde te reageren? En wat te denken van die broeder of zuster die je goed kent en waarvan je weet dat zijn of haar dagelijks leven absoluut niet in overeenstemming is met datgene wat hij of zij op zondag in de kerk tentoonspreidt? Als je oneerlijk behandeld wordt, wat is je eerste reactie? is dat boosheid en verbittering, of is dat liefde? Hoe snel hebben we ons oordeel klaar over een ander, daar hoeft echt niet veel voor te gebeuren. Maar wanneer wij die ander oordelen, verheffen wij ons dus boven die ander.

Het zijn deze dingen die ervoor kunnen zorgen dat  mensen beschadigen, we  hoeven daar niet eens veel fantasie voor te hebben, we kennen allemaal het gevoel wel, we zijn allemaal weleens “slachtoffer”, maar tegelijk zijn we ook “dader”. We kunnen hier best eerlijk over zijn, er is nog niemand die echt 100% volmaakt is dus we gaan allemaal wel érgens mank.

Vroeger hadden wij zo’n uitspraak: Verbeter de wereld, begin bij jezelf”. Ik wil hier morgen op doorgaan en dan gaan bekijken hoe wij, ieder op ons eigen plekje, kunnen zorgen voor een verandering. Verandering die heil en zegen brengt in onze omgeving maar ook in ons eigen leven.