Ik kwam laatst nog eens een oude pasfoto tegen, het was er één van jáááááren geleden toen van die grote brillen nog in de mode waren, haha, gruwelijk, ik heb hem maar snel weggegooid

Toch is dit ook wel weer iets om lering uit te trekken. Kijk, als ik vind dat ik niet leuk op een foto sta, dan wil ik daar eigenlijk mee zeggen dat ik er “in het echt” veel leuker uitzie… toch? Eigenlijk is dit een soort van ontkenning van jezelf. Nee, dat gekke plaatje, dáár lijk ik toch niet op? Ergens hebben we, ook in ons leven van alledag best dikwijls het idee dat we beter en anders zijn dan de mensen van ons denken, maar is dat ook zo? Soms kan iemand je ergens op aanspreken en dan kan je eerste reactie zijn “nee joh, dat zie je helemaal verkeerd, zó ben ik écht niet hoor!”

Een tekst die ikzelf nogal intrigerend vind is deze : Want wie hoorder is van het woord en niet dader, die gelijkt op een man, die het gelaat, waarmede hij geboren is, in een spiegel beschouwt; want hij heeft zich beschouwd, is heengegaan en heeft terstond vergeten, hoe hij er uitzag. Jak.1:23-24. 

Als je slechts een hoorder bent en daar nooit daden aan toevoegt, kom je niet ver. De dingen die de Bijbel ons leert zijn bedoeld om te gebruiken in ons dagelijks leven. En als je gewend bent om er nooit iets mee te doen, als je er eigenlijk geen aandacht verder aan schenkt, dan kom je jezelf ook nooit tegen… er is geen érkenning (van fouten) en geen hérkenning (van jezelf.)

Misschien een klein voorbeeldje, Gods woord leert ons dat we geen kwaad mogen spreken over anderen. Als ik dat gegeven het ene oor in en het andere weer uit laat gaan, dan zal ik gewoon door blijven gaan met kwaadspreken. Áls ik mij dit echter ter harte neem en er iets mee ga doen, dan kan ik nóg wel de fout maken om iets verkeerds te zeggen, maar op het momént dat ik het doe, herkén ik het en dan zal ik ermee ophouden. Tegelijkertijd wordt ik ook met mezelf geconfronteerd en met mijn tekortkomingen, hierin kom ik mezelf dan tegen. En áls iemand dan tegen mij zegt, “joh, dat is niet goed om over die ander te roddelen” dan zeg ik niet van “nee, je begrijpt het verkeerd ik róddel niet, ik zeg dit omdat….. gevolgd door één of ander excuus, een zelfrechtvaardiging. Nee, als die ander mij confronteert dan moet het zo zijn dat ik zeg. “je hebt volkomen gelijk”! Zelfkennis, dáármee komen we verder en áls dat beeld dat we dan zien ons niet bevalt, dan kunnen we eraan werken om te veranderen. Maar dan is het wel fijn áls we er ook onze eigen fouten in herkennen zodat we dan, met behulp van de Here, kúnnen veranderen. Misschien een idee om eens aan de Here te vragen of Hij ons een kijkje geeft in Zijn spiegel of Zijn fotoboek en dan onszelf te bezien met Zijn ogen, dat kan heel erg helpen, bovendien is Zijn “kritiek” altijd mild, positief, én opbouwend, geheel gebaseerd op Zijn grote liefde voor een ieder van ons. Misschien is er dan volgende keer wel iemand die zegt, “joh, wat ben jij op dit of dat punt veranderd zeg, hoe heb je dát gedaan?” En dan bevalt het plaatje al een stuk beter denk ik, toch?

“Ik ken mezelf het beste”
soms hoor ik wel die kreet,
je denkt dat jij de dingen
heus het allerbeste weet.
Je lijkt niet op het plaatje
dat een ander van je heeft,
tótdat Gods camera je “snapt”
en dán zie je wat er leeft.