Ik ben van nature best wel positief, iemand bij wie het glas half vol is. Maar soms ben ik ook weleens té optimistisch, hahaha.

Zo ging ik gistermorgen met Simon naar mijn moeder toe en ik had wel even naar buiten gekeken hoe het weer eruit zag maar volgens mij viel dat nogal mee. Welgemoed ging ik dus, alleen in een mouwloos jurkje met een vestje met korte mouwen erover naar buiten. Ai, het viel wel wat tegen maar komaan ik ben niet van suikergoed gemaakt dus het zou wel loslopen. Ik liep over het pad en hoorde één van mijn buurmannen achter mij zeggen: Phoe, heb je de zomer in je bol, je vriest bijna dood. Hahaha, dát was nou wel weer iets te pessimistisch maar een beetje gelijk had hij wel. Het waaide behoorlijk en mijn jurk was als een speelbal voor de wind, hij werd alle kanten op getrokken en ik móét toegeven dat ik op een gegeven moment ook wel inzag dat ik toch ietwat “underdressed” was. Maar ik ging gewoon stoer door naar mijn moeder, wind en kou trotserend, toen er zo’n 5 meter voor mij ineens een enorme tak uit de boom kwam kletteren. Tja, tóén ben ik toch maar even langs een andere (boomloze) kant verder gegaan en ik heb op de terugweg toch maar even een vest geleend

Ik vond het wel grappig eigenlijk, ik liep er zo zomers bij en alle mensen die voorbij kwamen keken ietwat medelijdend naar me, maar ik kwam óók een jongeman tegen die in een korte broek liep dus met hem voelde ik wel enige verwantschap op dat moment en ik heb hem eens extra vriendelijk toegeknikt. Ach, in mezelf loop ik dan te lachen, en tegelijkertijd zet het me dan ook weer tot nadenken.

Terwijl ik de wind aan mijn kleren voelde rukken en ik mijn jurk langs mijn benen voelde waaien bedacht ik me dat de wind zo hard kon waaien als hij wilde maar dat hij mijn jurk niet echt te pakken kon krijgen. Zolang ikzelf het middelpunt van deze jurk ben, zolang ik er binnenin ben, kan dat ding wel van links naar rechts waaien en meegesleurd worden maar de jurk kan niet van mij gescheiden worden.

Weet je, het was gisteren (2 juni) precies 6 jaar geleden dat mijn schoonzoon zijn eerste operatie kreeg om de hersentumor te verwijderen. Een vele uren durende operatie waarbij hij bij bewustzijn moest blijven. Een herinnering aan iets wat alweer 6 jaar geleden gebeurde maar nog maar gisteren leek. Dan ga je verder denken aan de jaren vol pijn en ellende die hem nog te wachten stonden voordat de Here hem thuishaalde en dan voel je als het ware weer de storm die in die jaren zo woedde in onze levens.

En terwijl ik daar in die wind liep, terwijl de wind aan mijn kleren rukte, realiseerde ik me zo diep dat ook mijn leven, in zoveel situaties, heen en weer gerukt is, dat het soms alle kanten op ging, maar dat de Here God het middelpunt is van mijn leven en dat ik door Hém in staat ben (geweest en nog) om staande te blijven. Wat een voorrecht, wat een zegen, wát een genade!

Als Hij het middelpunt is van ons leven dan mag het soms stormen, maar dan mogen we wéten dat er niets is dat ons zal kunnen scheiden van Hem, van Zijn liefde, van Zijn warmte, van Zijn genade!

Romeinen 8:38-39: Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here.