Eigenlijk wel een leuke titel voor vandaag. Hou-vast… of houvast? Ik kom er later op terug.

Pasgeleden werd er in de samenkomst weer een klein pasgeboren kindje opgedragen. Opgedragen, eigenlijk teruggegeven aan de Here God. Een nieuw mensenleventje dat je mocht ontvangen van Hem, ook weer aan Zijn handen toevertrouwen. Ik vind het altijd weer zo mooi en bijzonder. Ik moest terugdenken aan mijn eigen kinderen, ook zij zijn opgedragen aan God toen ze pas geboren waren. En waarom doe je nu zoiets? Ik kan dan alleen voor mezelf spreken, maar het is zo’n enorm mooi en kostbaar Godsgeschenk wat je daar in je armen krijgt op het moment dat zo’n kindje geboren wordt. Dan wil je er ook zo goed mogelijk voor zorgen en dat doe je ook, maar tegelijkertijd ben je je er zeer van bewust dat je zo’n kleintje niet 24 uur per etmaal in de gaten kunt houden, niet nu en ook niet later. Er is er Eén die dat wel kan, en dat is de Here God, Zijn oog rust op al Zijn kinderen zonder daar ooit één moment van af te laten. Wat mooi als je daar zo over nadenkt hè? Ik weet nog dat ik voor het opdragen van mijn jongste dochter destijds een lied had gemaakt wat ik toen heb gezongen, en de woorden van dit lied heb ik opgezocht en ik wil ze hier opschrijven omdat het zó mijn gevoel van dat moment weergeeft, maar ik denk dat ook het gevoel van vele andere vaders en moeders hierin terug te vinden is.

Veilig in Gods hand.

Als ik je vasthoud in mijn armen
en jouw grote ogen kijken mij dan aan,
zo vol vertrouwen,
je bent een kind om van te houden,
wie zou zoiets liefs kunnen weerstaan?

—

Als ik jou vasthoud in mijn armen
en ik voel je warme lijfje tegen mij aan,
dan zou ik jou willen bewaren
voor alle mogelijke gevaren,
zodat je onbezorgd door ‘t leven zou kunnen gaan.

—

In jou zie ik God’s macht en grootheid
ja, Hij maakte je zo mooi en zo volmaakt,
jij bent bij ons geboren
en jij mag ons toebehoren,
maar ‘t is de Here die dag en nacht over je waakt.

—

Als God je vasthoud in Zijn armen
ben je veilig, ja ‘t is God die je bewaard,
wij willen jou aan Hem geven,
in Zijn handen leggen wij jouw leven
en Hij zal je Leidsman zijn hier op aard.

—

Nu zijn mijn kinderen volwassen geworden, de jongste dochter is kortgeleden 26 jaar geworden, maar nog steeds leg ik al mijn kinderen en hun gezinnen iedere dag opnieuw in Gods handen, want dat is het allerbeste plekje waar ik mijn kinderen kan brengen, het allerbeste plekje waar we sowieso al onze geliefden kunnen brengen, want wie kan er beter voor hen zorgen dan Vader God? Niemand toch? En als het om onszelf en onze eigen problemen gaat, waar kunnen we die beter brengen dan bij diezelfde God? Waar kunnen we zélf beter schuilen dan bij Hem?

En om nou nog even op die titel terug te komen, als wij de dingen zelf vast willen houden dan komen we vroeg of laat tot de ontdekking dat het “uit de hand” loopt, we raken de grip kwijt, maar juist als we het loslaten in de handen van de Here God, vinden we bij Hem alle “houvast” die we nodig hebben. Wat zijn we rijk dat we een Vader God hébben, wát een voorrecht!!