Laatst stond ik te wachten voor een verkeerslicht dat op rood stond, één moment was ik afgeleid en keek ergens anders naar en precies in dat ene moment sprong het licht op groen. Onmiddellijk werd er luid achter mij getoeterd omdat ik niet meteen doorreed…

Of zomaar een paar andere dingen die je iedere dag kunt meemaken, bijv.: In de supermarkt sta je bij de kassa, is de rij nogal lang en je ergert je daaraan en reageert daardoor niet echt gezellig tegen de andere mensen in de rij, of tegen de cassiëre. Of iemand gaat per ongeluk voor zijn beurt en je reageert best wel venijnig, “Hé, hallo, ik was eerst hoor………!” Boze blik erbij…. Je staat voor de open brug en je zit te stressen vanwege het oponthoud, maar daardoor gaat de brug écht niet eerder dicht. Je rijdt op de snelweg en terwijl je een vrachtwagen inhaalt zit er zo’n irritante bumperklever achter je, al scheldend ga je naar de rechterkant terug en je ergert je mateloos. Of er zijn van die automobilisten die je snijden, even vlak voor je wielen kruisen of op een andere manier gevaarlijke fouten maken, inhalen links én rechts is ook al niets bijzonders meer tegenwoordig en je hebt zelf al je stuurmanskunst nodig om nog veilig thuis te komen. Allemaal gestresste en haastige mensen, er is geen gemoedelijkheid meer, weinig vriendelijkheid, behulpzaamheid is ook zeldzaam en zo zijn er op een dag vele dingen waar we op moeten reageren en de vraag aan het einde van de dag is dan, heb ik op een goede manier gereageerd…?

Nou, als ik aan het einde van een dag die vraag moet beantwoorden, dan zeg ik: “Ja hoor absoluut!!” Hahaha, nou nee hoor, niet altijd, soms wel, maar vaak ook niet.

David schrijft in de Psalmen regelmatig dingen die mij hierbij wel kunnen helpen, zo staat er in Psalm 34:2 : Ik wil de Here te allen tijde prijzen, bestendig zij zijn lof in mijn mond. Bestendig, dat wil zeggen: voortdurend, blijvend, onveranderlijk. Wanneer de lof des Heren bestendig in mijn mond is, dan wil dat zeggen dat óók mijn hart daar vol van is, want de Bijbel leert ons dat álles wat wij doen en zeggen, uit ons hart voortkomt. Zowel de goede, als ook de verkeerde dingen. Dus eigenlijk is mijn eigen gedrag wel een goede indicatie van hoe het er in mijn hart uitziet. Maar deze wens van David, is niet een eenmalig iets, dit is een wens die tot een levenshouding moet worden. Wanneer die gezindheid in mij is, dat ik de Here te allen tijde wil prijzen, dan ziet mijn dag er heel anders uit.

Dán sta ik in de rij bij de supermarkt en zeg tegen iemand met weinig boodschappen dat hij wel even voor mag gaan, en terwijl ik daar wacht bedenk ik me hóé fijn het is dát ik boodschappen kán doen, dat ik in die rij kán staan en dan dank ik mijn Here daarvoor. Wanneer ik moet wachten voor de brug, dan ben ik dankbaar dat ik lekker in een auto zit, droog als het regent, beschermd tegen weer en wind, mooi toch? Wanneer er zo’n bumperklever achter mij zit, dan ga ik terug naar de rechterkant en bid voor deze persoon, dat zijn haast hem niet fataal zal worden. Als mensen ondoordachte dingen doen op de snelweg, dan kan ik de Here danken dat Hij Zijn engelen heeft meegezonden waardoor ik bewaard blijf. Eigenlijk zijn er áltijd redenen te over om de Here te danken voor Zijn goedheid en Zijn genade. En die houding van dankbaarheid zou ons hele leven moeten doorstromen en onderdeel van ons karakter moeten worden. Het is eigenlijk iets wat we zelf kunnen verwerven in ons leven, door dag in dag uit onszelf hierin te oefenen, elke keer als we irritatie in ons hart voelen komen, heel bewust de Here gaan danken. En van lieverlee zal dat steeds makkelijker gaan en uiteindelijk wordt het een levenshouding en zal het als vanzelf gaan.

David gaf zijn ziel ópdracht om de Here te loven, en ik wil tezamen met hem zeggen: Halleluja. Loof de Here, mijn ziel. Ik zal de Here loven, mijn leven lang, mijn God psalmzingen, zolang ik nog ben. Psalm 146:1-2.

Vandaag begint een nieuwe dag, vandaag is een dag om de Here te loven en om deze (nieuwe) levenshouding in ons leven gestalte te gaan geven..