Soms kunnen je gedachten je meenemen, zoals ook vandaag. Het is mooi als je erover nadenkt dat één regendruppeltje eigenlijk heel weinig betekenis heeft. Het kan niemand doorweken, het kan geen land onder water zetten, het kan niet als dorstlesser voor de dieren dienen, het stelt gewoon weinig voor. Maar als die regendruppels zich allen aaneen scharen tot één grote regenbui, dan hebben ze wel degelijk invloed. Dan vormen zich grote plassen en dat vond ik een mooie gedachte die me herinnerde aan iets waar ik eerder weleens over geschreven heb, nl. de torenbouw van Babel.

Genesis 11:5-6 Toen daalde de HERE neder om de stad en de toren, die de mensenkinderen bouwden, te bezien, en de HERE zeide: Zie, het is één volk en zij allen hebben één taal. Dit is het begin van hun streven; nu zal niets van wat zij denken te doen voor hen onuitvoerbaar zijn.

Dit zijn woorden die uit Gods mond komen en dan besluit God om daar een spraakverwarring te brengen, en dan kunnen de mensen elkaar niet meer verstaan, ze kunnen niet meer verder bouwen aan de stad en aan deze toren, “de toren van Babel”. Waarom deed God dat? Is het niet juist geweldig als mensen elkaar zo goed verstaan en met elkaar om kunnen gaan? Dan héb je een keer een groep mensen die goed met elkaar omgaan en dan brengt God daar verwarring? Hoe zit dat?

De tijd waarin dit gebeurde was de tijd waarin de scheiding tussen God en mensen, door de zondeval, was gekomen. En als het deze mensen zou lukken om tot in de hemel te bouwen, dan zou dat een probleem vormen voor God. Net zo goed als Hij Adam en Eva uit het paradijs moest weren, zodat ze niet van de boom des levens zouden eten, zo moest Hij ook hier ervoor zorgen dat het voor de mensen onmogelijk werd gemaakt om tot in Zijn Heiligdommen te komen. Want de zondige mens kón/en mocht, niet in direct contact komen met God. En vandaar deze spraakverwarring.

Pas nadat de Here Jezus aan het kruis gegaan was en Hij voor onze zonden de ultieme prijs betaald had werd de weg tussen God en de mensen weer vrijgegeven. En dan vind ik het zo mooi dat God zélf ook weer deze spraakverwarring ongedaan maakt doordat met de uitstorting van de Heilige Geest óók de éénheid teruggegeven wordt aan de mensen. De discipelen begonnen allen in andere talen te spreken, maar geen vreemde soort “hemelse taal” nee, gewoon menselijke taal die door de omstanders verstaan en begrepen werd. Ieder hoorde in zijn eigen taal het evangelie verkondigen.

Een spreekwoord dat wij kennen luidt: “eendracht maakt macht”. Een leuze die door God ook erkend wordt en die wij ons ter harte mogen nemen. Vaak is er zo’n verdeeldheid onder de kinderen Gods, de kracht van God ontbreekt vaak, veel woorden weinig kracht. Wij allen hebben hier een verantwoordelijkheid om die kracht terug te brengen in de kerken en gemeenten, door één te zijn met elkaar. Toch, zoals dat was op die eerste Pinksterdag, dat er zóveel mensen waren met zóveel verschillende talen en ieder hoorde in zijn eigen taal het evangelie, is het tegenwoordig zo dat, hoewél wij in onze eigen kleine kringen één taal spreken, wij elkaar vaak niet kunnen verstaan. laten we toch Gods Geest in ons de ruimte geven, laat Hij ons hart doorzoeken, laat Hij ons vertellen waarin wijzelf zouden kunnen veranderen en laten we met elkaar aan het werk gaan om één te worden en in de kracht van die eenheid verdergaan in de wetenschap dat dán voor ons NIETS onmogelijk is…dat moet toch mogelijk zijn?

Tot slot nog een belofte om vandaag mee te nemen, een bemoediging, hij wordt uitgesproken door de Here Jezus.

Matth.18:19 : Wederom, voorwaar, Ik zeg u, dat als twee van u op de aarde iets eenparig zullen begeren, het hun ten deel zal vallen van mijn Vader, die in de hemelen is.

Ik word hier stil van, het stemt me tot nadenken, ik ben een regendruppeltje, we zijn allemaal regendruppeltjes, maar met elkaar zijn we tot grote dingen in staat, dat heeft de Here God zelf gezegd…