Ik word de afgelopen tijd zo bepaald bij het feit dat er maar zo bitter weinig echte bewogenheid, echte ontferming en fijngevoeligheid is juist ook onder de kinderen van God. We leven in zo’n jachtige tijd en we hebben haast, tijd om eens even bij de nood of het verdriet van een ander stil te staan hebben we vaak niet. Ik zie het gebeuren dat de één aan de ander vraagt hoe het gaat, en dat er niet eens geluisterd wordt naar het antwoord en er tamelijk afwezig gezegd word: “fijn” terwijl de ander net een stukje nood probeert te delen. Ik zie twee mensen, de één vertelt over haar probleem en de ander staat erbij, kijkt om zich heen, groet deze of gene en luistert totáál niet naar wat er wordt gezegd. Droevig vind ik dat, het is een ernstig gemis. Populair gezegd “een gat in de markt”. Iets waar wel dégelijk grote behoefte aan is.

Gelukkig is de Here God zo heel anders, Hij vergeet niemand en Hij zal Zijn liefdevolle hand uitstrekken in een uitnodigend gebaar, “pak hem maar, Ik houd je wel vast”. Maar Hij wil ook mensen gebruiken om andere mensen te bemoedigen en te zegenen, Hij wil óns gebruiken in Zijn dienst om mensen te bereiken met Zijn liefde.

Een geopend hart, een hart dat luistert, een hart dat “hoort”, een hart dat luistert naar de mensen om mij heen en dat hoort wat ze mij vertellen, maar bovenal toch ook een hart dat luistert naar de stem van de Here God en Hem hoort. Dát is wat ik wil hebben, zo’n hart te bezitten is mijn verlangen.

Een stukje warme liefde
een stuk bewogenheid,
daaraan ontbreekt het zo
in de jacht van deze tijd.
Ik hef mijn hart naar God op
en luister dan heel stil,
zodat ik echt mag “horen”
wat Hij mij zeggen wil.