Misschien zou je het niet van me verwachten maar ik ben van nature iemand die geneigd is om op sommige momenten zonder meer de handdoek in de ring te gooien. Gewoon stoppen met alles, weglopen van confrontaties, helemaal niets meer horen, weten of over nadenken. Ja, ik weet het, dat is de weg van de minste weerstand… en toch…

In de jaren die achter mij liggen ben ik geworden tot wie ik nu ben. Toen ik pas tot geloof was gekomen was dat voor mij geweldig, ik genoot er van en ging graag naar de samenkomsten en de vakanties waar we andere christenen ontmoetten en samen rond het woord van God bezig waren. Toch weet ik nog goed dat ik in die tijd, ik was toen 16, 17 misschien?, jaloers was op mijn 1 jaar jongere broer. Hij ging namelijk elke avond naar boven, naar zijn kamer, waar hij voor zijn bed neerknielde en stille tijd met de Here God hield. Het was altijd precies op de tijd dat er op de tv net de leuke programma’s kwamen dus ikzelf voelde daar niet veel voor, maar in mijn hart had ik bewondering voor mijn broer.

In die beginjaren ging ik wel overal naartoe, deed met alles mee, bad en las in mijn bijbel, maar van een echte relatie met de Here God was geen sprake. Destijds heb ik mij dat niet gerealiseerd, het ook niet echt als een gemis gevoeld, alles ging zijn gangetje en het leven was goed. Maar toen op een dag leerde ik een jongen kennen, hij was net tot bekering gekomen en van lieverlee kwamen we elkaar nader en zo kwam het dat we besloten om samen in het huwelijksbootje te stappen. In onze verlovingstijd was het echter best al rumoerig en onrustig en waren er veel problemen. En eenmaal getrouwd begon meteen een heel moeilijk tijdperk waar ik nu niet verder op in wil gaan. Maar het was in het eerste jaar van ons huwelijk dat ik zó met mijn rug tegen de muur kwam te staan dat ik me geen raad meer wist. Ik bad wel maar daar bleef het bij, ook anderen baden voor ons maar ik raakte dieper en dieper in de nood en toen ben ik op een avond weg gegaan en heb in de buurt rondgelopen. Ik heb vanuit een telefooncel mijn ouders gebeld die met mij gesproken hebben en in gebed zijn gegaan en daarna ben ik terug naar huis gegaan. Het was een moment van omslag voor mij, ik begon mét de Here God te praten inplaats van tégen Hem, ik werd stil en luisterde naar de stem van mijn hart en dat bracht rust. Telkens weer waren er situaties waar ik geen raad mee wist en dan werd ik stil en dan kwam die rust en die liefde van de Here God en was ik in staat om over mijn eigen schaduw heen te springen. Ook in latere jaren is er veel gebeurd en als ik nu terugkijk zou ik die jaren niet graag over doen, maar zoals ik eergisteren schreef, was het ook hierin dat de Here God deze dingen heeft laten meewerken om er iets goeds uit voort te brengen. Ik heb in die moeilijke jaren zo’n enorme band met de Here God gekregen, uit de moeiten is een prachtige relatie gegroeid die maakt dat ik me rijk voel. Ik heb de Here God mogen leren kennen als een God die Zijn arm om mij heen legde, die mij wijsheid gaf, die mij vertroostte, een Vader die met mij huilde en met mij lachte, een Vader die voelbaar en tastbaar aanwezig was, én is, in mijn leven. Ik heb ooit een lied geschreven waarin ik o.a. schreef “In het donkerst van de nacht, ervaar ik het meest Uw kracht”. En zo heb ik dat ook ervaren, Hij was en is er altijd! Ook in alle jaren dat ik alleen was met de kinderen heb ik verder gebouwd aan deze relatie. Oh, elke avond stond ik voor mijn open raam, zomer en winter, en dan bad ik en sprak met de Here God. Later toen de kinderen groter waren en langer opbleven, zocht ik een andere tijd en die vond ik om 6 uur s morgens. Jarenlang ben ik iedere morgen, weekdagen en weekend, om 6 uur opgestaan en had mijn ontmoeting met mijn geliefde, Vader God. Zo bijzonder. De Here God is niet zomaar een begrip voor mij, Hij is een Vader die van mij houdt op een heel persoonlijke manier met wie ik ook op een heel persoonlijke manier omga. Hierin heb ik ook een stuk identiteit gevonden, ik ben Zijn kind, een Koningskind… en toch…

Ik heb vaak momenten dat ik heel kritisch naar mezelf kijk, dan neem ik mijn gedachten, mijn keuzes, mijn daden onder de loep, ik vraag me af waarom ik dingen doe, doe ik het om mensen te behagen of doe ik het vanuit een liefde die de Here God in mijn hart heeft gelegd? Als er problemen op mijn weg komen zoek ik het aangezicht van de Here God, als Hij me zegent kan ik daar soms wel jarenlang nog elke dag blij mee zijn en blijven zeggen hóé blij ik ermee ben. Als ik mijn blogjes schrijf dan zijn het altijd dingen die vanuit mijn hart komen en niet zomaar (eigen)wijsheden… en toch…

Hoe mooi de relatie met de Here God ook is, soms twijfel ik, dan vraag ik me af of ik niet schijnheilig ben, of ik niet zomaar dingen opschrijf of zeg die ik niet meen… het antwoord daarop is nee, ik weet van mezelf dat ik niet schijnheilig ben…en toch…

Dikwijls reageer ik gevoelsmatig, door dingen die je in je leven meemaakt ontwikkel je soms bepaalde gevoelens die de neiging hebben van tijd tot tijd de kop op te steken. Er is iemand die mij fanatiek en hypocriet vindt, die mij extreem gelovig noemt en hoewel ik weet dat ik dat niet ben heeft het blijkbaar toch meer impact in mijn leven (gehad) dan ik zou willen. Ik ben geen heilig boontje, ik heb net zo goed mijn fouten en gebreken als ieder ander maar het is me meerdere keren gebeurd dat er mensen waren, vrienden, die afhaakten omdat ze mij te gelovig vonden. Meestal ging het er dan om dat er dingen waren waarvan zij vonden dat het “best wel kon” “God gaat ook met Zijn tijd mee, je moet het niet zo nauw nemen”. Als ik vond dat het echt niet kon probeerde ik ze dat ook duidelijk te maken maar dan kwam er een afstand en dan merk je dat mensen afhaken. Dat is verdrietig en het resultaat is dat je daar heel gevoelig voor wordt… en toch…

Soms hebben mensen weleens een verkeerd beeld van mij, dan weet ik dat ik anders ben dan dat zij denken en dan kan mij dat moedeloos maken, of er gebeurt iets waardoor dat oude gekwetste gevoel weer helemaal naar boven komt en op zulke momenten ben ik geneigd de handdoek dan maar in de ring te gooien en weg te lopen van alles. Zoals gezegd, de weg van de minste weerstand. Wat ik óók door de jaren heen geleerd heb is om niet op mijn gevoel te reageren maar eerst mijn verstand te laten kijken naar de situatie. Toevallig heb ik deze week twee keer zo’n situatie meegemaakt, beide keren had ik het gevoel van  “what ever” laat het dan allemaal maar hoor, maar beide keren heb ik mijzelf tot de orde geroepen en heeft mijn verstand met mijn hart gesproken en dan realiseer ik me dat ik me door mijn gevoel voor de gek laat houden. Op zo’n moment zie ik dan de dingen weer met andere ogen en ben ik in staat om, wederom, over mijn eigen schaduw heen te springen en de liefde en de rust van de Here God naar binnen te laten. Op zo’n moment pak ik de handdoek op die ik bijna in de ring wilde gooien en ga de strijd aan met de dingen die me naar beneden willen halen. En weet je wat? Het helpt!

Een bespiegelend blogje vandaag en de conclusie? Jij mag het zeggen, je mag een mening hebben over mij, over mijn blogjes over de dingen die ik schrijf, maar mijn eindconclusie van vandaag is: dat we elkaar, als Gods kinderen, keihard nodig hebben om op Zijn weg te wandelen. En de ene keer pakt iemand mijn hand om me verder te helpen en de andere keer is het andersom.

Ik zou willen eindigen met het eerste couplet van een gedichtje van Toon Hermans dat deze week nogal veel besproken is:

Vriend

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
‘k heb een vriend