Gisteravond was ik nog even met Simon gaan wandelen, het was al donker maar meestal neem ik dan bekende paden zodat ik niet voor al te grote verrassingen kom te staan. Maar gisteravond was ik diep in gedachten, wat ik meestal wel ben op mijn wandelingen, en toen hoorde ik dat er op mijn telefoon berichtjes binnenkwamen. Ik pakte de telefoon uit mijn zak en keek erop. Ik kon de berichtjes niet openen, mijn telefoon was aan het zoeken naar een netwerk en dat lukte dus niet. Ik deed hem weer in mijn jaszak maar doordat ik op dat verlichte scherm van de telefoon had gekeken leek de duisternis extra donker en doordat ik in gedachten was geweest had ik een willekeurige route genomen…resultaat was dat ik een betonnen paal niet zag die vlak voor me opdoemde en ik er behoorlijk hard tegenaan liep. Gelukkig viel ik er nog net niet overheen en bleef het bij een dikke blauwe geschaafde plek op mijn been en een (merk ik nu) beetje stijve knie. Nou ja, het had erger kunnen zijn.

Dit zijn slechts blauwe plekken op mijn been, datgene waar ik over aan het nadenken was heeft, toen het gebeurde, voor blauwe plekken op mijn ziel gezorgd. Ik heb eerder al verteld dat ik eigenlijk nu pas toekom aan het verwerken van het verlies van mijn schoonzoon en alles daaromheen, en ik heb gemerkt dat sommige herinneringen me zomaar ineens kunnen overvallen. Er is helemaal geen aanleiding toe, het is er gewoon. De herinnering van gisteravond was aan het moment dat mijn schoonzoon net overleden was, de kleinkinderen  hadden ergens anders geslapen omdat het thuis niet ging, het was te druk om ze thuis te hebben, ze waren toen 3 en 4. In de ochtend werden ze thuis gebracht en ze hadden al gehoord dat hun papa overleden was maar het besef was er nog niet echt. Mijn dochter heeft ze één voor één opgetild bij het bed en ze naar papa laten kijken, één van de twee pakte zijn hand nog vast, ze zeiden nog iets tegen papa, dag papa… ze vroegen aan mijn dochter waarom papa hen niet aankeek, waarom hij niets terug zei. Mijn dochter heeft zich daar zó ontzettend dapper getoond, ze heeft de kinderen rustig geantwoord en ze bij zich genomen en met ze gepraat. Ik zat erbij en mijn hart werd verscheurd, ik was er kapot van, en dit voorval kwam gisteren zomaar ineens uit de lucht vallen. Ik was er niet op voorbereid en heel die emotie, die pijn, dat intense verdriet om mijn kind en mijn kleinkinderen, dat kwam weer zó vers binnen alsof het net gebeurd was. Op een gegeven moment moest ik echt moeite doen om me te oriënteren waar ik was, ik was zomaar wat straten ingelopen.

Op de begrafenis waren er helium ballonnen en aan elke ballon hing een kaartje in de vorm van een hartje dat de kinderen van de klas van Boaz gekleurd of getekend hadden. Er stond van ieder kind een boodschap in. Ook Boaz en Noa hadden zo’n hartje gemaakt. Aan het einde van de plechtigheid mochten zij samen de ballonnen de lucht in laten gaan en toen ze ze los lieten gingen ze heel mooi in een tros naar boven en verdwenen achter een wolk. Het was echt heel bijzonder.

De kinderen maken nu nog geregeld tekeningen voor papa, ze praten heel veel over papa, ze huilen om hem, ze luisteren met plezier naar de verhalen over hoe papa was toen hij zo oud was als zijzelf nu zijn, ze halen herinneringen op en kijken graag naar foto’s. Dit is hun manier om alles een beetje een plekje te geven en dat is goed. Vooral Boaz is heel erg bezig met hoe goed papa kon voetballen en in bomen klimmen en hij wil heel graag net zo goed leren bomen klimmen en voetballen, hij wil net zoals zijn papa zijn. Ze hebben ook een “papa bewaardoos”, dat was een idee van de juffrouw op school en daar worden dingetjes ingestopt voor papa. Maar de allermooiste herinnering die ze hebben is dat ze alle twee weten en zeggen: “Onze papa hield het ááállermeeste van de Here God”. Dat vind ik zo prachtig!

Ik moest eraan denken dat wij eigenlijk ook een “Papa bewaardoos” hebben, ons hart. Daar mogen wij de dingen bewaren die we over- of van- Papa God horen, zien of lezen. Het is ook de plaats waar de liefde groeit. Liefde groeit daar waar het voedingsbodem krijgt en als ons hart zich vult met goede dingen dan zal die liefde genoeg gevoed worden om te groeien. En eigenlijk vond ik het zo’n mooie link naar mijn herinneringen. Hoe meer die liefde vanbinnen groeit, des te grote wordt het verlangen, het verlangen om steeds meer tijd met Vader God door te brengen, om meer van Hem te willen horen, zien en weten, om heel dicht bij Hem te zijn en Hem te voelen. Dan ga je verlangen om net als Hij te zijn, zoals ook de Here Jezus dat was.

Weet je, bij ons was het zo dat wij dood waren in onze zonden, zo zegt de bijbel dat, en onze ogen waren gesloten, onze oren konden niet horen en wij konden niet spreken. Maar door het offer van de Here Jezus zijn wij levend geworden en door Zijn dood hebben wij dat contact met Vader God herkregen en zoals die kleine kindertjes dat verlangen naar hun vader hebben mogen wij dat verlangen hebben naar onze hemelse Vader. En zoals die hartjes aan die ballonnen naar boven gingen, zo mag ook ons hart, beschreven met woorden van liefde, omhoog stijgen naar onze Vader.

Soms kan mijn hart (voor mijn gevoel) bijna barsten van liefde en verlangen naar Hem en er is een lied dat ik zo mooi vind en dat ik even heb opgezocht.

De inhoud van het lied zegt, dat het eigenlijk niet uit maakt of er rivieren van vrede zijn, of zorgen die als het rollen van de golven op ons af komen. In alle omstandigheden hebt U mij geleerd dat ik mag zeggen dat het mijn ziel goed gaat. Al probeert de satan mij onderuit te halen, al is er strijd en verzoeking, in mij is er die zekerheid dat de Here Jezus Zijn bloed voor mijn ziel vergoten heeft. Al mijn zonden heeft Hij gedragen en aan het kruis gebracht, ik hoef niets meer te dragen. Prijs de Heer o mijn ziel. U zult Uw vrede in mijn ziel fluisteren en wij zullen niet in het graf zien maar in de lucht, Als de bazuin zal klinken dán wordt mijn geloof aanschouwen. Ja het gaat mijn ziel goed!

Hier kan ik alleen maar Amen op zeggen!