“Wat is de oogst toch groot!” zei Hij tegen Zijn discipelen. “En wat zijn er weinig arbeiders! Vraag de Landheer of Hij meer arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.” Mattheüs 9: 37-38.

Hoewel ik in een christelijke omgeving ben opgegroeid was het geloof op zich toch niet echt iets wat in mij leefde vroeger. We baden altijd wel aan tafel en voor het slapengaan, maar naar de kerk gingen we sporadisch. We werden wel voorgelezen uit de kinderbijbel maar hoewel ik de verhalen prachtig vond zei het me verder niet zo veel. Tót ik 14 jaar oud was en we bij ons in het dorp waar we toen woonden, een hele kleine samenkomst bezochten. Er waren maar weinig mensen maar de prediking was echt geweldig. Eenvoudig, eerlijk, bemoedigend en onderwijzend. We zijn daar blijven komen en daar heb ik echt mijn hart aan de Here gegeven. Ik ben vervolgens gedoopt toen ik 15 was en we hadden een actief geloofsleven. Mijn 1 jaar jongere broer en ik gingen ook in de zomer altijd op een tent evangelisatie kamp samen met de kinderen van onze voorganger en dat waren vakanties waar ik nu nog met veel plezier op terugkijk. Wat hebben we daar genoten. We waren met een grote groep jongelui, iedereen had zijn instrument bij zich en er werd veel muziek gemaakt en gezongen, we hadden elke morgen een Bijbelstudie en elke middag straatevangelisatie en elke avond samenkomst in de tent. Als je het zo leest lijkt het misschien saai, maar het was echt geweldig! Uiteraard was er ook tijd voor spel en ontspanning en elke avond na de samenkomst met z’n allen lekker naar de Italiaan voor een ijsje.

Die straatevangelisatie was er uiteraard op gericht om mensen te vertellen van de liefde van de Here Jezus. De mensen erop te wijzen dat Hij zo’n groot offer had gebracht voor al hun en onze zonden. Dit werd ook luid verkondigd op de straten.  Omdat deze vakanties altijd in Duitsland waren had ik er niet veel moeite mee om op straat te staan, ik zong mee, deelde foldertjes uit, weliswaar gewoon vrijblijvend zonder mensen persoonlijk aan te spreken, en het was gewoon goed en fijn.

Een aantal jaren  later, toen ik inmiddels in Zeeland woonde, gingen we hier ook straatevangelisatie acties houden. Op de markt in Middelburg stonden we dan te zingen, een paar mensen spraken, en we deelden foldertjes uit. Ik had hier echt moeite mee. Ten eerste ben je in een omgeving waar je bekenden kunt tegenkomen en ten tweede vond ik het lastig om mensen aan te spreken, wat moet je zeggen, wie moet je aanspreken. Ik weet nog goed dat ik op een zaterdagmorgen, vlak voor we weer de straat op zouden gaan, thuis op de bank zat en er eigenlijk zo met de Here God over aan het spreken was. Ik zei dat ik me er ongemakkelijk bij voelde en legde Hem het probleem voor. En wat dan zo mooi is, Vader God is een sprekende God en Hij legde mij eigenlijk een lied in mijn gedachten, en dat heb ik toen opgeschreven en ik moet zeggen dat ik na die dag nooit meer moeite met de evangelisatie gehad heb. Ik begreep de noodzaak, ik begreep het verlangen van Gods hart en ik begreep dat Hij door ons groepje mensen heen, en dus ook door mij heen, Zijn werk wilde doen, Dat Hij me bij de hand wilde nemen en me de mensen wilde tonen die Zijn liefde, Zijn ontferming en Zijn hulp zó hard nodig hadden. God liet me een stukje van Zijn hart zien en dat heeft me echt geraakt.

We hebben nog vele jaren en op vele manieren geëvangeliseerd en ik heb het altijd mooi en waardevol gevonden. We hebben met instrumenten op hoeken en pleinen gestaan, we hadden vergunningen voor alle dorpen op Walcheren en die hebben we ook allemaal bezocht, we hebben huis aan huis gefolderd, we hebben op de vrijdag en zaterdagavonden door de stad gelopen en mensen aangesproken. Nog steeds vond ik het moeilijk om mensen aan te spreken maar anderzijds is dat een stap die je gewoon moet nemen en dan leidt de Here God het ook wel verder is mijn ervaring, hoewel het nu nog steeds toch altijd nog een drempel is die ik over moet hoor om mensen zomaar aan te spreken. Toen hebben we een eigen groep opgericht “The Servants” en daarmee hebben we in bejaardentehuizen en kerken gezongen, we hebben zelfs tot 2x toe de schouwburg in Middelburg afgehuurd en een avond georganiseerd, ja, dat was een mooie tijd waar ik met plezier op terugkijk.

Maar ook vandaag, en misschien moet ik zeggen, nu meer dan ooit, is het nodig dat wij een stukje hoop brengen, dat wij als kinderen van God, uitreiken naar de mensen om ons heen, mensen in onze straat, in onze stad of ons dorp, mensen op ons werk, op de school van onze kinderen, noem het maar op. De Here God wil onze blik richten op diegenen die het nodig hebben om vertroost en bemoedigd te worden. Hij wil ons laten zien met Zijn ogen, ons laten voelen met Zijn hart en Hij wil onze hand in de Zijne nemen en ons leiden en begeleiden, dag aan dag. Wij mogen die arbeiders zijn die de oogst, die zo groot is, binnenhalen!