In de Hebreeënbrief staat in hoofdstuk 13 vers 5b, een stukje dat eigenlijk wordt aangehaald uit het oude testament, uit de tijd dat Mozes met het volk onderweg was naar het beloofde land. Dat stukje is terug te vinden in Deuteronomium 31, vers 7-8: Toen riep Mozes Jozua en zeide tot hem in tegenwoordigheid van geheel Israël: Wees sterk en moedig, want gij zult met dit volk komen in het land waarvan de Here hun vaderen gezworen heeft, dat Hij het hun geven zou, en gij zult het hen doen beërven. Want de Here zelf zal vóór u uit trekken, Hij zelf zal met u zijn, Hij zal u niet begeven en u niet verlaten; vrees niet en word niet verschrikt.

Het volk van Israël is nog steeds Gods oogappel, dat was toen zo, en dat is nu nog steeds zo. Maar destijds hadden ze natuurlijk wel vreselijk lopen mopperen, en het eindresultaat was dat niemand van de oorspronkelijke bevolking het beloofde land binnen mocht gaan, maar wél hun kinderen en kleinkinderen. Zij mochten dat land van melk en honing binnengaan. Dat land waar de verspieders destijds, op twee na, alleen maar negatieve berichten over hadden te melden. En ik vind dat zoiets bijzonders, dit land was beloofd aan het volk van Israël, zij mochten dat land in bezit nemen, en vantevoren hadden ze er wel zin in, ze mochten weg uit Egypte, op naar het beloofde land. Maar toen ze het eenmaal gezien hadden was de schrik voor de toenmalige bewoners, gróter dan hun geloof in die God die hun dat land beloofd had. En uiteindelijk zijn het dan de kinderen en kleinkinderen die het alsnóg in bezit gaan nemen. Ze moeten er wel strijd voor leveren, maar ze kómen daar waar God ze wil hebben.

In dat bijbelwoord zegt Mozes dat God Zijn volk niet zal begeven en niet zal verlaten en dat Hijzélf voor hen uit zal trekken, God zélf gaat éérst die weg op die de Israëlieten moeten gaan, Hijzelf verkent de boel en leidt Zijn volk, en Hij laat ze geen seconde uit Zijn ogen, Hij laat ze niet in de steek. En uiteindelijk mogen ze het land in bezit gaan nemen, onder Zijn leiding, en ze dóén dat daadwerkelijk.

Dit verhaal houdt tegelijkertijd een bemoediging, alsóók een waarschuwing in. Ook in ons leven kán het soms zo zijn dat God ons dingen belooft. Uiteraard zijn er de beloften uit Zijn woord, maar óók geeft Hij ons persoonlijk weleens beloften. Dan kán het gebeuren dat we het beloofde, in principe al kunnen zíén, maar dat we er strijd voor moeten leveren om het ook daadwerkelijk in bezit te kunnen nemen. En dát kan soms een struikelblok zijn, dan lijkt de strijd zó zwaar en zó uitzichtloos dat we er niet eens moed voor hebben om eraan te beginnen. Maar dan kan óók aan onze neus die belofte voorbijgaan.

Wij, die de bijbel hebben, kunnen daarin lezen dat alles zo is gelopen zoals God het had beloofd, en dat mag voor ons een bemoediging zijn. Want ook de beloften aan óns gedaan, wil Hij in vervulling doen gaan, maar wij moeten zélf bereid zijn om die strijd die daarvoor nodig is, aan te gaan. Om goed te luisteren naar hoe God het van ons wil, want dát moest het volk van Israël ook, maar uiteindelijk zullen we dan de overwinning mogen behalen en het beloofde in bezit nemen. Want hóé groot de obstakels “reuzen” in ons leven ook mogen lijken, God is tóch áltijd groter!!