Knappe vent.

En dan komt de dag dat ‘íe opnieuw weg gaat. 2 jaar lang was hij regelmatig hier, hij had zijn eigen kamer, zijn eigen autosleutel (van mijn auto) zijn eigen chipje voor de flatdeur en zijn eigen huissleutel. Het was gezellig als ik wist dat hij thuis zou komen. Altijd zat er wel een warm broodje in de oven zodat hij dat nog even lekker kon opeten na zijn dienst. ’s Morgens samen koffie drinken en gezellige gesprekken voeren. Er is niet één moment geweest dat er onenigheid was, het was gewoon altijd fijn met mijn jongen.

Mijn zoon Immanuel werkt bij de NS en had als standplaats Vlissingen, wat inhoudt dat hij daar zijn dienst moest beginnen en ook eindigen. Dat was prima zolang hij in Zeeland woonde, maar 2 jaar terug is hij naar Den Haag verhuisd waardoor de reistijden nogal lang waren. Hij kon niet meteen overgeplaatst worden dus moest hij elke dag 5 uren reizen naar- en van zijn werk. Op de dagen dat hij pas in de nacht klaar was kon hij niet meer naar huis en dan sliep hij bij mij. Zodoende was hij er regelmatig, soms enkele nachten op rij, soms iets minder. Hij kwam dan ’s middags, nam mijn auto mee naar Vlissingen, ging aan het werk en kwam dan ’s nachts met mijn auto weer naar hier. Prima geregeld.

Zaterdag was ik trouwens onderweg naar mijn dochter in Dordrecht en toen ik over moest stappen voor het laatste stuk was mijn zoon daar in die trein bezig met zijn werk. Dat was niet gepland, maar wel leuk. Hij zag mij en we maakten even een praatje, toen ik in de coupé was gaan zitten bracht hij me een lekker bakje koffie voordat hij aan zijn controle rondje begon, en bij het station waar ik uit moest stappen heeft hij me geholpen met de bagage. Heerlijk zo’n zoon

Souvernir van Immanuel.

Maar nu is hij dan toch eindelijk overgeplaatst en was hij afgelopen zondag voor het laatst hier. Nou ja, om te slapen dan want ik zal hem gelukkig nog vaak genoeg zien en spreken want de band tussen ons is prima! Maar toch, hij was al het huis uit, dus daar was ik al aan gewend, maar nu was hij door omstandigheden dus dikwijls bij mij en dan is het toch weer even wennen als je dan opnieuw, net zoals ik dat zondag deed, je zoon uitzwaait. Best even slikken hoor, maar voor hem is dit zovele malen beter, niet meer die lange uren reizen, lekker gewoon elke nacht in je eigen bed slapen. Ja, ik ben echt heel blij voor hem! En hij weet dat de deur hier altijd open staat en andersom is dat ook zo, en daarnaast hebben we tegenwoordig overal de telefoon en de appjes, afstand is dus geen probleem, dat komt helemaal goed. Overigens kreeg ik een prachtige bos bloemen van hem en heeft hij ook nog een souvernir achtergelaten op de muur van de logeerkamer die zo lang de zijne was, hahaha.

Vandaag kwam me een verhaal van een andere zoon in gedachten, het verhaal van de verloren zoon. Deze zoon was bij zijn vader weggegaan, had hem ook nog zijn kindsdeel van het geld gevraagd en was de wereld ingetrokken omdat hij het idee had dat hij daar gelukkig zou worden. Wanneer dan alles misloopt in zijn leven en hij helemaal geen kant meer op kan, kiest hij er uiteindelijk voor om naar zijn vader terug te gaan. Deze vader had ondertussen op de uitkijk gestaan en zijn vaderhart sprong op van vreugde toen hij zijn zoon aan zag komen. De jongen werd met open armen ontvangen en het allerbeste werd voor hem tevoorschijn gehaald, er werd een feest gevierd omdat de zoon thuis gekomen was. Geen verwijten, geen gemopper, alleen maar blijdschap. Dit is het beeld van God de Vader, Hij staat op de uitkijk en wacht op al Zijn kinderen, ja op ieder mensenkind dat Hij immers heeft gemaakt en gevormd, en wat is Hij blij wanneer er weer een kind is dat Zijn kant uitkomt, wanneer er weer een mens is die kiest om bij Hem te horen. En ook als wij, die al bij Hem horen, iets verkeerd doen, dan nóg is Hij er gelukkig mee wanneer we daarmee bij Hem komen. Ook bij Vader God zijn er geen verwijten die ons wachten, is er geen straf geen gemopper, alleen maar een liefdevol welkom, twee warme Vaderarmen die om je heen gelegd worden en twee ogen die je met een tedere blik aankijken. Er zijn voorzichtige vingers die je tranen zachtjes afvegen, er is Zijn hart dat vol van ontferming is. Vader God lijkt voor veel mensen vaak zo ver weg, maar voor diegenen die Hem wat beter kennen, is Hij altijd zó dichtbij, wat heerlijk. Wat zijn we rijk als we mogen weten Zijn kind te zijn.

Vader God is zo dichtbij
nooit verder dan een stil gefluister
al bij het noemen van Zijn naam
zegt Hij: ‘K ben hier Mijn kind, Ik luister.
Hij ziet de pijn van onze harten
en wordt daardoor bewogen,
het zijn Zijn handen die heel teder
onze tranen drogen.

Mooie bloemen gekregen.