De afgelopen week was een bewogen week. Eerst was er vorige week donderdag een uitvaartdienst van een vriend. De dag erna ging ik door naar mijn dochter die haar 30e verjaardag vierde en op de avond van het feest werd de zeer geliefde hond van haar vriend, pal voor haar deur,  doodgereden. Dat was drama, ook voor de kleinkinderen die meteen teruggrepen op het verlies van hun papa. Ik ben er het hele weekend geweest en we hebben met elkaar veel met de kinderen gepraat en gelukkig konden ze het wel wat loslaten. Op de avond voor ik naar huis zou gaan kreeg ik een berichtje van de dochter van een oudere zuster waar ik veel mee samengewerkt heb voor vrouwenmorgens. Deze zuster was, na een ziekbed van slechts één week, overleden. Voor de 2 dochters en de verdere famlie een groot gemis maar anderzijds hebben ze het ook als genade ervaren dat hun moeder geen lange lijdensweg gehad heeft.

Gisteren was ik op de uitvaartdienst van deze zuster, 89 jaar is ze geworden, en tijdens haar leven een voorbeeld voor haar familie en voor anderen. Zij en haar man (die anderhalf jaar geleden overleed) hadden een gemeente die een aantal jaren geleden is overgedragen maar waar ze nog altijd kwamen. De mensen uit die gemeente hielden van dit echtpaar en dat was te merken op beide uitvaarten. Ook gisteren weer hoorde je door de toespraken van de beide dochters en die van andere mensen heen wat een voorbeeld deze vrouw geweest is. Ook ik mocht er iets delen en dat vond ik een eer. Eén van de dochters vertelde dat haar moeder tot drie weken terug, nog elke morgen neerknielde om haar Heer en Heiland te aanbidden, zo mooi vind ik dat. Niet dat ze daarna ophield met bidden, maar het knielen ging niet meer. Zij was een bidster en bad veel voor haar familie en voor anderen en zij had een echte en hechte relatie met God de Vader en daarvan getuigde haar handel en wandel. Op haar sterfbed heeft ze nog van veel mensen afscheid kunnen nemen en in de volle verzekerdheid van haar geloof is zij naar haar Heer gegaan.

Dit lied uit de bundel van Johannes de Heer komt me zo in gedachten terwijl ik hierover nadenk. Je zou het leven van deze zuster kunnen beschrijven met dit lied, dit was wat haar leven kenmerkte. Het is zo’n prachtig lied, ik wil het als een bemoediging hier neerschrijven, en als je de woorden leest en er eventjes bij stil staat dan geeft dat zo’n dankbaar en warm gevoel.  En ik hoop dat het eenieder die het leest, ook een warm, blij en dankbaar gevoel mag geven.

Ik wens je een hele fijne en gezegende dag toe!

           Al de weg leidt mij mijn Heiland, wat verlangt mijn ziel dan meer?
Zou ik immer aan Hem twijf’len, die mij voortleidt keer op keer?
Zoete troost en zaal’ge vrede, heb ik steeds op Zijn bevel.
‘k Weet wat hier mij overkome, Hij maakt alle dingen wel.

          Al de weg leidt mij mijn Heiland, troost geeft Hij tot in de dood.
Als ik zwak ben in beproeving, sterkt Hij mij met ’t hemels brood.
Als mijn schreden soms gaan wank’len en mijn ziel van dorst versmacht
geeft Hij mij het levend water, en vernieuwt mijn levenskracht.

Al de weg leidt mij mijn Heiland, door al ’t aardse stormgebruis,
en volkomen vreugde wacht mij, in het zalig Vaderhuis.
Als ‘k mijn kroon, die Hij zal geven, aan Zijn voeten nederleg,
zal mijn lied voor eeuwig wezen: “Jezus leidde m’al de weg”.