Ik heb het al vaak gehoord als je met mensen over het Evangelie spreekt dat men zegt: “Ik heb heel mijn leven lang goed geleefd, ik heb altijd geprobeerd om het goede te doen, om mijn medemensen te helpen, om eerlijk te zijn, ik heb ook nog nooit iets gestolen. Bovendien geef ik veel aan goede doelen, enz.. ” En als het dan gaat om een (in hun ogen) klein “zondetje” dan geloven veel mensen eenvoudigweg níét dat dát genoeg is om de boot te missen, dat ook voor dat kleine zondetje het offer van de Here Jezus nodig is. Wij leven in een “tolerante” maatschappij, veel wordt er door de vingers gezien, bijna alles mag, en het is toch bijna belachelijk om te bedenken dat onze “lieve Vader” ons zoiets kleins kwalijk zou nemen? Dán kan Hij beter de échte slechte mensen aanpakken “nee, met mij zit het wel goed…” Dat is de gedachte van veel mensen die denken het zelf te kunnen verdienen. Maar voor God is zonde, zonde en in Gods heerlijkheid is geen plaats voor zonde, in welke grootte of welke vorm dan ook, en daar worden géén uitzonderingen gemaakt.

Anderzijds is het óók zo dat het naar de andere kant precies eender werkt. In Matth. 20, vertelt de Here Jezus een gelijkenis over een wijngaard. De eigenaar van deze wijngaard ging ‘s morgens vroeg arbeiders inhuren om in zijn wijngaard te werken, en deze gingen voor hem aan de slag. Een paar uur later zag hij nog enkele werkloze mannen en ook deze huurde hij in. Zo ging dat nog een paar keer door, tot zelfs vlák voor het einde van de werkdag. En óók deze laatst ingehuurde mannen gingen nog aan het werk. En dan staat er in vers: 8-15 : Toen de avond viel, zeide de heer van de wijngaard tot zijn opzichter: Roep de arbeiders en betaal het loon uit, te beginnen bij de laatsten, tot de eersten. Toen zij, die omstreeks het elfde uur gehuurd waren, kwamen, ontvingen zij ieder een schelling. En toen de eersten kwamen, meenden dezen, dat zij meer zouden ontvangen., En zij ontvingen eveneens ieder een schelling. Toen zij die ontvingen, morden zij tegen de heer des huizes, en zij zeiden: Deze laatsten hebben één uur gewerkt en gij hebt hen met ons gelijkgesteld, die een zware dag en de hitte hebben doorstaan. Maar hij antwoordde een van hen en zeide: Vriend, ik doe u geen onrecht. Zijt gij het niet met mij eens geworden voor een schelling? Neem het uwe en ga heen; ik wil deze laatsten hetzelfde geven als u. Staat het mij niet vrij met het mijne te doen, wat ik wil? Of is uw oog boos, omdat ik goed ben?

Hier is de andere kant van de rechtvaardigheid, hier krijgt ieder óók hetzelfde. En dan zijn diegenen die zó hun best gedaan hebben boos, want zij hadden wel wat meer verwacht. De mensen die zó oppassend zijn en zó “goed” leven, kunnen niet blij zijn voor die ander, die misschien zijn hele leven fouten heeft gemaakt. Die ander die nu, op het einde van zijn leven alsnóg zijn hart aan de Here geeft en genade ontvangt. Dát is ongepast, zo iemand moet eerst maar eens bewijzen dat hij het echt meent. Ook onder de christenen hoor je deze dingen weleens, men vindt het toch eigenlijk niet echt eerlijk en soms komt er een stukje jaloezie bij kijken. Dat is maar makkeljjk, je leeft er maar op los je hele leven en dan, als het echt serieus wordt, doe je nog gauw even een gebedje en dan mag je alsnóg bij de Here God komen? In onze omgeving zijn er ook mensen die zeggen, God? geloven? och, als ik oud ben, dán ga ik er over nadenken. Het hééft zo zijn risico’s moet ik zeggen, want wie zegt dát je er nog de gelegenheid voor krijgt?

Zonde is zonde, maar genade is genade. En die genade is in principe voor iedereen. Als je in de wijngaard van de Here tewerkgesteld bent, en wij allen zijn (als het goed is) in die wijngaard aan het werk, dan is die genade er voor ons allemaal. Dan mogen we ook júíst blij zijn voor diegenen die op het nippertje tóch nog zullen komen en werken. En als we dan ons loon in ontvangst mogen nemen, mogen we blij zijn omdat we allemaal die zelfde ónverdiende genade in ontvangst mogen nemen.