Op zondagmorgen kijk ik voordat ik naar de samenkomst ga, altijd nog even naar Joyce Meyer, een vrouw die een zeer goede, en altijd praktisch toe te passen, boodschap heeft. Echt dingen waar je iets mee kunt in je eigen leven en daar houd ik van. Maar afgelopen zondag was er na de uitzending nog een stukje reclame over allerlei werk dat door haar organisatie gedaan wordt. Één van de dingen die zij doen is gevangeniswerk, en ik zag twee stukjes getuigenis van een man en een vrouw, allebei hadden ze in de gevangenis gezeten en allebei waren ze met haar zendingswerk in aanraking gekomen. Het mooie was dat ze in de gevangenis op de één of andere manier met dit werk in contact waren gekomen en ze hadden honger gekregen naar het evangelie. Ze mochten materiaal opvragen om meer te weten te komen over het geloof en dat hadden ze gedaan, waardoor ze ook tot bekering gekomen waren. Ze waren tijdens hun straf voorzien van boeken en studiemateriaal en van dvd’s en allerlei geestelijk materiaal, waardoor ze enorm opgebouwd waren. Ze waren ook door het zendingswerk in staat gesteld om een opleiding te doen binnen de gevangenis, ook daarvoor kregen ze het benodigde materiaal en uiteraard  werd er veel voor ze gebeden. De man en ook de vrouw gaven nu hun getuigenis, hoe ze in die gevangenis zo enorm geholpen waren, hoe hun leven veranderd was en hoe blij ze waren met hun opleiding die hen in staat stelde om nu een baan te hebben. Hun hele leven was veranderd en ook na hun vrijlating was er aan alle kanten begeleiding en hulp gekomen. Deze mensen straalden. Wat vond ik dát mooi om te zien en te horen. Mensen die door de Here God totaal veranderd waren, hun levens waren totaal veranderd en alles doordat er mensen zijn die zich laten gebruiken om voor deze gevangenen tot zegen te zijn.

Ik weet niet wát ze hadden gedaan waardoor ze in de gevangenis gekomen waren, maar als je daar terecht komt is het duidelijk dát er iets fout is gegaan. Ze ontkenden ook niet dat ze fouten hadden gemaakt, en júíst daarom was dit voor hen zó’n groot wonder. Het feit dat er mensen waren die naar hen omgekeken hebben, dat er een God is die ondanks al hun fouten van hen houdt, Iemand die er álles voor over had om hen gelukkig te maken. Dat is ongekend, want is de mening van (ons) mensen vaak niet: dát zijn misdadigers, ze zitten daar niet voor niks, ze hebben hun verdiende loon….? Ja, áls ze inderdaad schuldig zijn dan hébben ze hun verdiende loon……………..maar wees eens eerlijk, hoe zit dat dan met ons? Zijn wij nou écht zoveel beter? Oh, misschien hebben we geen winkel beroofd,  misschien hebben we geen mensen in elkaar geslagen, geen drugs verhandeld of noem maar op, misschien zijn we, zoals dat heet, een gerespecteerd burger. We veroorzaken geen overlast voor anderen en leven, naar menselijke maatstaven, een keurig leven.

Toch zijn we in principe allemaal mensen die wetten breken en stuk voor stuk verantwoordelijk voor de dood, de gewelddadige moord, op de Here Jezus. En hoe heeft Hij óns behandeld? Zó enorm liefdevol, zónder verwijt, zónder terughouding, wát een voorbeeld.

Paulus was ook een moordenaar, hij vervolgde de christenen en heeft er velen gedood, en tóch heeft God hem, na zijn bekering, gebruikt als een machtig instrument in Zijn hand. Deze Paulus had hart voor gevangenen, hij heeft zelf ook een aantal keren gevangen gezeten en zo zegt hij in Hebr.13:3a : Denkt aan de gevangenen, alsof gij met hen gevangen waart. Medegevoel, ontferming, barmhar- tigheid, kúnnen we dat eigenlijk opbrengen voor misdadigers? Natuurlijk zijn er mensen die vreselijke dingen hebben gedaan en die ook niet te bereiken zijn, mensen die zó hard en meedogenloos zijn dat ze voor geen enkel woord meer open staan, en het is goed dat wij beschermd worden doordat deze mensen gevangen gezet worden. En tóch wil dat niet zeggen dat wij hén dan wél mogen veroordelen. Nee, ook niet.

Onze God is een liefdevolle Vader die van ieder mens zielsveel houdt, voor Hem is het zó verdrietig als er mensen verloren gaan. En als je dan bedenkt dat dát juist voor de Here Jezus genoeg motivatie was om voor ons naar deze aarde te komen, omdat wij anders stuk voor stuk verloren waren gegaan. Hij kwam om ons te redden om voor onze zonde die grote prijs te betalen. Deze liefde mag ook in ons zijn en ons motiveren om barmhartigheid te bewijzen aan anderen, en niet alleen mensen in de gevangenissen, maar júíst ook die mensen in je eigen omgeving die jou, door wat dan ook, gekwetst hebben en waar je je buik van vol hebt. Daar begint het toch altijd weer hè? In ons eigen leven, ons eigen gezin, onze eigen familie, onze eigen kerk, onze eigen vriendenkring. Want één van de dingen die God ooit gesproken heeft, geldt ook voor vandaag, ook voor ons nog net zo, en niet alleen voor ons, maar voor ieder mensenkind.

Jer.29:11 : Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Dit zijn woorden die iedere dag weer ons hart mogen verheugen, woorden die we mogen koesteren, maar die we ons ook in herinnering mogen brengen als het gaat om onze benadering van andere mensen. Deze twee mensen hadden in de gevangenis die hoop mogen zien, ze hadden mogen ervaren hoezeer God Zijn gedachten van vrede over hun leven ook in daden omzette, maar nét zo belangrijk waren de mensen die in naam van God hebben uitgereikt naar deze gevangenen. Mensen die zich niet groter of beter voelden.

Ik was óók ongehoorzaam Heer,
ik brak steeds weer Uw wet,
maar U heeft tussen de straf en mij
Uw eigen leven gezet.
U gaf mij hoop en levenslust
een uitzicht en een doel,
en U wilt dat ‘k voor mijn medemens
Uw compassie, Uw ontferming, voel.