Vroeger, als kind, hadden wij boven op de overloop twee diepe gangkasten, één voor de jongens en één voor de meisjes en mijn broer en ik moesten dan van tijd tot tijd die kasten opruimen.
We hadden daar aanvankelijk niet veel zin in en gingen ook bepaald niet systematisch te werk, we gooiden in één keer alles wat zich in die kast bevond eruit en dan gingen we temidden van die puinhoop op de grond zitten en keken om ons heen van, wat moeten we nu verder?
Maar van lieverlee gingen we de dingen oppakken, en soms wisten we niet eens meer van het bestaan van sommige dingen af, en er waren dingen die we bewaarden maar ook dingen die we weggooiden en op een gegeven moment, weliswaar na uren vaak, waren we dan zover dat we de spullen netjes gerangschikt weer terugplaatsten in die kast, die er dan weer (korte tijd:-) keurig uitzag.

Enkele dagen geleden (26 November) heb ik geschreven over het feit dat er zich, op de bodem van ons hart, dingen kunnen bevinden waarvan we het bestaan soms niet eens meer vermoedden, maar ook dingen waar we ons wel degelijk van bewust zijn en die we dagelijks met ons meedragen, oude pijn, oud verdriet, oude wonden, geslagen door gebeurtenissen in ons leven, en hoe goed het is om deze pijn op te vissen en in de handen van God te leggen. Maar ik wil daar nog een beetje dieper op in gaan, het is zo, dat, alle dingen die in ons leven gebeuren, een plaatsje krijgen, en niet altijd is dat het goede plaatsje en ook niet altijd is dat een terecht plaatsje (want sommige dingen moeten gewoon weggegooid worden). Maar als je op zoek gaat om deze onverwerkte dingen naar de oppervlakte te halen, dan kan dat in je denken en in je voelen een hele verwarde reaktie oproepen, het voelt alsof je hele leven overhoop gegooid wordt en het lijkt  onbegonnen werk om daar ooit orde in te krijgen, je kijkt om je heen en je ziet alleen maar een slagveld, een puinhoop van gebeurtenissen waar je je nu nóg aan kunt bezeren. En het lijkt zo als met die kasten van vroeger, je zit er midden tussen en weet niet waar te beginnen, maar als je gewoon begint met één ding tegelijk, één voorval, en je pakt het als het ware nog één keertje op en je bekijkt het van alle kanten, je voelt nog één keer die oude pijn en dán geef je het af je laat het los in de handen van God en juist dat loslaten is zó belangrijk, je handen leeg maken………en ze opnieuw door God zelf laten vullen..

Als ik een touw aan mijn deurpost vastbind van 6 meter lang en het uiteinde houd ik in mijn handen en dan ga ik lopen, hoever kom ik dan? precies, 6 meter ver en niet verder en al doe ik dan mijn best om verder te lopen, dat touw houdt mij tegen en trekt mij terug als ik te ver wil gaan. Wat moet ik dus doen om verder te komen?
Het touw “loslaten”. Soms kunnen we met allerlei draden nog verbonden zijn aan dingen uit het verleden en hoewel we ons er niet fijn bij voelen, hebben we ook moeite om afstand te nemen van deze gebeurtenissen, we houden het touwtje vast, (pijn die we koesteren, wrok en onvergevensgezindheid, het jagen naar erkenning van anderen dat ze ons onrechtvaardig behandeld hebben enz.) waardoor we op een gegeven moment niet verder kunnen en dan is het een bewuste keuze om eindelijk die hele narigheid op te
pakken en in Gods handen te leggen, weg ermee, schoon schip maken en alles wat weggegooid kan worden weggooien en de andere dingen een mooi en nieuw plaatsje geven.

Ik ruim mijn leven op oh Heer
‘k wil alle rommel kwijt,
die oude pijn, dat oude zeer
het ligt er al zo’n tijd.
Iets goeds heeft het mij niet gebracht
het beperkt mij keer op keer,
ik laat het los, ‘k maak mijn handen leeg,
wilt U ze vullen Heer?