Pasgeleden was ik met mijn jongste dochter en mijn zus weer eens bij de Mc.Donalds. Het was behoorlijk druk, er zijn al weer aardig wat vakantiegangers in ons Zeelandje. Ik zat alvast bij een tafeltje te wachten en zat zo eens rond te kijken, dat vind ik altijd een leuke bezigheid “mensen kijken”. Maar algauw werd me duidelijk dat iets dat een gezellig uitje zou moeten zijn, behoorlijk in een drama kan veranderen als je kinderen bij je hebt.

Om te beginnen is er het “happymeal”, de kinderen hebben alleen oog voor het stukje speelgoed dat er in die zak zit en dat eten dat nemen ze min of meer op de koop toe, tot ergernis van de ouders. Dán is er nog de ballenbak, óf zoals vandeweek de glijbaan buiten, wanneer het mooi weer is. De kindertjes zeuren halverwege het afgeknibbelde hamburgerbroodje of ze alvast naar buiten mogen maar pa of moe stáát erop dat alles eerst opgegeten wordt, wat de lieve kindjes dan met een slachtofferig gezicht uiteindelijk doen.( Tja, je hébt er tenslotte voor betaald:-) Nou, dan is eindelijk alles zoveel mogelijk opgegeten en dan mogen de kindertjes “los”, maar na een paar minuten is het fikse ruzie in de overvolle ballenbak met als gevolg, huilende kinderen, ouders die geagiteerd gaan kijken, hun kind uit de bak vissen, kind nóg meer aan het huilen, ouder nóg bozer, het beloofde ijsje blijft achterwege voor straf en het gezin loopt, half gegeneerd (ouders) en half huilend (kinderen), de Mc.Donalds uit. Einde van een gezellig uitstapje. Nou ja, gezellig? Tja, kinderen waarderen niet hálf wat ouders allemaal voor hen over hebben. Je doet je best, maakt er de tijd voor vrij, geeft je goeie geld uit, maar dankbaar? welnee, never! (eerlijk gezegd was ik blij dat mijn dochter al 17 is )Die heeft zulke streken niet meer, die is al op een min of meer volwassen leeftijd gekomen, maar ooit was ze óók zo’n “ballenbak-kind”.

En toch hè? Ik zag er toch enige gelijkenis met de moderne christen, ja echt hoor. Ten eerste merk je meer en meer dat men graag “fast food” consumeert, een lekkere korte boodschap, niet te moeilijk, niet te lang…..ja eigenlijk het liefste een “happy-meal” je weet wel, een boodschap met een kadootje, ehhh..laten we zeggen een gebedsverhoring, of een manifestatie. En soms is dat het enige waar men op focust, dáár kom je eigenlijk voor, de rest is maar bijzaak, dat geestelijke voedsel, och, met de nodige tegenzin wordt die ook nog maar ingenomen. Is dan uiteindelijk de tijd om met de andere “kinderen van God” door te brengen aangebroken, dan wordt er ruzie gemaakt, soms over de meest onbenullige dingen. En het eind van het liedje is dat men de deur uitstapt en het maar weer ergens anders gaat proberen. (Niet altijd en óók niet overal hoor!)

Is het dan een wonder dat er staat in Romeinen 8:19 : Want met reikhalzend verlangen wacht de schepping op het openbaar worden der zonen Gods.?

Gelukkig zie je óók meer en meer dat er “kinderen” zijn die écht op weg zijn naar die volwassenheid, en dat is alleen maar iets om blij mee te zijn. Dát is wat de wereld om ons heen nodig heeft, volwassenen die een voorbeeldfunctie in deze maatschappij kunnen vervullen, die anderen tot “jaloersheid” kunnen verwekken. Ik was echt niet jaloers op die ouders die daar met die kinderen zaten, ik was alleen maar blij dat mijn dochter dáár inmiddels uitgegroeid was. Maar zoals die ouders daar moeite hadden met hun kinderen, zo kan het ook zijn met de voorgangers, pastors, dominee’s, kortom de leidinggevenden in de gemeenten van vandaag. Zij hebben een enorm grote verantwoording en een zware taak. Maar wij kunnen, door onze innerlijke houding, deze taak vele malen lichter maken.

(p.s. In de Filippenzenbrief staat dat wij “burgers” zijn van een rijk in de hemelen……áls je dus écht goed en lekker wilt “eten”, ga dan naar de burger-KING 😉