Gisteren heb ik iets verteld over de vertrouwelijke omgang die David had met de Here God, hoe hij in de loop der jaren God had leren kennen en door ondervinding een enorme zekerheid had over de goedheid en de grootheid van God. Over het feit dat hij gehoord werd en dat de Here God hem ook antwoordt wanneer hij Hem aanroept.

Als je daarentegen het verhaal van Job leest, dan lees je helemaal aan het einde van het boek Job dat hij zegt: Slechts van horen zeggen had ik van U vernomen, maar nu heeft mijn oog U aanschouwd. Job 42:5. Job sprak tégen God, hij sprak óver God, maar nog nooit had hij mét God gesproken, nog nooit was daar die dialoog geweest, Job had God nog nooit horen antwoorden, hij had (volgens zijn eigen woorden) via derden óver God horen spreken. Hoe anders was het met David, David sprak mét God, hij beleefde dingen met Hem, zo zegt hij op een bepaald moment ook: “met mijn God spring ik over een muur, en: met mijn God loop ik op een legerbende in.”

Wát is nou het verschil tussen bijvoorbeeld deze twee mannen? Als je het begin leest van het boek Job, dan kun je lezen dat God trots was op Job, van David zegt de bijbel dat het een man naar God’s hart was. Dus wat dat betreft zijn ze beiden in de gunst van God. Job deed wat vroom was in de ogen van God, hij bad voor zijn gezin,
bracht offers, hij deed precies wat er van hem verlangd werd, hij hield zich keurig aan de regels en hij werd ook overvloedig gezegend in alles wat hij deed. Je zou kunnen zeggen dat Job een voorbeeldig christen was, want óók iedereen uit zijn omgeving wist dat Job een vroom man was, dus men zou de indruk krijgen dat het tussen Job en God wel goed zat. Maar dán komt de satan om roet in het eten te gooien, en we kennen het verhaal wel, dan mag de satan Job dwarszitten en deze neemt hem alles af wat hij bezit. Job komt in grote ellende en rouw en vervloekt zelfs de dag van zijn geboorte. En dán komt hij uiteindelijk in gesprek met de Here God, hij klaagt Hem als het ware aan maar raakt daardoor wél in een dialoog met God, de God die Job slechts van “horen zeggen” kende, werd zichtbaar in de ellende, dáár kwam hij Hem pas écht tegen, en deze ellende werkte voor Job uiteindelijk tóch mede ten goede. Dat komt ook tot uidrukking in het laatste hoofdstuk van het boek Job.

God was trots op Job, Hij was blij met het oprechte respect dat Job voor Hem had, maar Hij wilde meer. God wilde óók met Job zo’n vertrouwelijke omgang hebben en Hij gebruikt de ellende van Job om hem uiteindelijk dichterbij te krijgen. In ons leven kan het ook stormen en dan lijkt het alsof alles mis gaat en alsof het allemaal één grote ellende is. Wij zien er het nut totaal niet van in, maar tóch kan en wil de Here God élke situatie gebruiken om er iets goeds en moois uit voort te laten komen.
Dat mag voor ons een troost zijn, een hoopvolle gedachte wanneer het moeilijk is, dat God er dwars doorheen wil werken en dat het ons dan tóch weer een stapje dichterbij Hem zal brengen en dat het Hem een stukje beter doet kennen.

    Mijn oog mag U aanschouwen
ik zie U telkens weer,
U wilt dat ik dichtbij U ben
ja, héél dichtbij U, Heer.
 U wilt echt met mij samen
dwars door dit leven gaan,
U heeft mij het allerliefste
heel dicht tegen U aan.