Onze vroegere voorganger was iemand die altijd met heel veel voorbeelden werkte, hij had altijd een tas bij zich waar de vreemdste voorwerpen uitkwamen. Zo had hij een keer een ouderwetse deurknop bij zich. Hij zei, de Here Jezus is geen inbreker, Hij komt niet zomaar bij je binnen, je moet eerst zelf de deur opendoen, maar de deurknop zit alleen vanbinnen. Iets wat ook bevestigd wordt door een vers uit Openb.3:20 : Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar Mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij.

De Here klopt dus en er staat dat wij dan voor Hem open moeten doen en dán zal Hij bij ons binnenkomen en maaltijd met ons houden. Ieder mens heeft zijn eigen sleutel en er is niemand anders die daar een kopie van heeft. Soms is dat jammer, want vooral als je familie hebt die nog onbekeerd is, dan zou jij wel voor hen die deur open willen zetten zodat ze zelf de liefde van de Here zullen ervaren in hun leven.

Wanneer wij met onbekeerden in aanraking komen, of het nou familie is, of dat het geliefden zijn, of gewoon vreemden, wij kunnen wel dégelijk invloed hebben in hun levens. Niet door te gaan drammen, dus de deur zowat proberen open te dúwen (wat christenen af en toe wel eigen is) maar door voorzichtig en liefdevol de weg voor te bereiden. Niet door mensen dood te gooien met Bijbelteksten, maar door ze behoedzaam te helpen. Misschien ook alleen maar door voor ze te bidden, maar dan wel met een getrouwheid en met een ontfermend hart. Ik hoorde laatst een mooi verhaal, (dit speelde in een tijd dat er nog geen computers, skype of smartphones waren:-). Er was een moeder waarvan de zoon met zijn jonge vrouw ergens in de zending werkten, ik weet niet meer precies waar. Maar deze zoon en schoondochter hadden een klein kindje gekregen. Dit kindje had oma nog nooit gezien, het groeide op en de zoon en schoondochter lieten het kind foto’s van oma zien en vertelden over haar. Toen ze uiteindelijk na enkele jaren naar Nederland kwamen en het kindje voor de allereerste keer haar oma zag, strekte het gelijk de armpjes uit, riep verheugd: “oma” en oma mocht haar zo oppakken.

Wij mogen de mensen laten zien wie de Here is, we mogen over Hem spreken en we mogen de mensen tot aan de deur brengen, op een dusdanige manier, dat ze met een verwachtingsvol hart zelf die deur met hun eigen sleutel voor Hem open zullen maken, opdat Christus ook in hun harten Zijn woning mag maken.