Vorige week was ik ergens, en daar kwam terloops het onderwerp “tienden” ter sprake. En daarbij kwam regelmatig het woord “moeten” in voor. Móét ik nou dit, of móét ik nou dat, hoevéél “moet” ik dan geven…………etc. Ik vind het onnodig om hier nu een soort van dicussie op gang te brengen over hoe en wat (bovendien heb ik er al eens een stukje over geschreven) maar als het gaat om je tienden te betalen, kan ik alleen maar zeggen dat ikzelf er enórm door gezegend wordt, ik ben er zelfs rijker van geworden. En verder is het voor ieders eigen verantwoording. Maar toen ik dit gesprek zo aanhoorde trof mij wel iets.

Zoals gezegd wordt hier wel vaker over gesproken, maar het féít dát er op zo’n manier over gesproken wordt is enorm kwetsend ten opzichte van de Here God. Want het komt erop neer dat we er een gigantische tegenzin in hebben als het erom gaat om van ons (zuurverdiende?) geld iets af te geven. Óók onze tijd is kostbaar voor onszelf, ik heb ook al eens de vraag gehoord, “moeten” we soms van onze tijd óók tien procent geven??

Maar luister nou eens, denk je niet dat dit héél erg verdrietig is voor de Here God? Hij heeft voor óns álles gegeven, Hij is er áltijd als we Hem nodig hebben, Hij helpt ons, Hij vertroost ons, Hij zorgt voor ons, Hij laat ons nooit in de steek. En om dan te vragen: móét ik soms ook dit of dat?

God is een enorm liefdevolle Vader, Hij is ook een rijke Vader, en als het dáárom gaat heeft Hij ons geld écht niet nodig hoor. Sterker nog, onze tijd heeft Hij óók niet nodig, óns heeft Hij niet eens nodig………! Maar Hij hóúdt van ons en Hij wil graag dat wij een rijk en gezegend leven leiden, dat we een hart vol van blijdschap en vrede hebben, en dáárom heeft Hij, sámen met Zijn Zoon, niet 10% maar 100% gegeven. 100% inzet, 100% tijd, 100% liefde, 100% ontferming, 100% van Zijn leven……..De Here Jezus heeft níéts voor Zichzelf gehouden, de Here God heeft níéts voor Zichzelf gehouden, Zijn hebben alles “gegeven” en waarom? Uit pure liefde voor jou en voor mij. En niemand kent het principe van “geven” beter dan Zij.

Paulus zegt in II Kor.9:6-7: Bedenkt dit: wie karig zaait, zal ook karig oogsten, en wie mildelijk zaait zal ook mildelijk oogsten. En ieder doe, naardat hij zich in zijn hart heeft voorgenomen, niet met tegenzin of gedwongen, want God heeft de blijmoedige gever lief. 

Bij dit stukje moest ik er zo aan denken dat ik enige dagen geleden heb geschreven over het feit dat de Here Jezus in ons hart woning wil maken, ik heb toen verteld hoe Hij als het ware stukje bij beetje dat hart helemaal tot het Zijne wil maken en dat ieder plekje dat wij leegmaken, door Hem in bezit genomen kan worden. Maar hoe meer Hij bezit van ons hart kan nemen, hoe gróter de liefde ook wordt voor Zijn Vader, de Here God, want de Here Jezus had Hem lief boven alles. En als Hij in ons hart woont, dan woont óók díé grote liefde in ons hart en vanúít die liefde zullen wij dan meer en meer gaan leven, én gaan geven. En dan komt het zelfs niet meer in ons hoofd op om te zeggen: móét ik zóveel geven? of móét ik soms óók nog van mijn tijd geven? Nee, dan wordt het zo dat wij een verlangend hart krijgen, omdat de liefde voor onze Vader steeds groter wordt, en wij niets liever willen dan Hém blij maken met onze tijd, onze gaven, onze giften, met al wat in ons vermogen ligt………………….want zeg nou eens eerlijk? Het is jou vast ook weleens overkomen dat je in een samenkomst, of tijdens je gebed, of door het lezen van iets dat je raakte, hebt gezegd: Here ik wil mijzelf écht helemaal aan U uitleveren. Ik wil mijzelf geven voor 100%, mij wel hoor. Maar als we nu op dit moment ons leven bekijken, als we bekijken hoe een gemiddelde dag eruit ziet, als we gaan bekijken hoeveel tijd we nemen voor een gesprek met de Here God, als we gaan bekijken hoeveel we nou eigenlijk kunnen missen voor Hem………………………………..

Hoe zou Hij in ons leven voor de dag komen? Als een waardig en hooggeplaatste gast, die aan onze rijkvoorziene tafel mag gaan zitten en mag eten zoveel Hij wil, ondertussen door ons bediend wordend met eerbied en liefde. Mag Hij Zijn wensen aan ons voorleggen en zijn wij bereid om die te vervullen? Mag Hij ook Zijn vrienden van de straat meebrengen en ook hen ons eten aanbieden, in ons huis, aan onze tafel…… ? Want zo’n belangrijke gast is één ding, maar de zwerver van de straat? Óf is Hij in ons leven niet meer dan een bedelaar, die man die zo af en toe een warm hapje aan de deur krijgt (maar beslist niet aan je tafel), die man die we soms tegenkomen in de achtertuin, wachtend of er iets voor Hem overblijft? Want ja, ik hóéf Hem toch niet verplicht mijn eten (dat wat voor MIJ bedoeld was) te geven? Of Hem aan mijn tafel te nodigen? Ik heb mijn vrijheid en mijn tijd óók nodig voor mezelf hoor. En Zijn vrienden van de straat? Nee zeg, liever niet daar loop ik met een boogje omheen.

Weet je trouwens dat de uitdrukking op zich, al een totaal foute is? Hoeveel kan ik “missen” ???? Met deze woorden zeggen we eigenlijk: hoeveel kan ik me veroorloven om “kwijt te raken” ofwel “te verliezen”. Terwijl het mógen geven aan de Here God juist een verrijking is. Maar “missen” heeft óók nog een andere betekenis en ik denk dat díé dan wel meer op zijn plaats is, namelijk: finaal je doel voorbijschieten……………nadenkertje………..?

Mijn Vader is een Koning,
de allerhoogste Heer,
de God van dood en leven,
Hij is waardig alle eer.
Aan Hem wil ik zo graag geven,
mijn geld, mijn hart, mijn tijd,
want als ik níéts wil missen,
juist dán raak ik veel kwijt…..