Ik ging enkele dagen geleden even met mijn moeder naar de supermarkt in de nieuwe woonplaats van mijn ouders. We kwamen daar aanrijden op de parkeerplaats, maar het was er erg druk. Dat komt mede doordat hun nieuwe woonplaats een druk toeristisch centrum is, vlak bij zee en strand en het hele jaar door komen daar heel veel Duitse gasten. Ik stond daar dus op die drukke parkeerplaats, waar op dat moment geen plekje vrij was. Het is er ook nogal krapjes en ik had de auto omgedraaid en zag een andere auto net wegrijden.Ik moest even wachten totdat hij eruit gedraaid was voordat ik zijn plekje in kon nemen. Ik had mijn richtingaanwijzer aanstaan en wilde net op dat plekje gaan staan toen ik zag dat een Duitse auto zich dwars over een invaliden parkeerplaats wrong en via de verkeerde kant snel op dat plaatsje wilde gaan staan. Ik was er inmiddels ook aangekomen en ik stond er al voor het grootste gedeelte op, terwijl hij zich van de andere kant op die plek probeerde te manouvreren. En daar stonden we dan alletwee. Hij tussen twee boompjes, met aan elke zijde van zijn auto misschien 5 cm ruimte vanwege die boompjes, omdat hij er van die kant niet op hoorde te rijden en hij gebaarde woest dat ik weg moest gaan. Een poosje terug zou ik dat waarschijnlijk gedaan hebben, omdat ik me wat dat betreft snel laat intimideren, maar inmiddels ben ik niet meer zo bang en ik stond absolúút in mijn recht en knikte nee tegen deze man. Ik bleef staan. Als hij nou een béétje vriendelijker was geweest dan had ik er geen probleem van gemaakt, wat kan mij die plek schelen, bij zo’n supermarkt is het een komen en gaan. Maar deze man was gewoon woest en wilde uitstappen, hetgeen hem door die boompjes niet makkelijk gemaakt werd, maar met geweld wurmde hij zich ertussendoor en kwam naar mijn auto. Hij vroeg mij of ik soms een hekel aan Duitsers had, ik zei hem (keurig in zijn eigen taal) dat dat niet het geval was. Verder begon hij onmiddellijk te dreigen dat hij de politie wel zou bellen en haalde een mobieltje uit zijn broekzak. Ik zei dat dat wat mij betreft oké was, ik was niet boos, ik vond het nogal vermakelijk dat deze man zó moeilijk deed. Terwijl een kind kon zien dat hij daar absoluut niet hoorde te staan. Hij liep naar zijn auto en haalde er (volgens mij een wegenkaart) uit en stond daarmee én met zijn mobiel demonstratief dreigend een nummer in te toetsten. Zijn vrouw maande hem tot kalmte, waardoor hij tegen haar óók al begon te mopperen. Zij kwam vragen of ik dan achteruit wilde gaan omdat ze er anders met de auto niet uit konden, en uiteraard heb ik dat verzoek ingewilligd, mét het risico dat hij tóch op dat plekje zou blijven staan, maar eerst kwam die man opnieuw naar mijn auto toe en zei: “dan moet je maar eens lezen wat er morgen in de Duitse krant staat.” Hij bedoelde daarmee het feit dat hij zó behandeld was door mij. En ik dacht, hoe kun je je als volwassene toch zó verlagen tot zulke uitspraken. Natuurlijk had ik best daar weg kunnen rijden, maar het feit dat hij onmiddellijk zó onheus tegen mij begon te schreeuwen, bracht mij ertoe om dit keer gewoon in mijn recht te blijven staan. Uiteindelijk had hij meteen een ander plekje. En toen dacht ik, als christen zijnde had ik misschien gewoon weg moeten rijden en die man dat plekje moeten geven. Misschien wel, hoewel ik niet boos terug heb gereageerd en slechts vriendelijk dóch beslist op mijn plaats bleef. Want anderzijds hoef je je ook niet door zoiets te laten intimideren en je als een doetje weg te laten sturen. Tja, wat is wijsheid op zo’n moment.

Toch moest ik er wel aan denken dat ook dit weer terug te vinden is in ons geestelijk leven. Óók de duivel probeert op onrechtmatige wijze de plaats van de Here God in te pikken. Óók hij probeert dan om je te intimideren en je bang te maken door allerlei situaties in je leven te brengen die je angstig kunnen maken. Jak.4:7 : Onderwerpt u dus aan God, maar biedt weerstand aan de duivel, en hij zal van u vlieden.

Toen wij vele jaren geleden tot geloof kwamen, kregen mijn ouders na verloop van tijd nog 3 kinderen na elkaar. Maar zij hadden het besluit genomen om deze kinderen niet te laten inenten. Niet omdat het hun verboden werd, maar puur omdat zij het volste vertrouwen hadden dat God zélf deze kinderen voor ziekten kon bewaren en ze dus die inentingen niet nodig hadden. Dat ging verder prima, tótdat op een dag, vlak bij ons in de buurt, polio uitbrak. Dán schrik je toch wel en dan wordt je óók geïntimideerd en dan is er tóch evende twijfel, moeten we ze niet tóch laten inenten? Maar toen las mijn moeder in Psalm 91 dat als we in die schuilplaats des Allerhoogsten zijn, we veilig en beschermd mogen zijn. En zij las in vers 7 : Al vallen er duizend aan uw zijde en tienduizend aan uw rechterhand, tot u zal het niet genaken. En inplaats van de kinderen dan tóch nog maar snel te laten inenten, zijn mijn ouders op die belofte gaan staan en er is niets gebeurd. Inmiddels zijn die kinderen nu ook al rond de dertig.

Wil ik hier nu mee zeggen dat je je kinderen niet mag laten inenten? Nee hoor, dat is voor een ieder weer anders, je mag rustig ook gebruik maken van de wetenschap der medici en je kinderen op die manier beschermen tegen ziekten. Daar heeft een ieder de vrijheid toe. Maar ik denk óók dat er vrijheid moet zijn om het anders te doen. En in dit geval ging het niet zozeer om die inentingen op zich, alswel om het principe. Mijn ouders hadden hun vertróúwen gesteld op de Here God, en de duivel kwam om te intimideren en wilde dat plekje innemen en hun dat vertrouwen afnemen. Maar door standvastig te blijven moest de duivel de aftocht blazen. En dát is de les die we hieruit kunnen leren. Als het goed is, gaat de Here een steeds grotere plaats innemen in ons leven en in ons hart. Maar tegelijkertijd zal de duivel proberen om die plek te roven. Doch hij heeft er geen recht toe en dáárom zal hij dan ook wijken als wij standvastig blijven. Gods woord zegt dat we nooit beschaamd zullen uitkomen als wij ons geloof op Hem bouwen.

Ik dank U Here God,
dat ik U mag vertrouwen
en in élke situatie
mijn handen gewoon mag vouwen.
In U vind ik mijn recht
en de duivel die moet gaan,
wanneer ik heel standvastig
op mijn plaats zal blijven staan.