En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hem, man en vrouw schiep Hij hen. Gen.1:27.

God heeft de hemel en de aarde geschapen, het uitspansel, de dieren, het gewas, ja alles is door Hem geschapen, ook de mens. Wanneer je dit vers leest in Genesis, dan kun je daar zien dat God de mens echt fantastisch mooi gemaakt heeft, want er staat dat Hij de man en de vrouw schiep naar Zijn eigen beeld. Nou, mooier en beter kan toch niet hè? Maar hoe zit dat dan? Wanneer ik nu om me heen kijk, dan zie ik alleen maar beschadigde mensen, kapotte levens, harten zonder hoop. En het lijkt wel alsof je met de dag meer en meer kapotte mensen ziet. Als je goed kijkt, ook in de gemeenten waar we komen, dan zie je daar kapotte mensen!! Hoe komt dat toch? Waar zijn al die mooie mensen toch gebleven?

Oké. ga ik een vraag stellen: als jij jezelf bekijkt, ben jij dan een mooi mens? Hoe beoordeel jij jezelf? Zie je de fouten en de gebreken, zowel van binnen als van buiten?  Of zie je andere dingen? en zo ja, wat dan? Je mag deze vraag gewoon eens overdenken in je hart en er voor jezelf een antwoord op geven… en terwijl je nadenkt wil ik graag nog iets vertellen.

Als je dit vers uit Genesis leest dan zie je dat er staat dat God de mensen gemaakt heeft naar Zijn beeld. Hij heeft ons gemaakt. Wanneer het dan zo is dat er tegenwoordig nog maar weinig van die oorspronkelijke schoonheid over is, dan is dat niet de schuld van de Here God maar van de tegenstander die de boel kapot maakt. Onze vroegere voorganger zei ooit (jaren voordat het echt gebeurde) stel nou dat er iemand het Rijksmuseum inkomt en met een mes naar “de Nachtwacht” loopt, er zijn mes in zet en het kapot snijdt? Dan heeft hij een zeer kostbaar schilderij kapot gemaakt, wat nooit meer in de oude staat teruggebracht kan worden, hoe men ook zijn best ervoor zou doen, het zou altijd een beschadiging blijven. Maar stel nou dat Rembrandt nog leefde, dan zou hij zeggen, joh, geen nood, ik maak wel een nieuwe. Hij was tenslotte degene die dat schilderij gemaakt, gecreëerd had, hij was de “schepper” van dat doek. Wanneer je dit dan in gedachten houdt en denkt aan de “Schepper” van de mens, die wél nog leeft, zou het dan niet zo zijn dat Hij bij machte is om al dat kapotte in ons mensen, heel te maken? Hoe dikwijls wordt er gezegd, wanneer het gaat om vergeving bijv. “nee hoor, ik kan niet vergeven, daarvoor is er teveel gebeurd”. Met andere woorden, er is teveel in mij kapot gemaakt, wat dus inhoudt dat men ongeheelde beschadiging meedraagt die blijft omdat de pijn wordt gekoesterd. Andere optie is om de beschadigingen die we hebben opgelopen, heel ver weg te stoppen, zodat je er niet zo veel meer van voelt, maar ook dat is niet heilzaam want op een gegeven moment zal ook dat zich uiten in allerlei lichamelijke en psychische klachten, maar de pijn zal blijven omdat er geen genezing kan komen.

Dat doek van Rembrandt is weliswaar gerestaureerd, maar de wond in dat doek, zal altijd ergens aanwezig blijven. Zo is het ook ons wanneer wij niet met onze pijn naar onze “Schepper” gaan, dan zijn het lapmiddelen die even werken maar die al snel geen resultaat meer hebben. Alleen de Here God kan ons vernieuwen, in ons denken, in ons wezen, in ons voelen, in alles! Laten we toch met al onze pijn, onze wonden, naar Hem toegaan, ze niet koesteren of wegstoppen, maar ze in Zijn handen leggen zodat Hij genezing kan geven, zodat Hij er een stukje nieuwheid voor in de plaats kan geven, want dat is wat Hij doet.

Laten we weer die mooie prachtige mensen worden zoals Hij ze maakte, en volmaakt zullen we op deze aarde niet worden, dat komt later wanneer we voor eeuwig bij Hem mogen wonen, maar het mag wel zo worden dat als we de vraag van daarstraks opnieuw aan onszelf stellen, als we dan nog eens in de spiegel kijken, we dan zover kunnen komen dat we zeggen: Hé, ik zie mezelf en ik ben een mooi mens!