“Hé Kees, Keessie!! Kee-ees!!” De kleine jongen die in de drukke winkelstraat loopt heeft niets gehoord, helemaal in de ban van al die mooie etalages loopt hij verder totdat hij ineens ruw van achter wordt besprongen. “Hé Kees, hoorde je me nie?” Het is Peter, de vriend van Kees die hem nu heeft ingehaald. “Oh, hoi, nee joh, niks gehoord” zegt Kees. Hebbie het ook gezien Peter? al die mooie kedoos?” Kees wijst naar al die feestelijke etalages waar de kerstballen en de kerstcadeau’s verleidelijk zijn uitgestald. “Nee joh, is toch niks voor ons, wij benne toch niet van die dure mense datte we zulke dinge kope kenne?” zegt Peter. “nee, zucht Kees, dat is waar”. De twee schoffies slaan de armen om elkaar heen en luid kletsend lopen ze door naar huis.

Peter en Kees, allebei 10 jaar oud, wonen in dezelfde straat, het is eigenlijk een buurtje voor arme mensen. De families die er wonen hebben niet veel te besteden maar wat ze wél hebben is een enorme band met elkaar. Als er ook maar iets is dan staan alle buurtbewoners voor elkaar klaar. Peter en Kees komen aangeslenterd en zien daar Robbie, een iets oudere buurtgenoot. Hé Robbie, wat bè je an et doen?” vraagt Peter. “Gaat je niks an” zegt Robbie en snel raapt hij al zijn spullen bij elkaar en verdwijnt in huis. “Hmm geheimzinnig hoor”, zegt Kees. “Afijn we gane maar es ete, me moeder hep nie graag dat ik te laat kom” zegt Kees, en zo nemen de vrienden afscheid. “ajuus, tot morrege”.

Als Peter en Kees de andere morgen wakker worden zijn ze helemaal in de wolken want het heeft gesneeuwd, jippie. In de twee buurhuizen springen er twee jongens op en neer voor het raam en nemen nauwelijks de tijd om hun sobere ontbijt op te eten, zó graag willen ze naar buiten. Peter is het eerst buiten en snel rent hij naar het buurhuis, nog bij het hekje roept hij: “Keessie et hep gesneeuwd, tof man, kommie naar buite?” Kees propt snel het restje van zijn boterham in zijn mond, mompelt nog een snelle groet en weg is hij. “Hatsekidee Peet, hier hebbie een bal” roept hij terwijl hij met een snelle graai een sneeuwbal bij elkaar raapt en naar Peter gooit. Aha, dat is natuurlijk het sein voor een wild sneeuwballengevecht waarbij ze enig geweld niet schuwen. Ze duwen elkaar met het gezicht in de sneeuw, proberen elkaar vol te raken met de sneeuwballen en als even later meer mensen hun huis verlaten is er niemand meer veilig. Iedereen wordt bekogeld en de twee boeven hebben de grootste pret.  

Anne, de moeder van Kees kijkt uit het raam en ziet dat de jongens nog sneeuwballen aan het gooien zijn, oei, straks komen ze nog te laat op school…