David heeft dit lied gemaakt terwijl hij op de vlucht was voor zijn zoon Absalom. Als je dat verhaal leest, en erbij nadenkt dat David op de vlucht moest voor zijn eigen zoon, dan kun je je voorstellen dat David kapot moet zijn geweest van verdriet. Te weten dat je eigen kind je dood wil hebben. Ik kan me daar geen voorstelling van maken, maar David wist dat Absalom ertoe in staat was, want hij had al eerder zijn eigen broer laten doden. En in het verhaal kun je lezen hoe Absalom enorm veel volk had dat voor hem wilde strijden. David ziet dit alles en vlucht voor zijn leven, maar Absalom is niet alleen een tegenstander die hem wil doden, maar óók zijn zoon, waar hij óndanks alles zóveel van houdt. En dát maakt het zó verschrikkelijk moeilijk en verdrietig voor David. En dan gaat David spreken met zijn God, hoe hij toch zoveel tegenstanders heeft en hoe velen tegen hem opstaan. Ook bespotten zij hem om zijn vertrouwen in de Here God. Omdat ze blijkbaar geen enkel blijk van hulp kunnen zien.

Maar David kénde God, hij had al zoveel meegemaakt en toch elke keer weer Gods uitredding ervaren en hij wist dat God ook deze keer geen verstek zou laten gaan. Dan lees je na die eerste, ja eigenlijk jammerklachten, dat David er onmiddellijk iets tegenover stelt. Hij spreekt het vertrouwen dat hij hééft, hardop uit. En in de bijbel kunnen we lezen dat dátgene wat wij uitspreken, kracht bezit. Hij zegt daar te weten dat de Here zelf, een schild is dat hem dekt, en dat de Here zijn (Davids) hoofd zál opheffen. Waaruit je kunt opmaken dat David, op het moment dat hij zijn lied schrijft, toch het hoofd een beetje liet hangen. Maar hij weet dat God zál antwoorden op zijn luid geroep, van de heilige berg. Wat een vertrouwen spreekt hieruit. Ook uit het feit dat hij rustig kon slapen, omdat hij zich totaal toevertrouwde aan de Here God, die hem óók weer deed ontwaken zonder dat hem iets was overkomen. David zegt dat hij niet vreest voor tienduizenden van volk. Moet je nagaan hoeveel dat er zijn. En toch was zijn vertrouwen in God, groter dan zijn angst voor al deze vijanden.

En hoewel David dan zegt: sta op Here, verlos mij, zegt hij aan het einde van dit lied toch ook weer, als een zekerheid: De verlossing is van de Here…In het verhaal kun je lezen dat zijn vertrouwen niet beschaamd is geworden, al is er wel strijd gevoerd. Deze Psalm werd door David geschreven vóórdat hij de afloop van alles wist, vóórdat hij Gods verlossing had gezien. Dit hele verhaal straalt een gigantisch vertrouwen uit. Het vertrouwen van “een man naar Gods hart”, een vertrouwen dat door God niet beschaamd is geworden.

Dat David zegt dat hij zich nederlegde om te slapen, spreekt van zó’n enorme overgave, dat vind ik zo mooi. Hoevaak zeggen wij het niet, of horen we het van anderen: “ik kon er niet van slapen”? De zorgen kunnen soms zo overweldigend groot zijn, maar David wist dat zijn God groter was. Wij mogen hieruit bemoedigd worden, want onze God is diezelfde grote God en nog steeds in staat tot grote en machtige daden!

U bent een God van wonderen,
op U vertrouwt mijn ziel,
Uw hand is op mijn leven
richtte mij op als ik soms viel.
Op U stel ik mijn hoop
en mijn mond spreekt van Uw kracht,
U maakt mij nooit beschaamd
als ik mijn heil van U verwacht!