Ik zat zo eens een beetje te denken, ik ben nu ruim 15 jaar alleen, de kinderen zijn inmiddels praktisch allemaal volwassen en de deur uit, ik heb momenteel nog één dochter van zeventien thuis wonen en toen heb ik een poos terug eens gekeken op een christelijke site voor alleenstaanden. En ik had zoiets nog nooit gedaan, had er ook nooit aan gedacht zelfs, maar ik ben toen ’n poosje proeflid geweest van zo’n site. Nou ja, ik vond het wel leuk om zo eens te kijken wat voor mensen zich daarvoor hadden ingeschreven en ik heb zo eens een aantal van deze advertenties gelezen.

Weet je wat mij nou zo opviel? Dat veel mensen (mannen dus in mijn geval) zo veel eisen hebben als het gaat om het vinden van een geschikte partner. (vrouwen ook hoor) Aan de ene kant is het een christelijke site, dus de mensen die zich daar inschrijven zijn wel christen, en dan zou je toch verwachten dat het geloof in de allereerste plaats belangrijk is? Maar nee, dat komt zelfs pas helemaal ergens achteraan bij velen ( en niet bij iedereen hoor.) Dan lees je meestal een heel eisen- pakket en allerlei wensen en dingen die men graag ziet en er wordt bijna nooit over geestelijke waarden gesproken. Maar wél wordt er graag gezegd dat men op zoek is, “naar de vrouw/man die God voor mij bestemd heeft”……………?

En dat bepaalde mij erbij dat het heel vaak óók het geval is in het alledaagse geloofsleven van een kind van God. We willen graag dingen van God ontvangen, we vragen Hem om bepaalde dingen, maar ondertussen hebben we wél een heel eisen-pakket klaarliggen van hoe het dan volgens ons allemaal zou moeten gaan, of zou moeten worden. We weten al precies hoe en langs welke weg God ons gebed zou kunnen of moeten beantwoorden.

Een klein voorbeeldje, toen wij pas tot geloof waren gekomen kwam er in die allereerste gemeente waar wij destijds kwamen, ook een echtpaar en die wilden dolgraag kinderen, maar konden geen kinderen krijgen. En ze wilden daar ook graag gebed voor, ze smeekten God eigenlijk om kinderen. En ondanks dat de doktoren hadden gezegd dat ze geen eigen kinderen konden krijgen, is deze vrouw tóch zwanger geworden. Nou dan verwacht je toch dat ze dólgelukkig zijn omdat God hun wens géhoord en vérhoord had? Nee, het eerste wat deze vrouw zei was, ja maar meer als één kind moet ik niet……………..

Nou is dit best een heftig voorbeeld vind ik, maar ook in de kleine dingetjes gaat het vaak zo dat we dingen aan God vragen, maar we stellen Hem wél gelijk paal en perk. Zó willen we het graag en langs die en die weg………….waarom is het toch zo moeilijk om God de vrije hand te geven in ons leven? Om Hém te laten bepalen hoe Hij onze gebeden wil verhoren, op Zijn tijd en op Zijn manier? Hij weet immers tóch het beste wat bij ons past en wat goed voor ons is?

En om dan nog even op die alleenstaanden terug te komen, weet je, voor mij zou in de állereerste plaats belangrijk zijn of een eventuele partner een échte en héchte relatie met God heeft, en al het andere is daaraan ondergeschikt. En weet je, voor ons geloofsleven is dat óók het allerbelangrijkste, onze relatie met God, want als die goed is, dan is al het andere daaraan ondergeschikt en dan is het vanzelfsprekend dat we Hem de vrije hand geven in ons leven, omdat we dan wéten dat Hij altijd dátgene zal doen wat voor ons het allerbeste is. En dan mogen we best onze wensen bij Hem bekend maken, maar dan wordt het geen móéten, dan durven we met een gerust hart het laatste woord aan Hem te laten.

Het laatste woord, dát is voor U
‘k leg alles in Uw hand,
en ik vertrouw op Uw besluit
op Uw inzicht, Uw verstand.
U weet toch wat ik nodig heb
én wat ik kan verdragen,
U geeft dátgene dat bij mij past
en zelfs méér dan ik óóit kan vragen.

Filippenzen 4:19 Mijn God zal in al uw behoeften naar Zijn rijkdom heerlijk voorzien in Christus Jezus….Maar de manier waaróp……..? Dat is geheel aan Hem……toch?